Mooi afscheid I (door RT)
Geschreven zaterdag 23 augustus 2008 door Jitske
Alhoewel het zeer droevig is dat Jitske is overleden ben ik blij met de wijze waarop we afscheid van haar hebben kunnen nemen. Het voelde goed om Jitske thuis in haar eigen omgeving opgebaard te hebben. Alle mensen die haar daar een laatste groet kwamen brengen brachten ook mooie herinneringen aan haar mee. Deze werden gedeeld vergezeld van een kopje koffie of thee en door Jan (Jitskes vader) gebakken taart. Ik vond het heel fijn om die persoonlijke herinneringen te horen en ik weet zeker dat Jitske tevreden zou zijn met de gezellige maar ook ingetogen sfeer die ontstond.
's Avonds als de mensen naar huis waren en Mees in zijn bedje lag te slapen ging ik steevast nog even naast Jitske zitten en vertelde ik haar hoeveel ik van haar houd en hoe dankbaar ik ben voor de tijd die we samen gehad hebben. Mijn logisch verstand zei welliswaar dat dat Jitske niet was, doch slechts haar stoffelijk overschot, maar het voelde alsof ze er nog was en me kon horen. Met de herinneringen stroomden de tranen rijkelijk en kon ik mijn verdriet de ruimte geven.
Woensdagmorgen 13 augustus was de dag waarop we Jitske zouden gaan begraven.
Samen met Mees, de ouders en zussen van Jitske werd de deksel op haar kist vastgeschroefd. De kist met daarin haar stoffelijk overschot werd uit huis gedragen en geschoven in een witte Mercedes. Alhoewel er voor ons (Mees en ik) een plekje in een volgauto gereserveerd was voelde dat niet goed. Na overleg met de begrafenisondernemer mochten Mees en ik in de Zwanenwagen meerijden en ging de beste man lopen naar de kerk. Gelukkig voor hem werkte het weer mee en liep hij lekker in het zonnetje. Mees vond het allemaal prachtig in die 'grooote witte ootoo' en vroeg de chauffeur of er 'een leuk muziekie' aan mocht. De beste man deed zijn best om zijn gelaat in de plooi te houden, maar toen ik zelf om ons mooie mannetje moest lachen hield hij het ook niet meer. Het was een korte rit naar de kerk en binnen 5 minuten kwamen we daar aan. De dragers stonden al klaar en brachten de kist met Jitske tot voor in de kerk.
's Avonds als de mensen naar huis waren en Mees in zijn bedje lag te slapen ging ik steevast nog even naast Jitske zitten en vertelde ik haar hoeveel ik van haar houd en hoe dankbaar ik ben voor de tijd die we samen gehad hebben. Mijn logisch verstand zei welliswaar dat dat Jitske niet was, doch slechts haar stoffelijk overschot, maar het voelde alsof ze er nog was en me kon horen. Met de herinneringen stroomden de tranen rijkelijk en kon ik mijn verdriet de ruimte geven.
Woensdagmorgen 13 augustus was de dag waarop we Jitske zouden gaan begraven.
Samen met Mees, de ouders en zussen van Jitske werd de deksel op haar kist vastgeschroefd. De kist met daarin haar stoffelijk overschot werd uit huis gedragen en geschoven in een witte Mercedes. Alhoewel er voor ons (Mees en ik) een plekje in een volgauto gereserveerd was voelde dat niet goed. Na overleg met de begrafenisondernemer mochten Mees en ik in de Zwanenwagen meerijden en ging de beste man lopen naar de kerk. Gelukkig voor hem werkte het weer mee en liep hij lekker in het zonnetje. Mees vond het allemaal prachtig in die 'grooote witte ootoo' en vroeg de chauffeur of er 'een leuk muziekie' aan mocht. De beste man deed zijn best om zijn gelaat in de plooi te houden, maar toen ik zelf om ons mooie mannetje moest lachen hield hij het ook niet meer. Het was een korte rit naar de kerk en binnen 5 minuten kwamen we daar aan. De dragers stonden al klaar en brachten de kist met Jitske tot voor in de kerk.
Jitske
- Een blog, eentje van mijzelf daar had ik nooit eerder aan gedacht. Dat is voor andere mensen. Ik ben niet zo van de computers, nooit geweest ook. Ben het snel zat op de een of andere manier, heb er geen geduld voor. Maar dit is dan nu toch anders. Graag wil ik mijn liefsten op de hoogte brengen van hoe het met mij gaat. Ik zal jullie proberen zo goed en zo kwaad in te lichten over wat er met en in mij gebeurt. Ook omdat het misschien voor jullie lastig is om altijd maar te moeten bellen. Je hebt ook niet altijd even veel zin om mij aan de lijn te krijgen, maar bent wel oprecht geïnteresseerd naar hoe het met me gaat. Hier heb ik respect voor en daar is dan ook deze blog voor bedoeld.
