Vrijdag weer naar huis (door RT)
Geschreven woensdag 30 juli 2008 door Jitske
Zoals het er nu naar uit ziet mag Jitske vrijdag weer naar huis. Voor twee aandachtspunten wordt nog naar een passende oplossing gezocht:
1: Pijn bestrijding. Overwogen wordt om een morfinepompje in te gaan zetten. Hiermee kan de morfine gerichter worden toegediend en sneller gereageerd op 'doorbraak'pijnen.
2: Vochthuishouding. Het warme weer vergt veel vocht van ons lichaam. Vanwege een overgevoelige maag is het voor Jitske niet goed mogelijk om de benodigde hoeveelheid op een natuurlijke wijze tot zich te nemen. Hierdoor bestaat het risico van uitdroging. In het ziekenhuis wordt extra vocht toegediend met behulp van een infuus. Mogelijk dat een soortgelijke oplossing ook thuis toegepast zal gaan worden.
Morfine werkt niet alleen pijnverdovend maar remt ook de natuurlijke stoelgang. Hier worden dan wel weer laxeermiddelen voor ingezet, maar het blijkt een delicaat evenwicht. Bij te veel laxeermiddel krijg je zeer vervelende diahree, en bij te weinig ontstaat opstipatie. Dat laatste is nu bij Jitske aan de hand. Vanwege een opstopping in haar darmen wordt haar sondevoeding niet verder getransporteerd en heeft zich opgehoopt in haar buik. Die is daardoor opgezollen en zeer pijnlijk. De artsen proberen dit eerst met magnesiumpillen te verhelpen, maar als dit niet lukt worden ook andere middelen overwogen.
Wat helpt voor een goede stoelgang is wandelen. Jitske heeft dan ook het advies gekregen om meer te bewegen. Dat is in het ziekenhuis niet zo eenvoudig, want ze zit vastgekoppeld aan een paal met daarop een infuuspompje en een sondepompje. De paal staat welliswaar op wieltjes, maar rijdt als een aftands winkelwagentje van Albert Hein. Je kent dat vast wel: je wilt gewoon rechtdoor met je karretje, maar je karretje gaat opeens uit zichzelf rechtsaf recht op een stelling met wijnflessen af. Het kost dan kracht om je karretje steeds bij te moeten sturen. En dat heeft Jitske nu ook. Het tochtje naar de toilet met een eigenwijze paal kost daarom best veel inspanning. Als oplossing biedt het ziekenhuis een po-stoel aan. Maar probeer zelf maar eens te poepen met andere mensen om je heen. Ik heb al moeite op een franse camping waar je alleen de schoenen van je poepende buurman ziet. Ik wacht altijd tot die schoenen weer weg zijn.
Op een po-stoel gaan zitten vereist privacy. Deze heeft Jitske nu onvoldoende op de 4-persoonskamer waar ze geplaatst is. Ik heb natuurlijk een aanvraag gedaan voor een 1- of 2-persoonskamer, maar een ziekenhuis is geen hotel. Ze staat op de wachtlijst, maar daar staan ook nog andere mensen op. Ik bang daarom bang dat Jitske het tot vrijdag moet uitzingen met aan de ene kant een roggelende en hoestende buurvrouw, en aan de andere kant een vrouw met COPD die aan allerlei hoge-druk apparaten aangesloten zit. Af en toe lijkt het of de stoomtrein van Haarlem naar Zantvoort een omweg door het ziekenhuis genomen heeft. Slapen is daardoor ook moeilijker geworden. Jitske blijft daardoor moe en probeert ook overdag wat slaap in te halen.
1: Pijn bestrijding. Overwogen wordt om een morfinepompje in te gaan zetten. Hiermee kan de morfine gerichter worden toegediend en sneller gereageerd op 'doorbraak'pijnen.
2: Vochthuishouding. Het warme weer vergt veel vocht van ons lichaam. Vanwege een overgevoelige maag is het voor Jitske niet goed mogelijk om de benodigde hoeveelheid op een natuurlijke wijze tot zich te nemen. Hierdoor bestaat het risico van uitdroging. In het ziekenhuis wordt extra vocht toegediend met behulp van een infuus. Mogelijk dat een soortgelijke oplossing ook thuis toegepast zal gaan worden.
Morfine werkt niet alleen pijnverdovend maar remt ook de natuurlijke stoelgang. Hier worden dan wel weer laxeermiddelen voor ingezet, maar het blijkt een delicaat evenwicht. Bij te veel laxeermiddel krijg je zeer vervelende diahree, en bij te weinig ontstaat opstipatie. Dat laatste is nu bij Jitske aan de hand. Vanwege een opstopping in haar darmen wordt haar sondevoeding niet verder getransporteerd en heeft zich opgehoopt in haar buik. Die is daardoor opgezollen en zeer pijnlijk. De artsen proberen dit eerst met magnesiumpillen te verhelpen, maar als dit niet lukt worden ook andere middelen overwogen.
Wat helpt voor een goede stoelgang is wandelen. Jitske heeft dan ook het advies gekregen om meer te bewegen. Dat is in het ziekenhuis niet zo eenvoudig, want ze zit vastgekoppeld aan een paal met daarop een infuuspompje en een sondepompje. De paal staat welliswaar op wieltjes, maar rijdt als een aftands winkelwagentje van Albert Hein. Je kent dat vast wel: je wilt gewoon rechtdoor met je karretje, maar je karretje gaat opeens uit zichzelf rechtsaf recht op een stelling met wijnflessen af. Het kost dan kracht om je karretje steeds bij te moeten sturen. En dat heeft Jitske nu ook. Het tochtje naar de toilet met een eigenwijze paal kost daarom best veel inspanning. Als oplossing biedt het ziekenhuis een po-stoel aan. Maar probeer zelf maar eens te poepen met andere mensen om je heen. Ik heb al moeite op een franse camping waar je alleen de schoenen van je poepende buurman ziet. Ik wacht altijd tot die schoenen weer weg zijn.
Op een po-stoel gaan zitten vereist privacy. Deze heeft Jitske nu onvoldoende op de 4-persoonskamer waar ze geplaatst is. Ik heb natuurlijk een aanvraag gedaan voor een 1- of 2-persoonskamer, maar een ziekenhuis is geen hotel. Ze staat op de wachtlijst, maar daar staan ook nog andere mensen op. Ik bang daarom bang dat Jitske het tot vrijdag moet uitzingen met aan de ene kant een roggelende en hoestende buurvrouw, en aan de andere kant een vrouw met COPD die aan allerlei hoge-druk apparaten aangesloten zit. Af en toe lijkt het of de stoomtrein van Haarlem naar Zantvoort een omweg door het ziekenhuis genomen heeft. Slapen is daardoor ook moeilijker geworden. Jitske blijft daardoor moe en probeert ook overdag wat slaap in te halen.
Jitske
- Een blog, eentje van mijzelf daar had ik nooit eerder aan gedacht. Dat is voor andere mensen. Ik ben niet zo van de computers, nooit geweest ook. Ben het snel zat op de een of andere manier, heb er geen geduld voor. Maar dit is dan nu toch anders. Graag wil ik mijn liefsten op de hoogte brengen van hoe het met mij gaat. Ik zal jullie proberen zo goed en zo kwaad in te lichten over wat er met en in mij gebeurt. Ook omdat het misschien voor jullie lastig is om altijd maar te moeten bellen. Je hebt ook niet altijd even veel zin om mij aan de lijn te krijgen, maar bent wel oprecht geïnteresseerd naar hoe het met me gaat. Hier heb ik respect voor en daar is dan ook deze blog voor bedoeld.
