Hoe gaat het er nu mee ? (door RT)
Geschreven zaterdag 19 juli 2008 door Jitske
Fijn, Jitske is weer thuis. Zij mocht donderdagavond huiswaarts keren. Ze vond het leuk om weer thuis te zijn en deel te kunnen nemen aan het gezinsleven. Ik had voor deze avond iets gemakkelijks te eten gepland, namelijk pasta met saus. De saus die ik in gedachten had was 'kip tandoori', maar ik kwam er al spoedig achter dat deze beter 'tandoori' had kunnen heten, want er zat helemaal geen kip in. De kipfilet moest je er nog los bij kopen. Deze saus kon volgens Jitske nu dus niet gebruikt worden.
Ik had al spoedig een alternatief bedacht, creatief als ik ben: ik zou wel even rode saus gaan lenen bij onze geliefde buurvrouw Yvonne. Ook dat vond Jitske niet zo'n goed idee.'Het is daar toch geen winkel !' boorde ze mijn idee in de grond. Alsof ik daar zo vaak kom om iets te lenen. Pfff. Alleen laatst een kopje suiker. Oja, en ook nog een halve liter melk. En nu ik er over nadenk: ook nog een ei, maar dat was omdat omi opeens pannekoeken wilde gaan bakken. En een keer een paar sneetjes brood, maar dat was niet omdat ik zelf geen brood meer had, maar omdat er vreemde lichtblauwe schimmels op waren komen wonen. OK, Jitske had wel een beetje gelijk. Het probleem van de saus werd door haarzelf opgelost. De middelste la werd opengedaan en er werden een aantal potjes bestudeerd. Het werd vervolgens pasta met bruine bonen saus. Ook lekker.
Jitske had voldoende energie en 's avonds hebben we samen Heroes gekeken. Een futuristische serie over mensen die over nieuwe talenten blijken te beschikken en nog moeten ontdekken hoe ze daar mee om moeten gaan. Daarna heerlijk slapen. Maar dat was toch wel even wennen. We lagen lekker ontspannen op onze rug, toen Jitske voor mij nieuwe slaapgeluiden begon te produceren. Het is geen snurken, maar zoals ze het zelf noemt 'reutelen'. Kun je je daar iets bij voorstellen ? Ik heb bij dat woord een andere associatie, want ik denk bij 'reutelen' aan iemand die alsmaar kletst om het kletsen, en het eigenlijk nergens over heeft. Nou ja, het heeft in ieder geval te maken met het feit dat er wat dikker slijm in de longen en luchtpijp zit en het ademen hierdoor wat zwaarder gaat. Dit kan soms ook een licht benauwdheid geven.
Maar gelukkig is daar wel wat aan te doen. Er zijn medicijnen beschikbaar om het slijm wat dunner te laten worden en de benauwdheid kan tegen gegaan worden door het toedienen van extra zuurstof. Dat is gelijk geregeld door de longarts en sinds vrijdag beschikken we thuis over onze eigen extra-zuurstof-centrale. Deze bestaat uit een apparaat zo groot als een bruine klikobak, een grote zuurstoffles, drie kleine en een zuurstofmasker. Het grote apparaat is bedoeld voor thuis. Het zuigt lucht aan uit de omgeving en filtert hier de zuurstof uit. Er zit een kraantje aan waar we de zuurstof af kunnen tappen en via een hele lange slang (12 meter !) naar ieder gewenst plekje kunnen transporteren. Dat gewenste plekje is de neus van Jitske en twaalf meter is dan ook ruim voldoende. Wanneer Jitske behoefte heeft aan extra zuurstof kan zij het 'zuurstofmasker' opzetten. Dit is eigenlijk helemaal geen masker, maar gewoon een slangetje met twee uitstulpinkjes die je in je neus gaten kunt doen. De grote zuurstoffles is voor nood: als het apparaat het plots niet meer zou doen of er sprake is van stroomuitval. De kleine zuurstofflessen zijn voor buiten of voor op reis. We hebben er een handige draagtas bij gekregen die ook als rugzak gebruikt kan worden. 'Leuk' zei Jitske, 'een rugzak voor boven op de rugzak, ik lijk dan Quasimodo wel'! (De sondepomp zit ook in een rugzakje).
Het hebben van zoveel zuurstof brengt ook een risico met zich mee. We moesten de brandweer daarover informeren en een stikker op de deur plakken. 'PAS OP: ZUURSTOF AANWEZIG'.
Volgens de zuurstofapparaatmedewerker zouden de flessen bij brand kunnen exploderen en we moesten alle contact met open vuur vermijden. Ter illustratie gaf hij het voorbeeld dat als Jitske met het zuurstofmasker op ging koken en te dicht bij de vlam zou komen haar luchtpijp in 1 keer verkoold zou kunnen worden. Brrrr, geen fijne gedachte. Een kwartier nadat de bezorgers weg waren zaten we nog na te trillen in onze stoel. Waar hebben we allemaal open vuur in ons huis?
In ieder geval het gasfornuis. Moesten we soms over stappen op electrisch koken?
Ook nog de CV-ketel. Moesten we soms over stappen op stadsverwarming?
En dan sommige familie en vrienden die roken: moesten we zus Pien en vriend Wilco voortaan weren uit ons huis ? Gelukkig is dat allemaal niet nodig en vonden we een eenvoudige doch effectieve oplossing: we bewaren de zuurstofflessen gewoon in de schuur, en er wordt niet gekookt met het zuurstofmasker op. (Ik hoop dat ik hem daarom af en toe ook mag dragen...)
Jitske is dus weer thuis. Het is momenteel de zogenaamde 'dip-week' van de chemo-kuur. Dat betekent dat zij niet veel energie heeft, snel moe is en vatbaar voor bacterien en virussen.
Met wat exra zuurstof kan zij het welliswaar langer volhouden, maar toch zal zij ook overdag nog veel rusten of slapen. En als je bedenkt dat vrijwel iedere ochtend de slaapkamerdeur langzaam opengeduwd wordt en een blijde kinderstem opeens roept: "Hallo mamma, daar ben ik weerrrr ! Mees is wakkerrrr"! zul je begrijpen dat er soms aan het einde van de ochtend al even bijgetankt moet worden.
Ik had al spoedig een alternatief bedacht, creatief als ik ben: ik zou wel even rode saus gaan lenen bij onze geliefde buurvrouw Yvonne. Ook dat vond Jitske niet zo'n goed idee.'Het is daar toch geen winkel !' boorde ze mijn idee in de grond. Alsof ik daar zo vaak kom om iets te lenen. Pfff. Alleen laatst een kopje suiker. Oja, en ook nog een halve liter melk. En nu ik er over nadenk: ook nog een ei, maar dat was omdat omi opeens pannekoeken wilde gaan bakken. En een keer een paar sneetjes brood, maar dat was niet omdat ik zelf geen brood meer had, maar omdat er vreemde lichtblauwe schimmels op waren komen wonen. OK, Jitske had wel een beetje gelijk. Het probleem van de saus werd door haarzelf opgelost. De middelste la werd opengedaan en er werden een aantal potjes bestudeerd. Het werd vervolgens pasta met bruine bonen saus. Ook lekker.
Jitske had voldoende energie en 's avonds hebben we samen Heroes gekeken. Een futuristische serie over mensen die over nieuwe talenten blijken te beschikken en nog moeten ontdekken hoe ze daar mee om moeten gaan. Daarna heerlijk slapen. Maar dat was toch wel even wennen. We lagen lekker ontspannen op onze rug, toen Jitske voor mij nieuwe slaapgeluiden begon te produceren. Het is geen snurken, maar zoals ze het zelf noemt 'reutelen'. Kun je je daar iets bij voorstellen ? Ik heb bij dat woord een andere associatie, want ik denk bij 'reutelen' aan iemand die alsmaar kletst om het kletsen, en het eigenlijk nergens over heeft. Nou ja, het heeft in ieder geval te maken met het feit dat er wat dikker slijm in de longen en luchtpijp zit en het ademen hierdoor wat zwaarder gaat. Dit kan soms ook een licht benauwdheid geven.
Maar gelukkig is daar wel wat aan te doen. Er zijn medicijnen beschikbaar om het slijm wat dunner te laten worden en de benauwdheid kan tegen gegaan worden door het toedienen van extra zuurstof. Dat is gelijk geregeld door de longarts en sinds vrijdag beschikken we thuis over onze eigen extra-zuurstof-centrale. Deze bestaat uit een apparaat zo groot als een bruine klikobak, een grote zuurstoffles, drie kleine en een zuurstofmasker. Het grote apparaat is bedoeld voor thuis. Het zuigt lucht aan uit de omgeving en filtert hier de zuurstof uit. Er zit een kraantje aan waar we de zuurstof af kunnen tappen en via een hele lange slang (12 meter !) naar ieder gewenst plekje kunnen transporteren. Dat gewenste plekje is de neus van Jitske en twaalf meter is dan ook ruim voldoende. Wanneer Jitske behoefte heeft aan extra zuurstof kan zij het 'zuurstofmasker' opzetten. Dit is eigenlijk helemaal geen masker, maar gewoon een slangetje met twee uitstulpinkjes die je in je neus gaten kunt doen. De grote zuurstoffles is voor nood: als het apparaat het plots niet meer zou doen of er sprake is van stroomuitval. De kleine zuurstofflessen zijn voor buiten of voor op reis. We hebben er een handige draagtas bij gekregen die ook als rugzak gebruikt kan worden. 'Leuk' zei Jitske, 'een rugzak voor boven op de rugzak, ik lijk dan Quasimodo wel'! (De sondepomp zit ook in een rugzakje).
Het hebben van zoveel zuurstof brengt ook een risico met zich mee. We moesten de brandweer daarover informeren en een stikker op de deur plakken. 'PAS OP: ZUURSTOF AANWEZIG'.
Volgens de zuurstofapparaatmedewerker zouden de flessen bij brand kunnen exploderen en we moesten alle contact met open vuur vermijden. Ter illustratie gaf hij het voorbeeld dat als Jitske met het zuurstofmasker op ging koken en te dicht bij de vlam zou komen haar luchtpijp in 1 keer verkoold zou kunnen worden. Brrrr, geen fijne gedachte. Een kwartier nadat de bezorgers weg waren zaten we nog na te trillen in onze stoel. Waar hebben we allemaal open vuur in ons huis?
In ieder geval het gasfornuis. Moesten we soms over stappen op electrisch koken?
Ook nog de CV-ketel. Moesten we soms over stappen op stadsverwarming?
En dan sommige familie en vrienden die roken: moesten we zus Pien en vriend Wilco voortaan weren uit ons huis ? Gelukkig is dat allemaal niet nodig en vonden we een eenvoudige doch effectieve oplossing: we bewaren de zuurstofflessen gewoon in de schuur, en er wordt niet gekookt met het zuurstofmasker op. (Ik hoop dat ik hem daarom af en toe ook mag dragen...)
Jitske is dus weer thuis. Het is momenteel de zogenaamde 'dip-week' van de chemo-kuur. Dat betekent dat zij niet veel energie heeft, snel moe is en vatbaar voor bacterien en virussen.
Met wat exra zuurstof kan zij het welliswaar langer volhouden, maar toch zal zij ook overdag nog veel rusten of slapen. En als je bedenkt dat vrijwel iedere ochtend de slaapkamerdeur langzaam opengeduwd wordt en een blijde kinderstem opeens roept: "Hallo mamma, daar ben ik weerrrr ! Mees is wakkerrrr"! zul je begrijpen dat er soms aan het einde van de ochtend al even bijgetankt moet worden.
Jitske
- Een blog, eentje van mijzelf daar had ik nooit eerder aan gedacht. Dat is voor andere mensen. Ik ben niet zo van de computers, nooit geweest ook. Ben het snel zat op de een of andere manier, heb er geen geduld voor. Maar dit is dan nu toch anders. Graag wil ik mijn liefsten op de hoogte brengen van hoe het met mij gaat. Ik zal jullie proberen zo goed en zo kwaad in te lichten over wat er met en in mij gebeurt. Ook omdat het misschien voor jullie lastig is om altijd maar te moeten bellen. Je hebt ook niet altijd even veel zin om mij aan de lijn te krijgen, maar bent wel oprecht geïnteresseerd naar hoe het met me gaat. Hier heb ik respect voor en daar is dan ook deze blog voor bedoeld.
