Die vervelende rotkoorts (door RT)
Geschreven woensdag 18 juni 2008 door Jitske
Men zegt dat je nergens zo lekker slaapt als in je eigen bed, en dat geldt zeker voor Jitske. Als je dan niet naar je eigen bed toe kan gaan, dan kan je bed nog wel naar jou toekomen. We hebben daarom haar echt eendendonsendekbed en haar ergodynamische hoofdkussen het ziekenhuis binnengesmokkeld. Daar slaapt Jitske beter op.
Wat ook fijn is is dat Jitske weer terug is op de afdeling Longgeneeskunde (was Oncologie). Het verplegend personeel is daar vertrouwd en doet meer dan alleen de verplichte zorg verlenen. Ook als partner wordt je daar meer gezien. We waren nog geen 10 minuten op de nieuwe eenpersoonskamer of ik kreeg al koffie aangeboden. Dat was op Oncologie wel anders. Daar hield men zich aan de regels en bood alleen de patienten iets aan. We hebben daar een creatieve oplossing voor gevonden, al vond men het wel heel vreemd dat Jitske 6 koppen koffie per dag bestelde en maar niets in haar maag kreeg. Hoe dan ook, op de Longafdeling werd Jitske ontvangen als een verloren zoon, of eigenlijk: dochter. "De prinses is weer thuis !" grapte ze naar de mensen.
De artsen hadden te kennen gegeven dat bij uitblijven van koorts Jitske het ziekenhuis zou mogen verlaten om te gaan trouwen. De eerste nacht op de longafdeling verliep voorspoedig. Jitske kreeg geen koorts en had een relatief rustige nacht. De dienstdoende zaalarts was tevreden en gaf te kennen dat ons huwelijk doorgang kon vinden. Jippie, dat was nog eens goed nieuws. De boodschap werd doorgegeven aan onze ceremoniemeester en de trouwtrein begon te rijden.
Mijn lieve schoonzus Toos was bereid om mij te komen helpen met het aanschaffen van een trouwpak. Toos kon vrij krijgen van haar werk en om 14.00 uur togen wij naar Zeist. Jitske had ter ondersteuning al een loopbriefje voor ons opgesteld. Eerst naar Hocus Pocus om de trouwjurk op te halen. Dan schuin aan de overkant bij de juwelier een armband en dan naar een winkel met mannenkledij op het pleintje in het centrum van Zeist. Hoe deze precies heette wist ze niet meer, maar hij was gemakkelijk te herkennen omdat er allemaal naaimachines in het midden waren opgesteld. Jitske had al een mooi pak gezien dat bij haar outfit paste en Toos hoefde in feite alleen nog maar te letten op de kleurstelling en de pasvorm.
Hocus Pocus was snel gevonden. In de etalage hingen heksenkostuums en glitterpakken. Ook lag er een hoge hoed in de etalage waar toen we even niet opletten een konijn uit sprong. We moesten het helaas doen met de etalage, want de winkel bleek dicht en alleen open te zijn van woensdag t/m zaterdag. Dan maar de armband ophalen. Ook de juwelier bleek dicht. Geen paniek, we konden in ieder geval het pak gaan ophalen. Nadat we per abuis een kwartier hadden rondgelopen in een naaimachinewinkel vonden we de bedoelde kledingzaak. Ook dicht. "Tja" zei Toos. "Misschien kunnen we beter naar Amsterdam gaan, want daar zijn de winkels wel op maandagmiddag open". In Zeist zijn de meeste winkels echter ook op maandagmiddag open. We konden nootjes halen bij Cest Bon, een leuk shirt en broekje voor Mees bij de Hema, deodorant bij DA, biefstuk bij de biologische slager, luiers bij het Kruidvat, sojamelk bij Albert Hein, etc. In feite waren alle winkels gewoon open, behalve de kledingzaken en juweliers. Maar ik geloof dat ik begin af te dwalen, want ik wilde vertellen over Jitske in het ziekenhuis. Het is tenslotte haar blog en niet die van mij. Maar nog even kort: uiteindelijk vonden we een klerewinkel die wel open was (Duetz) en daar heb ik een optie op een kostuum genomen. Nu terug naar Jits.
De zaalarts had echter nog niet alles verteld. Hij had gezegd dat er getrouwd kon worden als de koorts weg is, maar bedoelde als de koorts wegblijft. En dat mocht helaas niet het geval zijn.
Na een rustige nacht kwam de koorts weer terug. Niet constant, maar bij vlagen, als een herfststorm die dan weer gaat liggen en dan weer de pannen van het dak blaast.
Het evenwicht is een beetje zoek in het lichaam van Jitske. Het probeert antwoorden te vinden op een ontsteking en een infectie. Dat doet zij door op het ene moment ijskoud te worden en te gaan rillen en even later door te verhitten en te zweten. Bij het ijskoud worden wil Jitske graag warme rode skeelersokken en een grijze wollen suiter aan in bed en 5 dekens. Met sokken aan in bed: dat was altijd een reden om de verkering per direct te beeindigen, maar nu mag het met liefde. Maar net als Jitske al die extra kleding heeft aangetrokken en zich onder haar dekbed en dekens heeft genesteld, besluit haar lichaam om de kachel eens flink op te stoken. Gevolg is dat zij het zeer warm krijgt, zich rot begint te zweten en alle kleren weer wil uittrekken. Kleren Aan-Uit-Aan-uit- aan-uit, iets wat vrouwen vrijwillig doen als ze een avondje uit willen, maar dat nu gedwongen plaats vond. Het iedere keer opstoken van de kachel kost Jitske best veel energie en zij moet veel rusten en slapen om nieuwe energie op te doen.
De hoge koorts vinden de artsen niet zo fijn en zij doen er van alles aan om deze te verminderen. Met anti-biotica en andere medicijnen wordt het lichaam geholpen het evenwicht te herstellen. Dit leek te lukken, maar steeds als we dachten dat het onder controle was en dat Jitske snel naar huis zou kunnen komen brak de koorts weer door, die vervelende rotkoorts. Zo ging het ook weer deze avond. Tijdens de wedstrijd Nederland-Roemenie, die we in het ziekenhuis konden bekijken, begon de temperatuur weer op te lopen. Het was direct duidelijk dat dit niet veroorzaakt kon worden door het vertoonde spel. De dokter liet weten dat als Jitske koorts zou houden, het niet verantwoord is om het ziekenhuis te verlaten.
Dat kan dus betekenen dat we op 19 juni niet kunnen trouwen in het stadhuis van Odijk. Dit zou een verschrikkelijke teleurstelling zijn voor Jitske en mij, en natuurlijk voor een ieder die daarbij aanwezig zou zijn. Toch moeten we er rekening mee houden dat dit kan gebeuren. De artsen besluiten woensdagmiddag 18 juni of Jitske het ziekenhuis mag verlaten om donderdag in het huwelijksbootje te stappen. We kunnen voor nu niets anders doen dan afwachten wat hun beslissing zal worden en hopen op een verbetering. Bah, die vervelende rotkoorts !
Wat ook fijn is is dat Jitske weer terug is op de afdeling Longgeneeskunde (was Oncologie). Het verplegend personeel is daar vertrouwd en doet meer dan alleen de verplichte zorg verlenen. Ook als partner wordt je daar meer gezien. We waren nog geen 10 minuten op de nieuwe eenpersoonskamer of ik kreeg al koffie aangeboden. Dat was op Oncologie wel anders. Daar hield men zich aan de regels en bood alleen de patienten iets aan. We hebben daar een creatieve oplossing voor gevonden, al vond men het wel heel vreemd dat Jitske 6 koppen koffie per dag bestelde en maar niets in haar maag kreeg. Hoe dan ook, op de Longafdeling werd Jitske ontvangen als een verloren zoon, of eigenlijk: dochter. "De prinses is weer thuis !" grapte ze naar de mensen.
De artsen hadden te kennen gegeven dat bij uitblijven van koorts Jitske het ziekenhuis zou mogen verlaten om te gaan trouwen. De eerste nacht op de longafdeling verliep voorspoedig. Jitske kreeg geen koorts en had een relatief rustige nacht. De dienstdoende zaalarts was tevreden en gaf te kennen dat ons huwelijk doorgang kon vinden. Jippie, dat was nog eens goed nieuws. De boodschap werd doorgegeven aan onze ceremoniemeester en de trouwtrein begon te rijden.
Mijn lieve schoonzus Toos was bereid om mij te komen helpen met het aanschaffen van een trouwpak. Toos kon vrij krijgen van haar werk en om 14.00 uur togen wij naar Zeist. Jitske had ter ondersteuning al een loopbriefje voor ons opgesteld. Eerst naar Hocus Pocus om de trouwjurk op te halen. Dan schuin aan de overkant bij de juwelier een armband en dan naar een winkel met mannenkledij op het pleintje in het centrum van Zeist. Hoe deze precies heette wist ze niet meer, maar hij was gemakkelijk te herkennen omdat er allemaal naaimachines in het midden waren opgesteld. Jitske had al een mooi pak gezien dat bij haar outfit paste en Toos hoefde in feite alleen nog maar te letten op de kleurstelling en de pasvorm.
Hocus Pocus was snel gevonden. In de etalage hingen heksenkostuums en glitterpakken. Ook lag er een hoge hoed in de etalage waar toen we even niet opletten een konijn uit sprong. We moesten het helaas doen met de etalage, want de winkel bleek dicht en alleen open te zijn van woensdag t/m zaterdag. Dan maar de armband ophalen. Ook de juwelier bleek dicht. Geen paniek, we konden in ieder geval het pak gaan ophalen. Nadat we per abuis een kwartier hadden rondgelopen in een naaimachinewinkel vonden we de bedoelde kledingzaak. Ook dicht. "Tja" zei Toos. "Misschien kunnen we beter naar Amsterdam gaan, want daar zijn de winkels wel op maandagmiddag open". In Zeist zijn de meeste winkels echter ook op maandagmiddag open. We konden nootjes halen bij Cest Bon, een leuk shirt en broekje voor Mees bij de Hema, deodorant bij DA, biefstuk bij de biologische slager, luiers bij het Kruidvat, sojamelk bij Albert Hein, etc. In feite waren alle winkels gewoon open, behalve de kledingzaken en juweliers. Maar ik geloof dat ik begin af te dwalen, want ik wilde vertellen over Jitske in het ziekenhuis. Het is tenslotte haar blog en niet die van mij. Maar nog even kort: uiteindelijk vonden we een klerewinkel die wel open was (Duetz) en daar heb ik een optie op een kostuum genomen. Nu terug naar Jits.
De zaalarts had echter nog niet alles verteld. Hij had gezegd dat er getrouwd kon worden als de koorts weg is, maar bedoelde als de koorts wegblijft. En dat mocht helaas niet het geval zijn.
Na een rustige nacht kwam de koorts weer terug. Niet constant, maar bij vlagen, als een herfststorm die dan weer gaat liggen en dan weer de pannen van het dak blaast.
Het evenwicht is een beetje zoek in het lichaam van Jitske. Het probeert antwoorden te vinden op een ontsteking en een infectie. Dat doet zij door op het ene moment ijskoud te worden en te gaan rillen en even later door te verhitten en te zweten. Bij het ijskoud worden wil Jitske graag warme rode skeelersokken en een grijze wollen suiter aan in bed en 5 dekens. Met sokken aan in bed: dat was altijd een reden om de verkering per direct te beeindigen, maar nu mag het met liefde. Maar net als Jitske al die extra kleding heeft aangetrokken en zich onder haar dekbed en dekens heeft genesteld, besluit haar lichaam om de kachel eens flink op te stoken. Gevolg is dat zij het zeer warm krijgt, zich rot begint te zweten en alle kleren weer wil uittrekken. Kleren Aan-Uit-Aan-uit- aan-uit, iets wat vrouwen vrijwillig doen als ze een avondje uit willen, maar dat nu gedwongen plaats vond. Het iedere keer opstoken van de kachel kost Jitske best veel energie en zij moet veel rusten en slapen om nieuwe energie op te doen.
De hoge koorts vinden de artsen niet zo fijn en zij doen er van alles aan om deze te verminderen. Met anti-biotica en andere medicijnen wordt het lichaam geholpen het evenwicht te herstellen. Dit leek te lukken, maar steeds als we dachten dat het onder controle was en dat Jitske snel naar huis zou kunnen komen brak de koorts weer door, die vervelende rotkoorts. Zo ging het ook weer deze avond. Tijdens de wedstrijd Nederland-Roemenie, die we in het ziekenhuis konden bekijken, begon de temperatuur weer op te lopen. Het was direct duidelijk dat dit niet veroorzaakt kon worden door het vertoonde spel. De dokter liet weten dat als Jitske koorts zou houden, het niet verantwoord is om het ziekenhuis te verlaten.
Dat kan dus betekenen dat we op 19 juni niet kunnen trouwen in het stadhuis van Odijk. Dit zou een verschrikkelijke teleurstelling zijn voor Jitske en mij, en natuurlijk voor een ieder die daarbij aanwezig zou zijn. Toch moeten we er rekening mee houden dat dit kan gebeuren. De artsen besluiten woensdagmiddag 18 juni of Jitske het ziekenhuis mag verlaten om donderdag in het huwelijksbootje te stappen. We kunnen voor nu niets anders doen dan afwachten wat hun beslissing zal worden en hopen op een verbetering. Bah, die vervelende rotkoorts !
Jitske
- Een blog, eentje van mijzelf daar had ik nooit eerder aan gedacht. Dat is voor andere mensen. Ik ben niet zo van de computers, nooit geweest ook. Ben het snel zat op de een of andere manier, heb er geen geduld voor. Maar dit is dan nu toch anders. Graag wil ik mijn liefsten op de hoogte brengen van hoe het met mij gaat. Ik zal jullie proberen zo goed en zo kwaad in te lichten over wat er met en in mij gebeurt. Ook omdat het misschien voor jullie lastig is om altijd maar te moeten bellen. Je hebt ook niet altijd even veel zin om mij aan de lijn te krijgen, maar bent wel oprecht geïnteresseerd naar hoe het met me gaat. Hier heb ik respect voor en daar is dan ook deze blog voor bedoeld.
