Even geen bezoek (door RT)
Geschreven zondag 3 augustus 2008 door Jitske
Jitske ligt nu een week in het ziekenhuis en het wil maar niet verbeteren. Jitske voelt zich hondsberoerd en heeft momenteel genoeg aan zichzelf en het proces dat zij door moet maken.
Bezoek dat anders meer dan welkom is, heeft ze nu even liever niet. Ze heeft pijn en kan maar geen houding vinden waar ze zich enigszins comfortabel in voelt. Slapen lukt slecht en met grote regelmatig moet ze het bed verlaten om naar de toilet te gaan. Dit is zeer vermoeiend en Jitske voelt zich dan ook uitgeput. Soms lukt het haar om tussendoor even de ogen dicht te doen en valt dan direct in een diepe maar onrustige slaap.
Ook praten valt Jitske zwaar en ze probeert dat zoveel mogelijk te vermijden. Ze laat de telefoon veelal rinkelen zonder hem op te nemen of vraagt Evelien of mij om hem op te nemen en te reageren. Het gaat duidelijk niet goed met Jitske en er is op korte termijn nog geen verbetering te verwachten. Het nieuwe medicijn komt (waarschijnlijk) na het weekend binnen, en dit biedt kans op herstel. Van 'naar huis gaan' kan in deze toestand nog geen sprake zijn.
De moeder van Jitske (Evelien) verblijft vrijwel continu in het ziekenhuis om haar jongste dochter bij te staan. Zij doet er alles aan om het voor Jitske enigszins dragelijk te houden. Overal worden koude washandjes neergelegd en kussentjes geplaatst ter ondersteuning. De po-stoel wordt direct na gebruik geleegd en vervangen door een schoon exemplaar. Tussendoor probeert ze nog Sudoku's te maken en een boek te lezen over hoe om te gaan met sleur in je leven. Jitske vindt het heel fijn omringd te worden met zoveel moederliefde. Voor wie Evelien ondersteuning zou willen bieden: een goede maaltijd (ter lokatie van het ziekenhuis) zou welkom zijn. Ze mag welliswaar de ziekenhuismaaltijden die voor Jitske gereserveerd zijn nuttigen, maar vindt deze zo ongelooflijk smerig dat ze liever niet eet of iets dat de snoepautomaat te bieden heeft.
Bezoek dat anders meer dan welkom is, heeft ze nu even liever niet. Ze heeft pijn en kan maar geen houding vinden waar ze zich enigszins comfortabel in voelt. Slapen lukt slecht en met grote regelmatig moet ze het bed verlaten om naar de toilet te gaan. Dit is zeer vermoeiend en Jitske voelt zich dan ook uitgeput. Soms lukt het haar om tussendoor even de ogen dicht te doen en valt dan direct in een diepe maar onrustige slaap.
Ook praten valt Jitske zwaar en ze probeert dat zoveel mogelijk te vermijden. Ze laat de telefoon veelal rinkelen zonder hem op te nemen of vraagt Evelien of mij om hem op te nemen en te reageren. Het gaat duidelijk niet goed met Jitske en er is op korte termijn nog geen verbetering te verwachten. Het nieuwe medicijn komt (waarschijnlijk) na het weekend binnen, en dit biedt kans op herstel. Van 'naar huis gaan' kan in deze toestand nog geen sprake zijn.
De moeder van Jitske (Evelien) verblijft vrijwel continu in het ziekenhuis om haar jongste dochter bij te staan. Zij doet er alles aan om het voor Jitske enigszins dragelijk te houden. Overal worden koude washandjes neergelegd en kussentjes geplaatst ter ondersteuning. De po-stoel wordt direct na gebruik geleegd en vervangen door een schoon exemplaar. Tussendoor probeert ze nog Sudoku's te maken en een boek te lezen over hoe om te gaan met sleur in je leven. Jitske vindt het heel fijn omringd te worden met zoveel moederliefde. Voor wie Evelien ondersteuning zou willen bieden: een goede maaltijd (ter lokatie van het ziekenhuis) zou welkom zijn. Ze mag welliswaar de ziekenhuismaaltijden die voor Jitske gereserveerd zijn nuttigen, maar vindt deze zo ongelooflijk smerig dat ze liever niet eet of iets dat de snoepautomaat te bieden heeft.
Jitske
- Een blog, eentje van mijzelf daar had ik nooit eerder aan gedacht. Dat is voor andere mensen. Ik ben niet zo van de computers, nooit geweest ook. Ben het snel zat op de een of andere manier, heb er geen geduld voor. Maar dit is dan nu toch anders. Graag wil ik mijn liefsten op de hoogte brengen van hoe het met mij gaat. Ik zal jullie proberen zo goed en zo kwaad in te lichten over wat er met en in mij gebeurt. Ook omdat het misschien voor jullie lastig is om altijd maar te moeten bellen. Je hebt ook niet altijd even veel zin om mij aan de lijn te krijgen, maar bent wel oprecht geïnteresseerd naar hoe het met me gaat. Hier heb ik respect voor en daar is dan ook deze blog voor bedoeld.
Gastenboek
Vorige berichten
- Toeval bestaat niet ... (door RT)
- Zeer pijnlijke buik, toch niet naar huis ? (door RT)
- Vrijdag weer naar huis (door RT)
- Het gaat (even?) niet zo goed (door RT)
- Met de ziekenauto (door RT)
- Effe kort, maar toch weer lang (door RT)
- NOU JA ZEG !! (door RT)
- Het doorbreken van de cirkel (RT)
- Hoe gaat het er nu mee ? (door RT)
- Nog even blijven (door RT)