Kabouters in de kast (door RT)
Geschreven maandag 7 juli 2008 door Jitske
Het is maandag 7 juli. Mees is vroeg wakker en komt dat ons trots mededelen. "Mees is al wakkkerrrr" klinkt het opeens vrolijk in onze slaapkamer. Ik kijk op de wekker. De groene fluoricerende cijfers staan op 5:54. Mees heeft goed geslapen en zit boordevol energie. Hij klimt bij ons op bed en nestelt zich tussen ons in. Even koesteren wij de gedachte dat hij misschien wel weer in slaap valt als hij onze warme lichamen naast zich voelt. "Mees wil warme melk" vraagt hij vriendelijk doch enigszins dwingend. Jitske vindt dat een goed idee en spoort mij aan dat te gaan halen. OK, ik ga warme melk halen en daarna kunnen we vast nog een paar uur slapen.
Mmmmm, heerlijk.
Twee trappen af en daar sta ik reeds in de keuken voor de magnetron. Waar is zijn flesje nou ? Oh, die ligt natuurlijk gewoon nog in zijn bed. Trap op, flesje pakken, trap af, koelkast open, melkje inschenken, koelkast dicht, melkje in de magnetron, 30 seconden magnetiseren en hup: weer naar boven. Klaar wakker sta ik even later weer in onze slaapkamer. Mees strekt zijn gretige handjes naar me uit en maakt pakkende bewegingen met zijn handjes. Deze non-verbale communicatie is ons al reeds lang bekend, en ik overhandig hem het kostbare flesje. Dankbaar begint hij er van te slurpen. Ik stap terug in bed en draai me lekker op mijn linkerzij. Heerlijk, alle problemen opgelost en nu weer lekker slapen.
Na 30 seconden klinkt het opeens : "Melkje op" en wordt er een flesje gelanceerd door de slaapkamer richting grootmoeders antieke kast met kwetsbare spiegel. Het flesje ketst af op het glas en stuitert nog een paar maal op het door Jitske zo fraai gelegde parket. Pffff, gelukkig geen glasschade. Nu kunnen we dan misschien wel weer gaan slapen. Ik ontspan mijn lichaam, maak mijn gedachten leeg en voel de slaap dichterbij komen. "Mees wil spelen" klinkt het in mijn oor.
Ook Jitske is wakker en besluit een list in te zetten. "SSSttttt, anders worden de kabouters wakker. Die wonen in de kast". "Ohhhh" fluistert Mees terug. "Als ze wakker worden gemaakt dan worden ze daar heel verdrietig van". "Ooohhh" fluistert Mees weer. Hij ligt nog even rustig, maar kennelijk was hij wel van alles aan het bedenken. Opeens schopt hij de lakens van zich af (en dus ook van ons), klimt over Jitske heen en rent zo snel als zijn kleine voetjes hem kunnen dragen naar de antieke spiegelkast. "Waar zitten ze dan ?" vraagt hij nu wel op volle sterkte. Jitske probeert de situatie nog te redden. "SSttt, daar in de hoek. Daar slapen ze, en ze hebben rode puntmutsjes op". Mees kijkt heel goed. "JJaaaaa, ik zie ze !!" roept hij blij uit. Wij kijken elkaar vragend aan. Wonen er soms echt kabouters in onze antieke spiegelkast?
"Ik heb er een gevangen" roept Mees. En inderdaad, in zijn hand houdt hij een rood puntmutsje. Ten minste in zijn ogen dan. Voor ons ziet het er uit als een "stoppertje". Dat is een rood dopje met een puntje dat Jitske op het slangetje van haar sonde kan draaien als ze even zonder rugzakje wil zijn, bij voorbeeld om te douchen. Jitske begrijpt dat ze deze set verloren heeft. Ze gaat met Mees naar beneden zodat ik nog even kan slapen. Later zullen we het omruilen zodat zij nog even kan slapen. IK draai me om en val in een diepe slaap. Ik droom over kabouters die van de grote smurf allemaal een nieuw mutsje gekregen hebben. Een mooi rood mutsje.
Mmmmm, heerlijk.
Twee trappen af en daar sta ik reeds in de keuken voor de magnetron. Waar is zijn flesje nou ? Oh, die ligt natuurlijk gewoon nog in zijn bed. Trap op, flesje pakken, trap af, koelkast open, melkje inschenken, koelkast dicht, melkje in de magnetron, 30 seconden magnetiseren en hup: weer naar boven. Klaar wakker sta ik even later weer in onze slaapkamer. Mees strekt zijn gretige handjes naar me uit en maakt pakkende bewegingen met zijn handjes. Deze non-verbale communicatie is ons al reeds lang bekend, en ik overhandig hem het kostbare flesje. Dankbaar begint hij er van te slurpen. Ik stap terug in bed en draai me lekker op mijn linkerzij. Heerlijk, alle problemen opgelost en nu weer lekker slapen.
Na 30 seconden klinkt het opeens : "Melkje op" en wordt er een flesje gelanceerd door de slaapkamer richting grootmoeders antieke kast met kwetsbare spiegel. Het flesje ketst af op het glas en stuitert nog een paar maal op het door Jitske zo fraai gelegde parket. Pffff, gelukkig geen glasschade. Nu kunnen we dan misschien wel weer gaan slapen. Ik ontspan mijn lichaam, maak mijn gedachten leeg en voel de slaap dichterbij komen. "Mees wil spelen" klinkt het in mijn oor.
Ook Jitske is wakker en besluit een list in te zetten. "SSSttttt, anders worden de kabouters wakker. Die wonen in de kast". "Ohhhh" fluistert Mees terug. "Als ze wakker worden gemaakt dan worden ze daar heel verdrietig van". "Ooohhh" fluistert Mees weer. Hij ligt nog even rustig, maar kennelijk was hij wel van alles aan het bedenken. Opeens schopt hij de lakens van zich af (en dus ook van ons), klimt over Jitske heen en rent zo snel als zijn kleine voetjes hem kunnen dragen naar de antieke spiegelkast. "Waar zitten ze dan ?" vraagt hij nu wel op volle sterkte. Jitske probeert de situatie nog te redden. "SSttt, daar in de hoek. Daar slapen ze, en ze hebben rode puntmutsjes op". Mees kijkt heel goed. "JJaaaaa, ik zie ze !!" roept hij blij uit. Wij kijken elkaar vragend aan. Wonen er soms echt kabouters in onze antieke spiegelkast?
"Ik heb er een gevangen" roept Mees. En inderdaad, in zijn hand houdt hij een rood puntmutsje. Ten minste in zijn ogen dan. Voor ons ziet het er uit als een "stoppertje". Dat is een rood dopje met een puntje dat Jitske op het slangetje van haar sonde kan draaien als ze even zonder rugzakje wil zijn, bij voorbeeld om te douchen. Jitske begrijpt dat ze deze set verloren heeft. Ze gaat met Mees naar beneden zodat ik nog even kan slapen. Later zullen we het omruilen zodat zij nog even kan slapen. IK draai me om en val in een diepe slaap. Ik droom over kabouters die van de grote smurf allemaal een nieuw mutsje gekregen hebben. Een mooi rood mutsje.
Jitske
- Een blog, eentje van mijzelf daar had ik nooit eerder aan gedacht. Dat is voor andere mensen. Ik ben niet zo van de computers, nooit geweest ook. Ben het snel zat op de een of andere manier, heb er geen geduld voor. Maar dit is dan nu toch anders. Graag wil ik mijn liefsten op de hoogte brengen van hoe het met mij gaat. Ik zal jullie proberen zo goed en zo kwaad in te lichten over wat er met en in mij gebeurt. Ook omdat het misschien voor jullie lastig is om altijd maar te moeten bellen. Je hebt ook niet altijd even veel zin om mij aan de lijn te krijgen, maar bent wel oprecht geïnteresseerd naar hoe het met me gaat. Hier heb ik respect voor en daar is dan ook deze blog voor bedoeld.
Gastenboek
Vorige berichten
- Waterpret (door RT)
- Vanuit een ander perspectief (door gezusters Voogd)
- Daar ben ik weer
- Ik ben weer thuis
- De trouwdag (door RT)
- Vroeger moet het chaos geweest zijn (door RT)
- Effe snel een update (door RT)
- Het was een bijzondere dag (door RT)
- Waar blijft nu toch een nieuw bericht ? (door RT)
- Het wordt een mooie dag !