De trouwdag (door RT)
Geschreven dinsdag 24 juni 2008 door Jitske
We hadden afgesproken dat we heel rustig aan zouden doen op onze trouwdag. Dat betekende wel vroeg opstaan, maar ach, dat ging eigenlijk helemaal vanzelf. We hadden er allebei reuzezin in, en kletsten wat over koetjes en kalfjes. Ook ging ik nog even achter de computer zitten om mijn speech aan te passen. Ik had 's nachts inspiratie ontvangen en wilde de speech wat aanpassen. "Moet je hem nu nog schrijven ?" vroeg Jitske enigszins zenuwachtig. "Nee hoor", zei ik geruststellend "alleen nog even een copytje maken". Daar zaten we in ons ondergoed. Jitske aan een kopje thee en ik met een glas Sanquinello. We keken naar elkaar. Woorden waren overbodig. Beiden voelden we de blijdschap dat deze dag mogelijk geworden was. Ik liet Jitske de muziek horen die ik voor de ceremonie in gedachten had. We hadden besloten dat we zouden openen met een nummer van Pink Floyd. Ik dacht aan 'Shine on you crazy diamond' of 'Wish you were here'. Voor de kenners onder ons: dit zijn fantastische nummers. Beide nummers werden door Jitske echter als depri-muziek betiteld. Daar moest dus snel iets anders voor gevonden worden. Snel liet ik andere nummers horen. One of these days? Neh, depri. Fearless? Mwah. Eclipse ? Njet.
The happiest days of our lives? Bull. Hey you. Hou maar op. Dat werd dus toch geen Pink Floyd song. Gelukkig had ik nog een klassiek cello-nummer achter de hand en die moest het dan maar worden. Daar werd niet in gezongen, dus kon het niet zo zijn dat de tekst niet van toepassing was. Daarna snel achter de computer om het draaiboekje voor de ceremonie in het gemeente tehuis in elkaar te zetten. Ik vroeg me net af hoe ik het draaiboekje nog tijdig kon aanleveren, toen de oplossing aanbelde aan de deur. Het was Ellen, onze ceremoniemeester met de vraag of ze nog iets voor ons kon betekenen. Nou dat kon ze zeker. Want naast het draaiboekje moesten we ook nog doorgeven hoe we voortaan geregistreerd wilden staan bij de burgerlijke stand. Ik heb lang nagedacht of ik Richard Voogd zou willen heten, maar de ambtenaar van de burgerlijke stand wist me te overtuigen dat dat een hoop problemen zou geven. Zo zou ik zoek kunnen raken in allerlei administraties. Dus voor de burgerlijke stand zijn wij gewoon Jitske Voogd en Richard Thoolen gebleven. Maar ik vind het nog steeds erg leuk om een pizza te bestellen als Richard Voogd. Jitske Thoolen-Voogd hebben we ook serieus overwogen. Maar na het duizend keer gezegd te hebben hebben we dit als optie laten varen. Probeer het maar eens, dan zul je het begrijpen.
Dus Ellen snel naar het gemeente tehuis met het draaiboekje en de naamspapieren, en later nog eens met de CD's met onze trouwmuziek. Jamie Cullum en Lenny Kravitz mochten bij gaan dragen aan de juiste sfeer.
We deden zo rustig aan dat we opeens toch niet meer zoveel tijd hadden om ons aan te kleden. Voor de deur stond de trouwauto reeds met draaiende motor te wachten, maar wij zaten nog steeds in ondergoed. Eerst Mees en Samuel maar aangekleed. Wat zagen de jongens er mooi uit. Daarna werd Jitske in haar jurk gehesen. Oh nee, zo zeg je dat natuurlijk niet. Daarna lieten haar vriendinnen de sprookjesjurk over haar bevallige schouders glijden. Ik deed snel mijn trouwpak aan en wilde naar Jitske toe. Halverwege de trap werd ik tegengehouden en gesommeerd boven te wachten totdat ik geroepen werd. Ik keek uit het raam en zag mijn broer onrustig ijsberen voor ons huis. "He Loek", riep ik. "Het loopt een beetje uit hier, maar dat geeft niet hoor. Ik denk dat ze zonder ons toch niet gaan beginnen". Het was inmiddels kwart voor elf, en om elf uur zou de ceremonie gaan beginnen. Toen werd geroepen:"Je mag komen !". Ik ging de trap af en liep de kamer in. En daar stond ze: mijn aanstaande vrouw, die mijn hart allang veroverd had, en die nu stond te stralen als de poolster aan een wolkeloze hemel. In films zie je dan vaak dat er dan tranen komen, maar bij ons was dat niet het geval. Zullen we gaan ?
Iets te laat in het stadhuis, maar dat gaf helemaal niet. Ook daar was ruim voldoende tijd uitgetrokken. De ambtenaar mevr Bot hield een passend praatje en toen mocht ik mij tot Jitske en de genodigden richten. Ik had erg mijn best gedaan om een leuke toespraak te houden en het licht te houden. Voor deze dag wilden we plezier en gezelligheid, en de ziekte even op de achtergrond plaatsen. Morgen zouden we wel weer verder zien. Er werd gelachen en er ontstond een ontspannen sfeer. Dit was zoals wij het graag wilden zien. Ook de toespraak van Jitskes vader (Jan Voogd) was zeer toepasselijk en voorzien van humor. Blij verlieten we het stadhuis: ten eerste omdat we getrouwd waren, maar zeker ook omdat het een mooie ceremonie was geweest.
Toen op naar de theetuin. Helaas ging het daar een beetje mis. Van de luxe-lunch die ik besteld had was niet veel terecht gekomen. De eigenaresse bleek net de dag en nacht voor ons feest te zijn bevallen en haar taken en verantwoordelijkheden waren niet goed overgenomen. Het aanwezige personeel had duidelijk geen ervaring met groepen en pas na drie kwartier hadden de eerste vijf mensen koffie met gebak. Maar dan blijkt dat er zich gelukkig hulpvaardige mensen tussen de genodigden bevonden. Opeens kon er champagne geserveerd worden en was er iets te eten. Flessen wijn werden op de tafels neergezet zodat men zichzelf kon bedienen. Het werd toch heel gezellig en aan het eind brak zelfs even de zon door. We konden nog snel wat fotoos laten nemen en toen werden we uitgeleide gedaan.
Thuis hebben we even nagezeten en toen is Jitske gaan slapen. 's avonds hebben we de cadeaumand uitgepakt en ons laten verrassen met de inhoud. Iedereen van harte bedankt voor de mooie woorden en de bijdrage aan een leuke ervaring. Welke dat wordt weten we nog niet precies, maar een romantische ballonvaart is een grote kanshebber.
Het is een prachtige, onvergetelijke dag geworden.
The happiest days of our lives? Bull. Hey you. Hou maar op. Dat werd dus toch geen Pink Floyd song. Gelukkig had ik nog een klassiek cello-nummer achter de hand en die moest het dan maar worden. Daar werd niet in gezongen, dus kon het niet zo zijn dat de tekst niet van toepassing was. Daarna snel achter de computer om het draaiboekje voor de ceremonie in het gemeente tehuis in elkaar te zetten. Ik vroeg me net af hoe ik het draaiboekje nog tijdig kon aanleveren, toen de oplossing aanbelde aan de deur. Het was Ellen, onze ceremoniemeester met de vraag of ze nog iets voor ons kon betekenen. Nou dat kon ze zeker. Want naast het draaiboekje moesten we ook nog doorgeven hoe we voortaan geregistreerd wilden staan bij de burgerlijke stand. Ik heb lang nagedacht of ik Richard Voogd zou willen heten, maar de ambtenaar van de burgerlijke stand wist me te overtuigen dat dat een hoop problemen zou geven. Zo zou ik zoek kunnen raken in allerlei administraties. Dus voor de burgerlijke stand zijn wij gewoon Jitske Voogd en Richard Thoolen gebleven. Maar ik vind het nog steeds erg leuk om een pizza te bestellen als Richard Voogd. Jitske Thoolen-Voogd hebben we ook serieus overwogen. Maar na het duizend keer gezegd te hebben hebben we dit als optie laten varen. Probeer het maar eens, dan zul je het begrijpen.
Dus Ellen snel naar het gemeente tehuis met het draaiboekje en de naamspapieren, en later nog eens met de CD's met onze trouwmuziek. Jamie Cullum en Lenny Kravitz mochten bij gaan dragen aan de juiste sfeer.
We deden zo rustig aan dat we opeens toch niet meer zoveel tijd hadden om ons aan te kleden. Voor de deur stond de trouwauto reeds met draaiende motor te wachten, maar wij zaten nog steeds in ondergoed. Eerst Mees en Samuel maar aangekleed. Wat zagen de jongens er mooi uit. Daarna werd Jitske in haar jurk gehesen. Oh nee, zo zeg je dat natuurlijk niet. Daarna lieten haar vriendinnen de sprookjesjurk over haar bevallige schouders glijden. Ik deed snel mijn trouwpak aan en wilde naar Jitske toe. Halverwege de trap werd ik tegengehouden en gesommeerd boven te wachten totdat ik geroepen werd. Ik keek uit het raam en zag mijn broer onrustig ijsberen voor ons huis. "He Loek", riep ik. "Het loopt een beetje uit hier, maar dat geeft niet hoor. Ik denk dat ze zonder ons toch niet gaan beginnen". Het was inmiddels kwart voor elf, en om elf uur zou de ceremonie gaan beginnen. Toen werd geroepen:"Je mag komen !". Ik ging de trap af en liep de kamer in. En daar stond ze: mijn aanstaande vrouw, die mijn hart allang veroverd had, en die nu stond te stralen als de poolster aan een wolkeloze hemel. In films zie je dan vaak dat er dan tranen komen, maar bij ons was dat niet het geval. Zullen we gaan ?
Iets te laat in het stadhuis, maar dat gaf helemaal niet. Ook daar was ruim voldoende tijd uitgetrokken. De ambtenaar mevr Bot hield een passend praatje en toen mocht ik mij tot Jitske en de genodigden richten. Ik had erg mijn best gedaan om een leuke toespraak te houden en het licht te houden. Voor deze dag wilden we plezier en gezelligheid, en de ziekte even op de achtergrond plaatsen. Morgen zouden we wel weer verder zien. Er werd gelachen en er ontstond een ontspannen sfeer. Dit was zoals wij het graag wilden zien. Ook de toespraak van Jitskes vader (Jan Voogd) was zeer toepasselijk en voorzien van humor. Blij verlieten we het stadhuis: ten eerste omdat we getrouwd waren, maar zeker ook omdat het een mooie ceremonie was geweest.
Toen op naar de theetuin. Helaas ging het daar een beetje mis. Van de luxe-lunch die ik besteld had was niet veel terecht gekomen. De eigenaresse bleek net de dag en nacht voor ons feest te zijn bevallen en haar taken en verantwoordelijkheden waren niet goed overgenomen. Het aanwezige personeel had duidelijk geen ervaring met groepen en pas na drie kwartier hadden de eerste vijf mensen koffie met gebak. Maar dan blijkt dat er zich gelukkig hulpvaardige mensen tussen de genodigden bevonden. Opeens kon er champagne geserveerd worden en was er iets te eten. Flessen wijn werden op de tafels neergezet zodat men zichzelf kon bedienen. Het werd toch heel gezellig en aan het eind brak zelfs even de zon door. We konden nog snel wat fotoos laten nemen en toen werden we uitgeleide gedaan.
Thuis hebben we even nagezeten en toen is Jitske gaan slapen. 's avonds hebben we de cadeaumand uitgepakt en ons laten verrassen met de inhoud. Iedereen van harte bedankt voor de mooie woorden en de bijdrage aan een leuke ervaring. Welke dat wordt weten we nog niet precies, maar een romantische ballonvaart is een grote kanshebber.
Het is een prachtige, onvergetelijke dag geworden.
Jitske
- Een blog, eentje van mijzelf daar had ik nooit eerder aan gedacht. Dat is voor andere mensen. Ik ben niet zo van de computers, nooit geweest ook. Ben het snel zat op de een of andere manier, heb er geen geduld voor. Maar dit is dan nu toch anders. Graag wil ik mijn liefsten op de hoogte brengen van hoe het met mij gaat. Ik zal jullie proberen zo goed en zo kwaad in te lichten over wat er met en in mij gebeurt. Ook omdat het misschien voor jullie lastig is om altijd maar te moeten bellen. Je hebt ook niet altijd even veel zin om mij aan de lijn te krijgen, maar bent wel oprecht geïnteresseerd naar hoe het met me gaat. Hier heb ik respect voor en daar is dan ook deze blog voor bedoeld.
Gastenboek
Vorige berichten
- Vroeger moet het chaos geweest zijn (door RT)
- Effe snel een update (door RT)
- Het was een bijzondere dag (door RT)
- Waar blijft nu toch een nieuw bericht ? (door RT)
- Het wordt een mooie dag !
- Die vervelende rotkoorts (door RT)
- Waarom Jitske in het ziekenhuis is (door RT)
- Vervolg op de vorige blog, door Richard weer
- Daar is Richard weer even
- Shoppen op de tiende dag!