Vervolg op de vorige blog, door Richard weer
Geschreven zondag 15 juni 2008 door Jitske
De situatie is nu als volgt: we zijn met spoed naar het ziekenhuis gegaan en wachten op de uitslag van de onderzoeken. Jitske moet huilen van blijdschap, maar de dokter neemt aan dat dit van de pijn komt. We lichten hem snel om te voorkomen dat hij de verkeerde diagnose stelt.
Dan stelt de goede man opeens de vraag:"Wilt u gereanimeerd worden bij een hartstilstand ?". Ik vloog tegen het plafond van schrik en voelde mijn hart twee slagen overslaan. Jitske zat echter rustig te kijken en zei: "Gut, nooit over nagedacht. Nou ja, doe maar dan".
Toen zei de arts: "Het is een standaard vraag die we aan iedereen stellen hoor die wordt opgenomen." Dat maakte me weer een beetje rustig, maar toch. Ik heb hem geadviseerd om die twee zinnen in het vervolg om te draaien.
De dokter laat weten dat hij de situatie enigszins zorgelijk vindt en dat hij Jitske daarom wil opnemen. De bloeddruk wil hij verhogen door het inbrengen van vocht en de ontsteking wil hij bestrijden met een anti-bioticum. Beiden dienen intravenues te gebeuren. (Dat is direct in de aderen d.m.v. een infuus). Jitske wil er eigenlijk niets van weten en gaat liever naar huis. Er moet immers nog zoveel gebeuren voor onze trouwdag aanstaande donderdag. Zo moet er nog een pak voor mij aangeschaft worden passend bij haar trouwjurk. En aangezien ik haar trouwjurk voor de grote dag niet mag zien is het een schier onmogelijke opgave om dat pak zelfstandig aan te gaan schaffen. Ik heb welliswaar een lapje stof van 2 bij 3 centimeter gekregen in de kleur van de rok van haar trouwjurk, maar tevens het verzoek om iets aan te schaffen dat past bij haar topje, dat van een geheel andere kleur is. Maar dit probleem is natuurlijk oplosbaar. Vriendinnen Aafke en Ellen gaan ons helpen een pak aan te schaffen dat aan alle criteria voldoet.
Aafke weet hoe de trouwjurk er uit komt te zien en geeft advies over kleurstelling. Ellen zorgt dat het pak mij als gegoten komt te zitten en niet bij de eerste keer dat ik mijn veters strik uitscheurt, zoals met mijn vorige italian-design pak is gebeurd.
Nu deze zorg is weggenomen kan Jitske toegeven en schikt zich in de situatie. Zij nestelt zich in een ziekenhuisbed en schrijft een verlanglijstje. Terwijl ik de spulletjes ga halen gaat zij lekker slapen. Als ik drie uur later terugkom gaat het al een stuk beter met Jitske. Ze zit gezellig te praten met vriendinnen Sandra en Ellen. Ik laat haar de film zien die ik in de haast geschoten heb van Nienke en haar ouders Yvonnen en Martijn. Ze geniet van de aanblik van dit gelukkige gezinnetje en zegt dat ze snel op bezoek komt om Nienke te bewonderen en vast te houden.
Meer goed nieuws volgt als blijkt dat haar dementerende buurman die constant ligt te kreunen en te roepen omgewisseld gaat worden met een vrouwelijke patient. De nieuwe buurvrouw komt en blijkt haar slaappilletje al ingenomen te hebben. Ik wens mijn aanstaande een goede nacht, geef haar een dikke knuffel en een lekker zoen (niet zo lekker als onze eerste zoen onder de Vrouwenpoort in Utrecht, maar iets bescheidener).
De ogen van Jitske staan weer helder en ze heeft kleur op haar wangen. Ze heeft zin om te douchen en daarna alle post te gaan lezen die ik voor haar heb meegenomen. Nog meer goed nieuws volgt als de dokter me laat weten dat ze er voor zullen zorgen dat Jitske donderdag in optimale conditie zal verkeren en dat onze bruiloft zeker door zal kunnen gaan.
Met een gerust hart laat ik Jitske achter in het ziekenhuis. Wat een dag.
Dan stelt de goede man opeens de vraag:"Wilt u gereanimeerd worden bij een hartstilstand ?". Ik vloog tegen het plafond van schrik en voelde mijn hart twee slagen overslaan. Jitske zat echter rustig te kijken en zei: "Gut, nooit over nagedacht. Nou ja, doe maar dan".
Toen zei de arts: "Het is een standaard vraag die we aan iedereen stellen hoor die wordt opgenomen." Dat maakte me weer een beetje rustig, maar toch. Ik heb hem geadviseerd om die twee zinnen in het vervolg om te draaien.
De dokter laat weten dat hij de situatie enigszins zorgelijk vindt en dat hij Jitske daarom wil opnemen. De bloeddruk wil hij verhogen door het inbrengen van vocht en de ontsteking wil hij bestrijden met een anti-bioticum. Beiden dienen intravenues te gebeuren. (Dat is direct in de aderen d.m.v. een infuus). Jitske wil er eigenlijk niets van weten en gaat liever naar huis. Er moet immers nog zoveel gebeuren voor onze trouwdag aanstaande donderdag. Zo moet er nog een pak voor mij aangeschaft worden passend bij haar trouwjurk. En aangezien ik haar trouwjurk voor de grote dag niet mag zien is het een schier onmogelijke opgave om dat pak zelfstandig aan te gaan schaffen. Ik heb welliswaar een lapje stof van 2 bij 3 centimeter gekregen in de kleur van de rok van haar trouwjurk, maar tevens het verzoek om iets aan te schaffen dat past bij haar topje, dat van een geheel andere kleur is. Maar dit probleem is natuurlijk oplosbaar. Vriendinnen Aafke en Ellen gaan ons helpen een pak aan te schaffen dat aan alle criteria voldoet.
Aafke weet hoe de trouwjurk er uit komt te zien en geeft advies over kleurstelling. Ellen zorgt dat het pak mij als gegoten komt te zitten en niet bij de eerste keer dat ik mijn veters strik uitscheurt, zoals met mijn vorige italian-design pak is gebeurd.
Nu deze zorg is weggenomen kan Jitske toegeven en schikt zich in de situatie. Zij nestelt zich in een ziekenhuisbed en schrijft een verlanglijstje. Terwijl ik de spulletjes ga halen gaat zij lekker slapen. Als ik drie uur later terugkom gaat het al een stuk beter met Jitske. Ze zit gezellig te praten met vriendinnen Sandra en Ellen. Ik laat haar de film zien die ik in de haast geschoten heb van Nienke en haar ouders Yvonnen en Martijn. Ze geniet van de aanblik van dit gelukkige gezinnetje en zegt dat ze snel op bezoek komt om Nienke te bewonderen en vast te houden.
Meer goed nieuws volgt als blijkt dat haar dementerende buurman die constant ligt te kreunen en te roepen omgewisseld gaat worden met een vrouwelijke patient. De nieuwe buurvrouw komt en blijkt haar slaappilletje al ingenomen te hebben. Ik wens mijn aanstaande een goede nacht, geef haar een dikke knuffel en een lekker zoen (niet zo lekker als onze eerste zoen onder de Vrouwenpoort in Utrecht, maar iets bescheidener).
De ogen van Jitske staan weer helder en ze heeft kleur op haar wangen. Ze heeft zin om te douchen en daarna alle post te gaan lezen die ik voor haar heb meegenomen. Nog meer goed nieuws volgt als de dokter me laat weten dat ze er voor zullen zorgen dat Jitske donderdag in optimale conditie zal verkeren en dat onze bruiloft zeker door zal kunnen gaan.
Met een gerust hart laat ik Jitske achter in het ziekenhuis. Wat een dag.
Jitske
- Een blog, eentje van mijzelf daar had ik nooit eerder aan gedacht. Dat is voor andere mensen. Ik ben niet zo van de computers, nooit geweest ook. Ben het snel zat op de een of andere manier, heb er geen geduld voor. Maar dit is dan nu toch anders. Graag wil ik mijn liefsten op de hoogte brengen van hoe het met mij gaat. Ik zal jullie proberen zo goed en zo kwaad in te lichten over wat er met en in mij gebeurt. Ook omdat het misschien voor jullie lastig is om altijd maar te moeten bellen. Je hebt ook niet altijd even veel zin om mij aan de lijn te krijgen, maar bent wel oprecht geïnteresseerd naar hoe het met me gaat. Hier heb ik respect voor en daar is dan ook deze blog voor bedoeld.
