Waterpret (door RT)
Geschreven zaterdag 5 juli 2008 door Jitske
Het is zaterdag 5 juli 2008. Wypke heeft een fotoboek samengesteld van onze bruiloftsdag en we zijn om 10.30 uur uitgenodigd om dat te komen bekijken. We zitten gezellig in de tuin waar de kikkervisjes mij dankbaar aankijken. Jits en ik praten over de te maken keuze: wel of niet doorgaan met de chemo-kuur. Dit heeft een directe relatie met wat 'de kwaliteit van leven' genoemd wordt. Langer leven met wat minder kwaliteit, of korter leven met meer kwaliteit. Het deed mij denken aan een vraag die onze leraar natuurkunde eens stelde:"Als je zoud kunnen kiezen tussen een lang en saai leven en een korter maar dynamisch leven, wat zou je dan kiezen?" Bijna niemand koos toen voor het lange saaie leven. Het leek mij toen een zuiver theoretische vraag, maar nu doet zich deze vraag in vermomming toch voor.
We zaten zo te praten toen we opeens de achterdeur dicht hoorden slaan en we Mees hoorden lachen. Beiden voelden we aan wat onze vrolijkerd van plan was, maar we reageerden net te laat. Hij had de deur op de knip gedaan zodat we er niet meer in konden. Dat doet hij wel vaker, en meestal lost het zich vanzelf op als hij weer naar de tuin wil en de knip er weer vanaf haalt. Maar ditmaal niet. Ditmaal leek het hem leuker om het huis door de voordeur te verlaten en de voordeur met de sleutels in het slot achter zich dicht te trekken. Schaakmat. We konden op geen enkele normale manier ons huis meer in. Gelukkig was Hannie (de buurvrouw) thuis en mochten we haar ladder lenen. Ik klom naar boven en wurmde me door een slaapkamerraam. Met vitrage en al viel ik op de grond, maar goed: ik was binnen en het probleem opgelost. Het is nooit saai met kinderen.
Daarna snel door naar Wypke. Daar kwamen we middels een fietstochtje door het Paradijs (Ja, zo heet die straat echt !). We streken neer op een gezellig terras in de tuin waar voor de kinderen een groot plastic zwembad was neergezet. Sanne en Chris spetterden er lustig op los.
Na een drankje werd het fotoboek getoond. Jeetje, wat hebben we die dag veel mee gemaakt ! En wat zijn er veel mooie plaatjes van geschoten ! Na drie kwartier waren we er doorheen en kon Jitske wel wat verkoeling gebruiken. "Oh, wat ziet dat zwembad er toch aantrekkelijk uit" sprak zij vol verlangen. "Nou, dan ga je er toch in" moedigde Wypke haar aan. "Zonder badpak ?". "Ja hoor, dat mag". Jitske liet zich dat geen twee keer zeggen en binnen 30 seconden stond zij poedelnaakt bij de poel. Sanne en Chris stonden haar verbaast aan te kijken. Zij trokken keurig een badpakje of zwembroekje aan, en nu sprong Mees zijn moeder met haar witte billen en borsten zomaar in het water. "Kom je ook ?" riep Jitske vrolijk naar mij. Ik keek Wypke aan. Natuurlijk had ook ik hier niet op gerekend en geen zwembroekje mee. "Durf je toch niet" zei Wypke uitdagend. En ja, dat was natuurlijk precies de stimulans die mij over de streep trok. Binnen 10 seconden had ik mijn kleding uit en sprong bij Jitske in de poel.
We trokken een paar baantjes en maakten lol. Chris en Sanne kregen er ook weer zin en kwamen er bij en ook Mees durfde nu deze zee met ons te betreden. Het werd een vrolijke poel...uh...boel en er werd veel gelachen en gespetterd. Fijn dat we konden toegeven aan deze spontane actie. Maar het water was toch best wel fris, en Jitske vond het op een gegeven ogenblik wel welletjes. Als de zeemeermin van Botticelli rees zij op uit het water en liet zich liefdevol drogen door Le Soleil en een in de haast opgetrommelde roze handdoek. Ik bleef nog even in het zwembad spelen met Chris en Mees. Er werd een zeer realistisch spel gespeeld, want iedereen zonder kaartje werd uit het zwembad verwijderd. Nou ja, verwijderen was eigenlijk de bedoeling, maar het bleek dat alle vliegjes, muggetjes en andere beestjes zonder kaartje eerst dood werden geknepen en dan harthandig op de stenen werden gekwakt. Ik vreesde voor het moment dat ze ook mij om mijn kaartje zouden vragen, maar gelukkig bleef dat uit.
Na een half uur vond ik het eigenlijk ook wel genoeg, en dacht het zwembad te verlaten. Daarbij had ik geen rekening gehouden met een nieuwe situatie die ontstaan was: het terras was inmiddels volgelopen met nog meer mooie vrouwen en mijn kleren lagen bij hen in een stoel. Ik nam even mijn opties door. 1: gewoon opstaan, er naar toe lopen en mijn kleren pakken, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is als er opeens een naakte man naast je tafeltje verschijnt. 2: Wypke vragen of ze de dames even wilde afleiden. 3: Mees vooruit sturen zodat hij alle aandacht zou trekken en ik ongemerkt mijn kleren kon pakken. Ik besloot voor optie 3 te gaan, maar had helaas een inschattingsfout gemaakt. Mees wilde helemaal niet uit het zwembad gaan en weigerde mee te werken aan mijn ontsnappingsplan. Ik zat nog een kwartier met Mees in het zwembad die ondertussen waterdieren aan het immiteren was. Ik betreurde even dat we er hem al zoveel geleerd hadden. Achtereenvolgens kwamen langs: Mees de pinquin. Mees de dolfijn, Mees de haai, Mees de ijsbeer, Mees de walrus, Mees het kikkervisje, Mees de vis en Mees de paling. Toen wilde hij spontaan uit het bad en zette plan 3 in werking. Dat liep op rolletjes. Binnen 2 minuten had ik mijn kleren weer aan en niemand had het gemerkt. Niemand ? Of bijna niemand ? Jitske keek me aan en hield haar duim en wijsvinger ongeveer 2 centimeter van elkaar, wat opzich een vrij nauwkeurige inschatting was.
Al die waterpret had ons toch enigszins vermoeid en we besloten om ditmaal lopend door het Paradijs weer naar huis te gaan. Jitske en Mees vielen moe maar voldaan in slaap. En ik vond het leuk om jullie dit te gaan vertellen. Heel veel liefs.
We zaten zo te praten toen we opeens de achterdeur dicht hoorden slaan en we Mees hoorden lachen. Beiden voelden we aan wat onze vrolijkerd van plan was, maar we reageerden net te laat. Hij had de deur op de knip gedaan zodat we er niet meer in konden. Dat doet hij wel vaker, en meestal lost het zich vanzelf op als hij weer naar de tuin wil en de knip er weer vanaf haalt. Maar ditmaal niet. Ditmaal leek het hem leuker om het huis door de voordeur te verlaten en de voordeur met de sleutels in het slot achter zich dicht te trekken. Schaakmat. We konden op geen enkele normale manier ons huis meer in. Gelukkig was Hannie (de buurvrouw) thuis en mochten we haar ladder lenen. Ik klom naar boven en wurmde me door een slaapkamerraam. Met vitrage en al viel ik op de grond, maar goed: ik was binnen en het probleem opgelost. Het is nooit saai met kinderen.
Daarna snel door naar Wypke. Daar kwamen we middels een fietstochtje door het Paradijs (Ja, zo heet die straat echt !). We streken neer op een gezellig terras in de tuin waar voor de kinderen een groot plastic zwembad was neergezet. Sanne en Chris spetterden er lustig op los.
Na een drankje werd het fotoboek getoond. Jeetje, wat hebben we die dag veel mee gemaakt ! En wat zijn er veel mooie plaatjes van geschoten ! Na drie kwartier waren we er doorheen en kon Jitske wel wat verkoeling gebruiken. "Oh, wat ziet dat zwembad er toch aantrekkelijk uit" sprak zij vol verlangen. "Nou, dan ga je er toch in" moedigde Wypke haar aan. "Zonder badpak ?". "Ja hoor, dat mag". Jitske liet zich dat geen twee keer zeggen en binnen 30 seconden stond zij poedelnaakt bij de poel. Sanne en Chris stonden haar verbaast aan te kijken. Zij trokken keurig een badpakje of zwembroekje aan, en nu sprong Mees zijn moeder met haar witte billen en borsten zomaar in het water. "Kom je ook ?" riep Jitske vrolijk naar mij. Ik keek Wypke aan. Natuurlijk had ook ik hier niet op gerekend en geen zwembroekje mee. "Durf je toch niet" zei Wypke uitdagend. En ja, dat was natuurlijk precies de stimulans die mij over de streep trok. Binnen 10 seconden had ik mijn kleding uit en sprong bij Jitske in de poel.
We trokken een paar baantjes en maakten lol. Chris en Sanne kregen er ook weer zin en kwamen er bij en ook Mees durfde nu deze zee met ons te betreden. Het werd een vrolijke poel...uh...boel en er werd veel gelachen en gespetterd. Fijn dat we konden toegeven aan deze spontane actie. Maar het water was toch best wel fris, en Jitske vond het op een gegeven ogenblik wel welletjes. Als de zeemeermin van Botticelli rees zij op uit het water en liet zich liefdevol drogen door Le Soleil en een in de haast opgetrommelde roze handdoek. Ik bleef nog even in het zwembad spelen met Chris en Mees. Er werd een zeer realistisch spel gespeeld, want iedereen zonder kaartje werd uit het zwembad verwijderd. Nou ja, verwijderen was eigenlijk de bedoeling, maar het bleek dat alle vliegjes, muggetjes en andere beestjes zonder kaartje eerst dood werden geknepen en dan harthandig op de stenen werden gekwakt. Ik vreesde voor het moment dat ze ook mij om mijn kaartje zouden vragen, maar gelukkig bleef dat uit.
Na een half uur vond ik het eigenlijk ook wel genoeg, en dacht het zwembad te verlaten. Daarbij had ik geen rekening gehouden met een nieuwe situatie die ontstaan was: het terras was inmiddels volgelopen met nog meer mooie vrouwen en mijn kleren lagen bij hen in een stoel. Ik nam even mijn opties door. 1: gewoon opstaan, er naar toe lopen en mijn kleren pakken, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is als er opeens een naakte man naast je tafeltje verschijnt. 2: Wypke vragen of ze de dames even wilde afleiden. 3: Mees vooruit sturen zodat hij alle aandacht zou trekken en ik ongemerkt mijn kleren kon pakken. Ik besloot voor optie 3 te gaan, maar had helaas een inschattingsfout gemaakt. Mees wilde helemaal niet uit het zwembad gaan en weigerde mee te werken aan mijn ontsnappingsplan. Ik zat nog een kwartier met Mees in het zwembad die ondertussen waterdieren aan het immiteren was. Ik betreurde even dat we er hem al zoveel geleerd hadden. Achtereenvolgens kwamen langs: Mees de pinquin. Mees de dolfijn, Mees de haai, Mees de ijsbeer, Mees de walrus, Mees het kikkervisje, Mees de vis en Mees de paling. Toen wilde hij spontaan uit het bad en zette plan 3 in werking. Dat liep op rolletjes. Binnen 2 minuten had ik mijn kleren weer aan en niemand had het gemerkt. Niemand ? Of bijna niemand ? Jitske keek me aan en hield haar duim en wijsvinger ongeveer 2 centimeter van elkaar, wat opzich een vrij nauwkeurige inschatting was.
Al die waterpret had ons toch enigszins vermoeid en we besloten om ditmaal lopend door het Paradijs weer naar huis te gaan. Jitske en Mees vielen moe maar voldaan in slaap. En ik vond het leuk om jullie dit te gaan vertellen. Heel veel liefs.
Jitske
- Een blog, eentje van mijzelf daar had ik nooit eerder aan gedacht. Dat is voor andere mensen. Ik ben niet zo van de computers, nooit geweest ook. Ben het snel zat op de een of andere manier, heb er geen geduld voor. Maar dit is dan nu toch anders. Graag wil ik mijn liefsten op de hoogte brengen van hoe het met mij gaat. Ik zal jullie proberen zo goed en zo kwaad in te lichten over wat er met en in mij gebeurt. Ook omdat het misschien voor jullie lastig is om altijd maar te moeten bellen. Je hebt ook niet altijd even veel zin om mij aan de lijn te krijgen, maar bent wel oprecht geïnteresseerd naar hoe het met me gaat. Hier heb ik respect voor en daar is dan ook deze blog voor bedoeld.
Gastenboek
Vorige berichten
- Vanuit een ander perspectief (door gezusters Voogd)
- Daar ben ik weer
- Ik ben weer thuis
- De trouwdag (door RT)
- Vroeger moet het chaos geweest zijn (door RT)
- Effe snel een update (door RT)
- Het was een bijzondere dag (door RT)
- Waar blijft nu toch een nieuw bericht ? (door RT)
- Het wordt een mooie dag !
- Die vervelende rotkoorts (door RT)