Stukje van Jits zelf
Geschreven vrijdag 11 juli 2008 door Jitske
Het kost me moeite om weer zelf te schrijven. Eigenlijk bedoel ik dat het ineens zo moeilijk lijkt de plek te vinden hoe het moet! Wie heeft hier de instellingen veranderd! Niet boos worden, rustig blijven. Ben al niet zo helder meer.
Ik lees nog even niet wat Ries allemaal schrijft, later. Ik wil eerst graag uit mij zelf schrijven, hoe ik me voel.
Het is nu vrijdag en maandag is het tweede moment in de kuur alweer. Hiervoor moet ik even voor 2 uur in het ziekenhuis zijn en wordt het tweede preparaat door een infuus ingespoten, dan weer naar huis.
Voor de 2e kuur begon heb ik ineens getwijfeld of ik hem wel zou doen. Ik had al een week geen koorts en meer energie. Ik kon meer, ben nog op de verjaardag van Aafke geweest, wilde dit gevoel eigenlijk niet verprutsen door een chemokuur, met al die bijwerkingen. Toch wist ik ook hier weer dat ik geen keuze had, niet doen is geen optie! Het voelt toch beter er wel iets mee te doen ondanks de ellende. Bij de eerste wist ik nog van niks, ik ging hem gewoon aan! In de tweede helft werd ik heel ziek en kwam ik ineens oog in oog met de realiteit als reanimatie, daar schreef ik nog over. Bloedvergiftiging die me er misschien niet meer bovenop zouden helpen, dat soort dingen. Het is dus niet zo raar dat de volgende veel bewuster is en dus enger. Het lijkt een groter risico met zich mee te brengen, maar is misschien even groot, ik weet alleen meer. Ondanks dat er nu direct gestart wordt met Antibiotica tegen de longontsteking, en minder platina in de chemo die mijn doofheid hopelijk doet minderen blijft het bewustworden wordt groter over mijn doodgaan, hard hè, maar het werkt wel zo. Ik heb vaker een dip en het voelt alsof ik een groeistuipje doormaak als in het boek: "Oei ik groei" Eerst een dip en dan weer verder kunnen, het een plek gegeven hebben. Heb al een poos niet gehuild, terwijl het besef alleen maar groter wordt. De link van 'mayday- mayday' beschrijft het verhaal van Nicolien en dat roert me erg, voel me er zeer mee verwant. Het klinkt zoals het is wordt door Richard gelukkig ook wel opgepept, waar ik het voor doe uiteindelijk en daar hou ik me ook aan vast. Maar dat ik geen smaak meer heb is echt behoorlijk kut! Dat moet terugkeren en als dat zo is dan gá ik me toch uit eten en niet één keer maar een heleboel vaak keer met jullie allemaal!
Ook mijn energiewaarde begon al lager: een HB van 5.2 betekent een zeer lage bloedspiegel. Dit houdt nu in dat ik veel meer moe ben. De morfinepleisters zijn ook opgehoogd naar 250 mg en deze lijken mijn helderheid aan te tasten. Voel me vaker weg van de wereld. Krijg kleine hallucinaties tijdens wakkere periodes. Van die spasmen die je ook hebt als je bijna in slaap valt. Een vlekje in beeld kan een rennende kater zijn die mij omver duwt. Dan schrik ik me een apenhoedje!
Het zijn hopelijk bijwerkingen van de Chemokuur en verdwijnen op den duur. Als ik heel hard mijn best doe dan geloof ik hier wel een beetje in...
Tussendoor geniet ik erg van momenten met mijn familie en vrienden. Gisteravond thuis met mijn moeder op mijn ziekenhuisbed gelegen. Ouderwets naar de buis gekeken en tussendoor gesproken over de dood en onze gevoelens over deze bizarre vreselijke situatie. Hoe het is voor haar en hoe mijn eigen moeder hiermee omgaat. Zo dichtbij heb ik haar nog nooit eerder gevoeld en dat koester ik enorm. Dank je wel mam, je bent een schat.
Ik lees nog even niet wat Ries allemaal schrijft, later. Ik wil eerst graag uit mij zelf schrijven, hoe ik me voel.
Het is nu vrijdag en maandag is het tweede moment in de kuur alweer. Hiervoor moet ik even voor 2 uur in het ziekenhuis zijn en wordt het tweede preparaat door een infuus ingespoten, dan weer naar huis.
Voor de 2e kuur begon heb ik ineens getwijfeld of ik hem wel zou doen. Ik had al een week geen koorts en meer energie. Ik kon meer, ben nog op de verjaardag van Aafke geweest, wilde dit gevoel eigenlijk niet verprutsen door een chemokuur, met al die bijwerkingen. Toch wist ik ook hier weer dat ik geen keuze had, niet doen is geen optie! Het voelt toch beter er wel iets mee te doen ondanks de ellende. Bij de eerste wist ik nog van niks, ik ging hem gewoon aan! In de tweede helft werd ik heel ziek en kwam ik ineens oog in oog met de realiteit als reanimatie, daar schreef ik nog over. Bloedvergiftiging die me er misschien niet meer bovenop zouden helpen, dat soort dingen. Het is dus niet zo raar dat de volgende veel bewuster is en dus enger. Het lijkt een groter risico met zich mee te brengen, maar is misschien even groot, ik weet alleen meer. Ondanks dat er nu direct gestart wordt met Antibiotica tegen de longontsteking, en minder platina in de chemo die mijn doofheid hopelijk doet minderen blijft het bewustworden wordt groter over mijn doodgaan, hard hè, maar het werkt wel zo. Ik heb vaker een dip en het voelt alsof ik een groeistuipje doormaak als in het boek: "Oei ik groei" Eerst een dip en dan weer verder kunnen, het een plek gegeven hebben. Heb al een poos niet gehuild, terwijl het besef alleen maar groter wordt. De link van 'mayday- mayday' beschrijft het verhaal van Nicolien en dat roert me erg, voel me er zeer mee verwant. Het klinkt zoals het is wordt door Richard gelukkig ook wel opgepept, waar ik het voor doe uiteindelijk en daar hou ik me ook aan vast. Maar dat ik geen smaak meer heb is echt behoorlijk kut! Dat moet terugkeren en als dat zo is dan gá ik me toch uit eten en niet één keer maar een heleboel vaak keer met jullie allemaal!
Ook mijn energiewaarde begon al lager: een HB van 5.2 betekent een zeer lage bloedspiegel. Dit houdt nu in dat ik veel meer moe ben. De morfinepleisters zijn ook opgehoogd naar 250 mg en deze lijken mijn helderheid aan te tasten. Voel me vaker weg van de wereld. Krijg kleine hallucinaties tijdens wakkere periodes. Van die spasmen die je ook hebt als je bijna in slaap valt. Een vlekje in beeld kan een rennende kater zijn die mij omver duwt. Dan schrik ik me een apenhoedje!
Het zijn hopelijk bijwerkingen van de Chemokuur en verdwijnen op den duur. Als ik heel hard mijn best doe dan geloof ik hier wel een beetje in...
Tussendoor geniet ik erg van momenten met mijn familie en vrienden. Gisteravond thuis met mijn moeder op mijn ziekenhuisbed gelegen. Ouderwets naar de buis gekeken en tussendoor gesproken over de dood en onze gevoelens over deze bizarre vreselijke situatie. Hoe het is voor haar en hoe mijn eigen moeder hiermee omgaat. Zo dichtbij heb ik haar nog nooit eerder gevoeld en dat koester ik enorm. Dank je wel mam, je bent een schat.
Jitske
- Een blog, eentje van mijzelf daar had ik nooit eerder aan gedacht. Dat is voor andere mensen. Ik ben niet zo van de computers, nooit geweest ook. Ben het snel zat op de een of andere manier, heb er geen geduld voor. Maar dit is dan nu toch anders. Graag wil ik mijn liefsten op de hoogte brengen van hoe het met mij gaat. Ik zal jullie proberen zo goed en zo kwaad in te lichten over wat er met en in mij gebeurt. Ook omdat het misschien voor jullie lastig is om altijd maar te moeten bellen. Je hebt ook niet altijd even veel zin om mij aan de lijn te krijgen, maar bent wel oprecht geïnteresseerd naar hoe het met me gaat. Hier heb ik respect voor en daar is dan ook deze blog voor bedoeld.
Gastenboek
Vorige berichten
- Dag 4 van de 2e chemo-kuur (door RT)
- 2e chemo is van start gegaan (door RT)
- Kabouters in de kast (door RT)
- Waterpret (door RT)
- Vanuit een ander perspectief (door gezusters Voogd)
- Daar ben ik weer
- Ik ben weer thuis
- De trouwdag (door RT)
- Vroeger moet het chaos geweest zijn (door RT)
- Effe snel een update (door RT)