Ik ben weer thuis
Geschreven donderdag 26 juni 2008 door Jitske
Tja, wat heb ik hier nog aan toe te voegen...
Nu twee volle dagen thuis. Twee nachten hier geslapen in mijn eigen bed. Dat is wel los van het feit dat ik niet fijn heb geslapen, veel fijner dan zo'n ziekenhuisbed hoor. Ik ben sinds zes dagen gekoppeld aan een slang door mijn neus waardoor ik mijn voeding krijg. Ik had voor het trouwen al drie dagen niet gegeten en dat wilde ook niet in het ziekenhuis. Dat had niets te maken met, al werkt het niet mee, dat het eten aldaar niet eens door honden (sorry Listo) gegeten zou worden, zo onsmakelijk is het daar. Maar ook thuis wil het niet lukken het heerlijk klaargemaakte kooksel van Ries of mijn moeder door de keel te krijgen. Met de reuk is niks mis wel met de smaak, alles wordt een zurig karton. Ik hoop stellig dat dit in de loop van de tijd beter zal worden.
Andere bijwerkingen waar ik wel last van heb zijn: doofheid, benauwdheid, soms nog wat misselijk, jeuk, overal jeuk een bijwerking van de morfinepleister, koortsvlagen en die stomme sondevoeding. Ik loop als een ghostbuster met die rugzak door het huis, maar als die gaat piepen en dat doet hij nogal vaak, moet ik weer aan het stopkontact om op te laden en dan kan ik geen kant op. Zowiezo zijn al die slangetjes een crime, even naar de wc, je hebt dan geen zin om die K-zak om te doen, dus hou je alles in je handen en sleuren al die slangen over de grond met het gevaar dat je dan de kans loopt er over, onder of zijdelings overheen te struikelen. Een ander hekelpunt is het gepiep van die zak en dan weet ik echt niet wat er aan de hand is, maar gelukkig heeft Richard goed opgelet en kan hij als geen ander ons uit de nood helpen.
Ik voel me wel stukken zieker dan voorheen. Door de bijwerkingen, de forse tegenslagen die ik te verduren heb vallen niet mee. Voorheen wist ik niet waar men het over had: Chemo? Bijwerkingen? Misselijk? Lage weerstand? Hoezo? ik voel me uitstekend wat kan mij nou gebeuren. Tja en áls je dan ziek wordt is de waarheid heel dichtbij en komt deze hard aan. De vraag of ik gereanimeerd wil worden is er zo een. Hoezo, natuurlijk wil ik dat, ik wil toch verder leven? Bij nadere uitleg hierover ligt de kwestie toch heel wat gevoeliger en is het antwoord niet een, twee, drie gemaakt. Reanimeren betekent in mijn geval dat ik aan de beademing kom te liggen op de IC. Ik zou er zieker uit komen dan dat ik erin ben gegaan. Het is niet een situatie waarbij je op straat een hartstilstand krijgt. Dan heeft reanimeren een ander resultaat, dan ga je als het goed is 'gewoon' weer door. Nou ja, dit zijn van die dingen waarbij je enorm geconfronteerd wordt met hoe ziek ik ben en hoe ongeneeslijk het is. Ik besef dan ook dat ik dit natuurlijk niet wil weten, dat ik hoe dan ook dat ellendige monstertje dat ongeneeslijk heet weg wil drukken geen ruimte wil geven. Ik zou het niet kunnen handelen als ik dat wel zou doen. Natuurlijk geef ik het monstertje zo nu en dan wel de ruimte en ben ik me bewust hoe ik ervoor sta. Dan voel ik me heel erg ellendig en ga vreselijk huilen en dat lucht vaak op. En toch hangt er een sluier omheen, het blijft niet echt grijpbaar.
Overigens is het vandaag de eerste dag sinds 12 dagen dat ik in staat ben weer wat te schrijven. Mijn energie is weer wat omhoog en heb ik zelfs hier en daar wat gesnoeid in de tuin en een bosje bloemetjes gemaakt. Het staat er verder echt prachtig bij. De artisjok,( zie recept voor Hollandaise saus bij de linken) jullie allen inmiddels bekend, wordt ook al heel groot en ben reuze benieuwd of er in ons klimaat wat uit gaat komen.
Even iets anders, namelijk: ik wil tot nu toe iedereen ontzettend bedanken voor de enorm lieve en intense berichten die ik bijna dagelijks mag ontvangen. Ik vind het zo heerlijk om te ervaren dat mensen zo open en eerlijk zijn of in de meeste gevallen nog meer worden dan dat ze al waren. Ik ervaar het bij mezelf ook. Een soort openheid die me in staat stelt te zeggen wat ik op mijn hart heb liggen. Ik voel me over het algemeen heel erg puur en eigen. Mooi om te zien, te horen dat dit ook rondom mij gebeurt.
Gegroet jullie allen.
Dikke knuffel van Jits
Nu twee volle dagen thuis. Twee nachten hier geslapen in mijn eigen bed. Dat is wel los van het feit dat ik niet fijn heb geslapen, veel fijner dan zo'n ziekenhuisbed hoor. Ik ben sinds zes dagen gekoppeld aan een slang door mijn neus waardoor ik mijn voeding krijg. Ik had voor het trouwen al drie dagen niet gegeten en dat wilde ook niet in het ziekenhuis. Dat had niets te maken met, al werkt het niet mee, dat het eten aldaar niet eens door honden (sorry Listo) gegeten zou worden, zo onsmakelijk is het daar. Maar ook thuis wil het niet lukken het heerlijk klaargemaakte kooksel van Ries of mijn moeder door de keel te krijgen. Met de reuk is niks mis wel met de smaak, alles wordt een zurig karton. Ik hoop stellig dat dit in de loop van de tijd beter zal worden.
Andere bijwerkingen waar ik wel last van heb zijn: doofheid, benauwdheid, soms nog wat misselijk, jeuk, overal jeuk een bijwerking van de morfinepleister, koortsvlagen en die stomme sondevoeding. Ik loop als een ghostbuster met die rugzak door het huis, maar als die gaat piepen en dat doet hij nogal vaak, moet ik weer aan het stopkontact om op te laden en dan kan ik geen kant op. Zowiezo zijn al die slangetjes een crime, even naar de wc, je hebt dan geen zin om die K-zak om te doen, dus hou je alles in je handen en sleuren al die slangen over de grond met het gevaar dat je dan de kans loopt er over, onder of zijdelings overheen te struikelen. Een ander hekelpunt is het gepiep van die zak en dan weet ik echt niet wat er aan de hand is, maar gelukkig heeft Richard goed opgelet en kan hij als geen ander ons uit de nood helpen.
Ik voel me wel stukken zieker dan voorheen. Door de bijwerkingen, de forse tegenslagen die ik te verduren heb vallen niet mee. Voorheen wist ik niet waar men het over had: Chemo? Bijwerkingen? Misselijk? Lage weerstand? Hoezo? ik voel me uitstekend wat kan mij nou gebeuren. Tja en áls je dan ziek wordt is de waarheid heel dichtbij en komt deze hard aan. De vraag of ik gereanimeerd wil worden is er zo een. Hoezo, natuurlijk wil ik dat, ik wil toch verder leven? Bij nadere uitleg hierover ligt de kwestie toch heel wat gevoeliger en is het antwoord niet een, twee, drie gemaakt. Reanimeren betekent in mijn geval dat ik aan de beademing kom te liggen op de IC. Ik zou er zieker uit komen dan dat ik erin ben gegaan. Het is niet een situatie waarbij je op straat een hartstilstand krijgt. Dan heeft reanimeren een ander resultaat, dan ga je als het goed is 'gewoon' weer door. Nou ja, dit zijn van die dingen waarbij je enorm geconfronteerd wordt met hoe ziek ik ben en hoe ongeneeslijk het is. Ik besef dan ook dat ik dit natuurlijk niet wil weten, dat ik hoe dan ook dat ellendige monstertje dat ongeneeslijk heet weg wil drukken geen ruimte wil geven. Ik zou het niet kunnen handelen als ik dat wel zou doen. Natuurlijk geef ik het monstertje zo nu en dan wel de ruimte en ben ik me bewust hoe ik ervoor sta. Dan voel ik me heel erg ellendig en ga vreselijk huilen en dat lucht vaak op. En toch hangt er een sluier omheen, het blijft niet echt grijpbaar.
Overigens is het vandaag de eerste dag sinds 12 dagen dat ik in staat ben weer wat te schrijven. Mijn energie is weer wat omhoog en heb ik zelfs hier en daar wat gesnoeid in de tuin en een bosje bloemetjes gemaakt. Het staat er verder echt prachtig bij. De artisjok,( zie recept voor Hollandaise saus bij de linken) jullie allen inmiddels bekend, wordt ook al heel groot en ben reuze benieuwd of er in ons klimaat wat uit gaat komen.
Even iets anders, namelijk: ik wil tot nu toe iedereen ontzettend bedanken voor de enorm lieve en intense berichten die ik bijna dagelijks mag ontvangen. Ik vind het zo heerlijk om te ervaren dat mensen zo open en eerlijk zijn of in de meeste gevallen nog meer worden dan dat ze al waren. Ik ervaar het bij mezelf ook. Een soort openheid die me in staat stelt te zeggen wat ik op mijn hart heb liggen. Ik voel me over het algemeen heel erg puur en eigen. Mooi om te zien, te horen dat dit ook rondom mij gebeurt.
Gegroet jullie allen.
Dikke knuffel van Jits
Jitske
- Een blog, eentje van mijzelf daar had ik nooit eerder aan gedacht. Dat is voor andere mensen. Ik ben niet zo van de computers, nooit geweest ook. Ben het snel zat op de een of andere manier, heb er geen geduld voor. Maar dit is dan nu toch anders. Graag wil ik mijn liefsten op de hoogte brengen van hoe het met mij gaat. Ik zal jullie proberen zo goed en zo kwaad in te lichten over wat er met en in mij gebeurt. Ook omdat het misschien voor jullie lastig is om altijd maar te moeten bellen. Je hebt ook niet altijd even veel zin om mij aan de lijn te krijgen, maar bent wel oprecht geïnteresseerd naar hoe het met me gaat. Hier heb ik respect voor en daar is dan ook deze blog voor bedoeld.
Gastenboek
Vorige berichten
- De trouwdag (door RT)
- Vroeger moet het chaos geweest zijn (door RT)
- Effe snel een update (door RT)
- Het was een bijzondere dag (door RT)
- Waar blijft nu toch een nieuw bericht ? (door RT)
- Het wordt een mooie dag !
- Die vervelende rotkoorts (door RT)
- Waarom Jitske in het ziekenhuis is (door RT)
- Vervolg op de vorige blog, door Richard weer
- Daar is Richard weer even