Zelf doen (door RT)
Geschreven woensdag 16 juli 2008 door Jitske
Van sommige gedragingen wordt gezegd dat zij leeftijdgebonden zijn. Zo ook van het zelf willen doen. Mees zit duidelijk in zo'n periode en geeft duidelijke signalen van onafhankelijkheid af. Dat is natuurlijk best wel prettig, maar we moeten wel heel goed opletten anders gaat het mis.
Zo wil hij bijvoorbeeld zelf zijn flesje in de magnetron zetten en op de knopjes drukken. Dat kan hij erg goed, maar het verband tussen de cijfertjes en de temperatuur heeft hij nog niet helemaal door. Hij was dan ook onaangenaam verrast toen zijn flesje kokend en half gesmolten ut het apparaat kwam.
Een andere keer wilde Mees zelf zijn kleertjes wassen, en dan niet op de ouderwetse manier met een Wip-express maar gelijk met de wasmachine. Mees draaide aan de knoppen en koos een geavanceerd programma: kookwas op 90 graden met supersnelle centriguge. Als jullie Mees nu zien lopen denk je misschien dat hij ontzettend snel gegroeid is, maar in werkelijkheid zijn zijn kleertjes ietsje gekrompen.
Maar wat heeft dat nu met Jitske te maken ? Alles! Ik zie namelijk bij Jitske dezelfde gedragingen. Ook alles zelf doen. Ik was gisterenavond bij haar op bezoek en hoorde een verpleegster smeken of ze alsjeblieft iets voor haar mocht doen. Het was zeer hectisch op de afdeling en de verpleegster zocht even de rust en gezelligheid van Jitske op. En ja, dan moet daar wel een reden bij gevonden worden. "Zit je sonde nog goed ? " "Ja, ik heb hem alleen even verplaatst van het midden van mijn neus naar mijn rechterneusgat anders zit ik zo tegen het slangetje aan te kijken". "Oh. Heb je al je medicijnen al ingenomen ?" "Ja, alleen de paracetamol niet, maar die doe ik zo". "Zal ik hem even bij je inbrengen ?" vroeg de verpleegster hoopvol. "Nee hoor, dat hoeft niet. Ik ga zo naar de toilet en dan doe ik het zelf wel."Oh. Heb je mischien nog ergens pijn ?". "Nee hoor, nu niet meer. Net nog wel, maar toen heb ik Oxinorm ingenomen en nu is de pijn al gezakt.". "Oh,...uhhh...en hoevaak heb je anti-bioticum gekregen?". "Twee keer". ("Jaaa hoera" zag je de verpleegster denken). "Je mag drie keer op en dag, dus ik zal de spuit gaan klaar maken." Zo langzaam als ze kon maakte de zuster de spuit klaar en spoot de AB (dat is vaktaal voor anti-bioticum) in de sonde, ondertussen gezellig kletsend. Helaas was er toen niets meer te doen en was er voor de zuster geen andere mogelijkheid dan zich weer te begeven in de hectiek buiten de kamer. Toen ze weg was heb ik het boek van Bril ter hand genomen en drie hoofdstukken aan Jitske voorgelezen. Dat mocht ik voor haar doen.
Ik zie duidelijk dat het 'zelf-doen' ook een karaktertrek is en dat Mees en Jitske je een gunst bewijzen als je iets voor ze mag doen. Dat hoort bij sterke onafhankelijke persoonlijkheden.
En daarom ben ik zo dol op hen.
PS: misschien mag Jitske vanmiddag het ziekenhuis alweer verlaten. Vanmorgen wordt er nog vocht uit haar longen verwijderd. Daarna wordt bezien of ze voldoende is aangesterkt en zonder infuus verder kan.
Zo wil hij bijvoorbeeld zelf zijn flesje in de magnetron zetten en op de knopjes drukken. Dat kan hij erg goed, maar het verband tussen de cijfertjes en de temperatuur heeft hij nog niet helemaal door. Hij was dan ook onaangenaam verrast toen zijn flesje kokend en half gesmolten ut het apparaat kwam.
Een andere keer wilde Mees zelf zijn kleertjes wassen, en dan niet op de ouderwetse manier met een Wip-express maar gelijk met de wasmachine. Mees draaide aan de knoppen en koos een geavanceerd programma: kookwas op 90 graden met supersnelle centriguge. Als jullie Mees nu zien lopen denk je misschien dat hij ontzettend snel gegroeid is, maar in werkelijkheid zijn zijn kleertjes ietsje gekrompen.
Maar wat heeft dat nu met Jitske te maken ? Alles! Ik zie namelijk bij Jitske dezelfde gedragingen. Ook alles zelf doen. Ik was gisterenavond bij haar op bezoek en hoorde een verpleegster smeken of ze alsjeblieft iets voor haar mocht doen. Het was zeer hectisch op de afdeling en de verpleegster zocht even de rust en gezelligheid van Jitske op. En ja, dan moet daar wel een reden bij gevonden worden. "Zit je sonde nog goed ? " "Ja, ik heb hem alleen even verplaatst van het midden van mijn neus naar mijn rechterneusgat anders zit ik zo tegen het slangetje aan te kijken". "Oh. Heb je al je medicijnen al ingenomen ?" "Ja, alleen de paracetamol niet, maar die doe ik zo". "Zal ik hem even bij je inbrengen ?" vroeg de verpleegster hoopvol. "Nee hoor, dat hoeft niet. Ik ga zo naar de toilet en dan doe ik het zelf wel."Oh. Heb je mischien nog ergens pijn ?". "Nee hoor, nu niet meer. Net nog wel, maar toen heb ik Oxinorm ingenomen en nu is de pijn al gezakt.". "Oh,...uhhh...en hoevaak heb je anti-bioticum gekregen?". "Twee keer". ("Jaaa hoera" zag je de verpleegster denken). "Je mag drie keer op en dag, dus ik zal de spuit gaan klaar maken." Zo langzaam als ze kon maakte de zuster de spuit klaar en spoot de AB (dat is vaktaal voor anti-bioticum) in de sonde, ondertussen gezellig kletsend. Helaas was er toen niets meer te doen en was er voor de zuster geen andere mogelijkheid dan zich weer te begeven in de hectiek buiten de kamer. Toen ze weg was heb ik het boek van Bril ter hand genomen en drie hoofdstukken aan Jitske voorgelezen. Dat mocht ik voor haar doen.
Ik zie duidelijk dat het 'zelf-doen' ook een karaktertrek is en dat Mees en Jitske je een gunst bewijzen als je iets voor ze mag doen. Dat hoort bij sterke onafhankelijke persoonlijkheden.
En daarom ben ik zo dol op hen.
PS: misschien mag Jitske vanmiddag het ziekenhuis alweer verlaten. Vanmorgen wordt er nog vocht uit haar longen verwijderd. Daarna wordt bezien of ze voldoende is aangesterkt en zonder infuus verder kan.
Jitske
- Een blog, eentje van mijzelf daar had ik nooit eerder aan gedacht. Dat is voor andere mensen. Ik ben niet zo van de computers, nooit geweest ook. Ben het snel zat op de een of andere manier, heb er geen geduld voor. Maar dit is dan nu toch anders. Graag wil ik mijn liefsten op de hoogte brengen van hoe het met mij gaat. Ik zal jullie proberen zo goed en zo kwaad in te lichten over wat er met en in mij gebeurt. Ook omdat het misschien voor jullie lastig is om altijd maar te moeten bellen. Je hebt ook niet altijd even veel zin om mij aan de lijn te krijgen, maar bent wel oprecht geïnteresseerd naar hoe het met me gaat. Hier heb ik respect voor en daar is dan ook deze blog voor bedoeld.
