Met de ziekenauto (door RT)
Geschreven vrijdag 25 juli 2008 door Jitske
Het was een moeilijke nacht geweest. Jitske had niet kunnen slapen van de pijn en had haar sonde weer uitgebraakt. Het toedienen van extra pijnstillers wilde maar niet lukken omdat zowel haar maag als haar darmen daar niet aan mee wilden werken. Alles kwam retour. Door de zware nacht en het ontberen van de sondevoeding stond Jitske heel moe op. Jitske gaf aan dat ze naast pijn ook erge honger had. Als mijn eerste taak zag ik het zorg dragen voor een nieuwe sonde.
Sondes blijken geen alledaagse artikelen te zijn. Zowel de huisarts als de apotheek hadden ze niet op voorraad maar konden ze eventueel wel bestellen. Met een levertijd van 2 dagen boodt dat echter geen oplossing. Het Diakonessenhuis in Utrecht bleek ze gelukkig wel op voorraad te hebben en ik kon er twee komen halen. Voor de gezelligheid nam ik Mees mee. Mees bleek ook zijn eigen doelstelling te hebben. Ik ging twee slangetjes voor mama halen, maar Mees ging voor een nieuwe buik. In het ziekenhuis wist Mees precies de weg en stond voor ik het wist al in de lift. Zonder mij vertrok hij naar de tweede verdieping (ten minste: dat hoopte ik dat hij daar naar toe zou gaan). Gelukkig ken ik zelf ook redelijk de weg en via het trappenhuis snelde ik naar boven. Lachend trof ik hem aan op de gang. De nieuwe sondes lagen al voor me klaar en kon ik zo meenemen. Een nieuwe buik bleek iets moeilijker te realiseren. Gelukkig vertelde een verpleegster hem dat hij zich nu op de afdeling Longen bevond, en dat hij voor een nieuwe buik ergens anders moest zijn. Zonder protesteren ging hij weer met me mee naar huis.
De nieuwe sonde werd door de thuiszorg weer vakkundig ingebracht. Het inbrengen is 1, maar het toedienen van sondevoeding is 2. Jitske voelde de misselijkheid gelijk weer opkomen en vreesde dat zij de sonde wederom zou uitzetten.
Vanwege de moeheid en de pijn besloot de huisarts ons wederom te vereren met een bezoekje.
Zij constateerde dat Jitske zat te lijden en voor haar doen afwezig was. Het leek haar beter om Jitske wederom te laten opnemen om de pijn effectiever aan te kunnen pakken en onder medische begeleiding aan te kunnen sterken. Daar hadden we in eerste instantie helemaal geen zin in: "there is no place like home". Toch lieten wij ons later alsnog overtuigen toen ze stelde dat de matige conditie waarin Jitske zich bevond op deze manier alleen maar verder zou verslechteren. Een ligplek in het ziekenhuis was snel geregeld. Toen de huisarts verder adviseerde om Jitske er met een ziekenwagen heen te laten gaan schrokken we wel even.
Jeetje, wat dramatisch ! Afgevoerd worden in een ziekenwagen, het hele dorp in rep en roer !
Natuurlijk had de dokter helemaal gelijk dat het voor Jitske het meest comfortabel was om liggend vervoerd te worden omdat dit de minste druk op de pijnlijke plekken zou geven. Het duurt soms even om de juiste belangen voorrang te geven, maar ook nu zegevierde het gezonde verstand. Jitske zou met de ziekenwagen vervoerd worden en deze zou met een half uur voor onze deur staan. En natuurlijk wilde ik met Jitske mee om haar te begeleiden en er voor te zorgen dat ze direct op de long-afdeling terecht zou komen en geen tussenstop hoefde te maken op de EHBO.
Omdat we wisten dat het zou kunnen gebeuren dat we opeens naar het ziekenhuis moesten vertrekken hadden we voorgenomen om een ingepakt koffertje klaar te hebben staan. Ik zag het blauwe koffertje staan en constateerde verheugd dat deze voorzien was van inhoud. 'Konden we zo meenemen' dacht ik. Bij openen bleken er inderdaad een pyama, onderbroeken en T-shirts in te zitten, maar helaas verspreidden deze een verdacht geurtje. Het koffertje bleek niet uitgepakt van de vorige keer en de inhoud had twee weken kunnen rijpen. En ja, dan wordt het opeens toch weer stressen. Het kofferte moest opnieuw worden gepakt. Waar vind ik degelijke onderbroeken, een schone pyama, T-shirts en sokken ? Waar is de Ipod gebleven ? Welk boek was Jitske nu aan het lezen ? Oja, de medicijnen voor vandaag moesten ook mee. Ik was zo aan het pakken toen ik opeens besefte dat Mees lag te slapen. Als hij straks wakker werd zou hij wel opgevangen moeten worden.
Even snel opvang zien te regelen. Eerst Coby maar vragen. Sprintje van 125 meter en daar stond ik reeds voor haar deur. De bel galmde na in het halletje, maar het bleef verdacht stil: geen voetstappen op het kindvriendelijke parket. Yvonne en Martijn misschien ? Nee, die zijn vertrokken voor een paar daagjes Henschotermeer. Chris en Ria dan. Sprintje van 112 meter terug. Ik voelde het al toen mijn vinger de bel deed klinken: niet thuis. De buren dan , Hannie en Jos ? Nee, ook niet thuis. Omi bellen dan ? Nee, zelfs met een helicopter kon zij er niet binnen 30 minuten zijn. Of zou je een ziekenauto gewoon even kunnen laten wachten? Komen jullie even binnen voor een kopje koffie, onze omi komt zo. Nee, dat kan natuurlijk niet. Ziekenauto's hebben natuurlijk altijd haast. Wie zou er dan Mees kunnen opvangen zonder hem het gevoel te geven dat hij bij een adoptie-ouder is beland ? Wypke misschien, ja met Wypke moest het lukken. Wypke nam gelukkig de telefoon op en nadat ik het had uitgelegd zei ze heel eerlijk dat het niet kon. Ze had al vier kinderen en je weet wat ze zeggen over een vijfde wiel aan de wagen.
Ja, wat niet gaat, gaat niet, dus verder mijn opties doornemen.
Jitske vroeg ondertussen of ik ook de groene toilettas en een zwart hempje met wat bredere schouderbandjes in de koffer wilde stoppen. Eerst die dan maar even opsnorren en dan verder met het regelen van opvang. Ik kon hem natuurlijk ook gewoon laten slapen en een briefje op zijn deur plakken met "Papa is even weg. Ben zo terug". Onder druk kom ik met de meest creatieve oplossingen, helaas niet allemaal even bruikbaar. Normaal heb ik Jitske om daar enige schifting in aan te brengen, maar nu zat zij dromerig voor zich uit te kijken en vertrouwde er kennelijk op dat het mij zonder haar hulp ook wel zou lukken.
Dan staan er opeens 4 kinderen op de stoep. Door Wypke uit hun zwembad en speeltuin geplukt. "Ik heb er nog eens over nagedacht en ik denk dat het toch wel kan" zegt de lieverd. Daar ben ik reuzeblij mee, en ook de kinderen verdienen hier zeker respect voor. Ze storten zich op het speelgoed van Mees en vermaken zich prima.
Dan komt de ziekenauto. Rustig rijdend, zonder zwaailichten of geluid, maar toch indrukwekkend genoeg. Het trekt publiek en opeens zie ik allemaal mensen die eventueel de opvang voor Mees op zich hadden kunnen nemen, maar waar ik niet eerder aan gedacht had.
Jitske wordt respectvol de ziekenwagen in gereden. Het is moeilijk om hierbij een juiste houding aan te nemen. We durven de mensen om eens heen nauwelijks aan te kijken, bang om de geschrokken gezichten te zien. Het liefst hadden we gehad dat de ziekenwagen achterom gekomen was en dat we stilletjes hadden kunnen vertrekken. Maar achterom is hoogstens ruimte voor een bakfiets, en dat is geen ideaal vervoermiddel voor een patient.
De rit naar het ziekenhuis verloopt rustig. Jitske wordt gelijk naar de longafdeling gebracht en zorgzaam opgevangen. Binnen een half uur is zij aangesloten op een infuus en ontvangt vocht en pijn bestrijding. Nog voor de nacht valt voelt Jitske zich pijnvrij en kan rustig gaan slapen. Fijn dat deze zorg verleend kan worden. Wederom verdienen onze huisartsen en de mensen van de Longafdeling een pluim !
Ik kom tot de ontdekking dat ritjes met een ziekenauto eenrichtingverkeer zijn. Je kunt wel mee heen ,maar je moet maar zien hoe je dan weer thuis komt. Ik had beloofd om terug in een taxi te stappen, maar opeens vind ik dat een slechte besteding van mijn geld. Ik besluit richting Amelisweerd te lopen en vandaar verder te gaan met de goedkopere bus. Na 10 minuten bij de bushalte te hebben gestaan komt de groene bus van Connexion er aan. Ik zwaai naar de chauffeur ten teken dat ik graag mee wil, maar in plaats van te stoppen zwaait hij alleen vriendelijk terug ! Dan besluit ik maar naar huis te gaan lopen. Waarom ik onderweg niet mijn duim heb uitgestoken om een lift te vragen begrijp ik zelf ook niet, maar feit is dat ik na een wandeling van dik twee uur pas weer in Werkhoven terug ben.
Mees blijkt een heerlijke dag gehad te hebben. Lekker poedelen in het zwembad en verwend door de lieve dochters van Wypke en Tonia. Mees loopt gewoon nog rond in zijn pyama en de mayonaisevlekken voor lief nemend kan ik hem later zo weer in zijn bedje leggen. Ik bel Jitske om de laatste stand van zaken te horen en liefs voor de nacht te wensen. Zij klinkt welliswaar nog moe, maar voelt zich beter en heeft reuze zin om eens lekker lang te gaan slapen.
Sondes blijken geen alledaagse artikelen te zijn. Zowel de huisarts als de apotheek hadden ze niet op voorraad maar konden ze eventueel wel bestellen. Met een levertijd van 2 dagen boodt dat echter geen oplossing. Het Diakonessenhuis in Utrecht bleek ze gelukkig wel op voorraad te hebben en ik kon er twee komen halen. Voor de gezelligheid nam ik Mees mee. Mees bleek ook zijn eigen doelstelling te hebben. Ik ging twee slangetjes voor mama halen, maar Mees ging voor een nieuwe buik. In het ziekenhuis wist Mees precies de weg en stond voor ik het wist al in de lift. Zonder mij vertrok hij naar de tweede verdieping (ten minste: dat hoopte ik dat hij daar naar toe zou gaan). Gelukkig ken ik zelf ook redelijk de weg en via het trappenhuis snelde ik naar boven. Lachend trof ik hem aan op de gang. De nieuwe sondes lagen al voor me klaar en kon ik zo meenemen. Een nieuwe buik bleek iets moeilijker te realiseren. Gelukkig vertelde een verpleegster hem dat hij zich nu op de afdeling Longen bevond, en dat hij voor een nieuwe buik ergens anders moest zijn. Zonder protesteren ging hij weer met me mee naar huis.
De nieuwe sonde werd door de thuiszorg weer vakkundig ingebracht. Het inbrengen is 1, maar het toedienen van sondevoeding is 2. Jitske voelde de misselijkheid gelijk weer opkomen en vreesde dat zij de sonde wederom zou uitzetten.
Vanwege de moeheid en de pijn besloot de huisarts ons wederom te vereren met een bezoekje.
Zij constateerde dat Jitske zat te lijden en voor haar doen afwezig was. Het leek haar beter om Jitske wederom te laten opnemen om de pijn effectiever aan te kunnen pakken en onder medische begeleiding aan te kunnen sterken. Daar hadden we in eerste instantie helemaal geen zin in: "there is no place like home". Toch lieten wij ons later alsnog overtuigen toen ze stelde dat de matige conditie waarin Jitske zich bevond op deze manier alleen maar verder zou verslechteren. Een ligplek in het ziekenhuis was snel geregeld. Toen de huisarts verder adviseerde om Jitske er met een ziekenwagen heen te laten gaan schrokken we wel even.
Jeetje, wat dramatisch ! Afgevoerd worden in een ziekenwagen, het hele dorp in rep en roer !
Natuurlijk had de dokter helemaal gelijk dat het voor Jitske het meest comfortabel was om liggend vervoerd te worden omdat dit de minste druk op de pijnlijke plekken zou geven. Het duurt soms even om de juiste belangen voorrang te geven, maar ook nu zegevierde het gezonde verstand. Jitske zou met de ziekenwagen vervoerd worden en deze zou met een half uur voor onze deur staan. En natuurlijk wilde ik met Jitske mee om haar te begeleiden en er voor te zorgen dat ze direct op de long-afdeling terecht zou komen en geen tussenstop hoefde te maken op de EHBO.
Omdat we wisten dat het zou kunnen gebeuren dat we opeens naar het ziekenhuis moesten vertrekken hadden we voorgenomen om een ingepakt koffertje klaar te hebben staan. Ik zag het blauwe koffertje staan en constateerde verheugd dat deze voorzien was van inhoud. 'Konden we zo meenemen' dacht ik. Bij openen bleken er inderdaad een pyama, onderbroeken en T-shirts in te zitten, maar helaas verspreidden deze een verdacht geurtje. Het koffertje bleek niet uitgepakt van de vorige keer en de inhoud had twee weken kunnen rijpen. En ja, dan wordt het opeens toch weer stressen. Het kofferte moest opnieuw worden gepakt. Waar vind ik degelijke onderbroeken, een schone pyama, T-shirts en sokken ? Waar is de Ipod gebleven ? Welk boek was Jitske nu aan het lezen ? Oja, de medicijnen voor vandaag moesten ook mee. Ik was zo aan het pakken toen ik opeens besefte dat Mees lag te slapen. Als hij straks wakker werd zou hij wel opgevangen moeten worden.
Even snel opvang zien te regelen. Eerst Coby maar vragen. Sprintje van 125 meter en daar stond ik reeds voor haar deur. De bel galmde na in het halletje, maar het bleef verdacht stil: geen voetstappen op het kindvriendelijke parket. Yvonne en Martijn misschien ? Nee, die zijn vertrokken voor een paar daagjes Henschotermeer. Chris en Ria dan. Sprintje van 112 meter terug. Ik voelde het al toen mijn vinger de bel deed klinken: niet thuis. De buren dan , Hannie en Jos ? Nee, ook niet thuis. Omi bellen dan ? Nee, zelfs met een helicopter kon zij er niet binnen 30 minuten zijn. Of zou je een ziekenauto gewoon even kunnen laten wachten? Komen jullie even binnen voor een kopje koffie, onze omi komt zo. Nee, dat kan natuurlijk niet. Ziekenauto's hebben natuurlijk altijd haast. Wie zou er dan Mees kunnen opvangen zonder hem het gevoel te geven dat hij bij een adoptie-ouder is beland ? Wypke misschien, ja met Wypke moest het lukken. Wypke nam gelukkig de telefoon op en nadat ik het had uitgelegd zei ze heel eerlijk dat het niet kon. Ze had al vier kinderen en je weet wat ze zeggen over een vijfde wiel aan de wagen.
Ja, wat niet gaat, gaat niet, dus verder mijn opties doornemen.
Jitske vroeg ondertussen of ik ook de groene toilettas en een zwart hempje met wat bredere schouderbandjes in de koffer wilde stoppen. Eerst die dan maar even opsnorren en dan verder met het regelen van opvang. Ik kon hem natuurlijk ook gewoon laten slapen en een briefje op zijn deur plakken met "Papa is even weg. Ben zo terug". Onder druk kom ik met de meest creatieve oplossingen, helaas niet allemaal even bruikbaar. Normaal heb ik Jitske om daar enige schifting in aan te brengen, maar nu zat zij dromerig voor zich uit te kijken en vertrouwde er kennelijk op dat het mij zonder haar hulp ook wel zou lukken.
Dan staan er opeens 4 kinderen op de stoep. Door Wypke uit hun zwembad en speeltuin geplukt. "Ik heb er nog eens over nagedacht en ik denk dat het toch wel kan" zegt de lieverd. Daar ben ik reuzeblij mee, en ook de kinderen verdienen hier zeker respect voor. Ze storten zich op het speelgoed van Mees en vermaken zich prima.
Dan komt de ziekenauto. Rustig rijdend, zonder zwaailichten of geluid, maar toch indrukwekkend genoeg. Het trekt publiek en opeens zie ik allemaal mensen die eventueel de opvang voor Mees op zich hadden kunnen nemen, maar waar ik niet eerder aan gedacht had.
Jitske wordt respectvol de ziekenwagen in gereden. Het is moeilijk om hierbij een juiste houding aan te nemen. We durven de mensen om eens heen nauwelijks aan te kijken, bang om de geschrokken gezichten te zien. Het liefst hadden we gehad dat de ziekenwagen achterom gekomen was en dat we stilletjes hadden kunnen vertrekken. Maar achterom is hoogstens ruimte voor een bakfiets, en dat is geen ideaal vervoermiddel voor een patient.
De rit naar het ziekenhuis verloopt rustig. Jitske wordt gelijk naar de longafdeling gebracht en zorgzaam opgevangen. Binnen een half uur is zij aangesloten op een infuus en ontvangt vocht en pijn bestrijding. Nog voor de nacht valt voelt Jitske zich pijnvrij en kan rustig gaan slapen. Fijn dat deze zorg verleend kan worden. Wederom verdienen onze huisartsen en de mensen van de Longafdeling een pluim !
Ik kom tot de ontdekking dat ritjes met een ziekenauto eenrichtingverkeer zijn. Je kunt wel mee heen ,maar je moet maar zien hoe je dan weer thuis komt. Ik had beloofd om terug in een taxi te stappen, maar opeens vind ik dat een slechte besteding van mijn geld. Ik besluit richting Amelisweerd te lopen en vandaar verder te gaan met de goedkopere bus. Na 10 minuten bij de bushalte te hebben gestaan komt de groene bus van Connexion er aan. Ik zwaai naar de chauffeur ten teken dat ik graag mee wil, maar in plaats van te stoppen zwaait hij alleen vriendelijk terug ! Dan besluit ik maar naar huis te gaan lopen. Waarom ik onderweg niet mijn duim heb uitgestoken om een lift te vragen begrijp ik zelf ook niet, maar feit is dat ik na een wandeling van dik twee uur pas weer in Werkhoven terug ben.
Mees blijkt een heerlijke dag gehad te hebben. Lekker poedelen in het zwembad en verwend door de lieve dochters van Wypke en Tonia. Mees loopt gewoon nog rond in zijn pyama en de mayonaisevlekken voor lief nemend kan ik hem later zo weer in zijn bedje leggen. Ik bel Jitske om de laatste stand van zaken te horen en liefs voor de nacht te wensen. Zij klinkt welliswaar nog moe, maar voelt zich beter en heeft reuze zin om eens lekker lang te gaan slapen.
Jitske
- Een blog, eentje van mijzelf daar had ik nooit eerder aan gedacht. Dat is voor andere mensen. Ik ben niet zo van de computers, nooit geweest ook. Ben het snel zat op de een of andere manier, heb er geen geduld voor. Maar dit is dan nu toch anders. Graag wil ik mijn liefsten op de hoogte brengen van hoe het met mij gaat. Ik zal jullie proberen zo goed en zo kwaad in te lichten over wat er met en in mij gebeurt. Ook omdat het misschien voor jullie lastig is om altijd maar te moeten bellen. Je hebt ook niet altijd even veel zin om mij aan de lijn te krijgen, maar bent wel oprecht geïnteresseerd naar hoe het met me gaat. Hier heb ik respect voor en daar is dan ook deze blog voor bedoeld.
Vorige berichten
- Effe kort, maar toch weer lang (door RT)
- NOU JA ZEG !! (door RT)
- Het doorbreken van de cirkel (RT)
- Hoe gaat het er nu mee ? (door RT)
- Nog even blijven (door RT)
- Zelf doen (door RT)
- Weer even in het ziekenhuis (door RT)
- Stukje van Jits zelf
- Dag 4 van de 2e chemo-kuur (door RT)
- 2e chemo is van start gegaan (door RT)