Mooi afscheid II (door RT)


E-mail this post



Remember me (?)



All personal information that you provide here will be governed by the Privacy Policy of Blogger.com. More...



Het deed mij goed om al die mensen te zien die gekomen waren om Jitske met ons eer te bewijzen. Samen met familie en vrienden hadden we een ceremonie voorbereid. Deze bestond uit toespraakjes door geliefden afgewisseld met bijpassende muziek.

Bij binnenkomst werd een hobo-concert van Alessandro Marcello gedraaid, het Adagio. Een bijzonder mooi stuk dat op het laatste moment door Jan (vader) bij een muziekwinkel in het centrum van Utrecht was bemachtigd. Hierbij geldt nog dank aan de taxi-chauffeur die verkeersregels (voor even ?) aan zijn laars lapte en Jan tot vlak bij de beoogde winkel wist te brengen.
Daarna spraken Jan en Evelien (vader en moeder) mooie woorden over hun jongste dochter.
Toen werd muziek gedraaid van Suzanne Danco, 'Au rossignol'.

Vervolgens werd het woord gegeven aan Ria (mijn moeder), die ook een liefdevol betoog hield.
Ik had zelf ook een hymne voorbereid en wilde deze graag uitspreken. Ik vond het ontzettend moeilijk om mijn verdriet niet de overhand te laten krijgen. Dat het toch lukte kwam mede omdat anders de begrafenisondernemer mijn papiertje overgenomen zou hebben en het verder voorgelezen zou hebben. Niets ten kwade van deze man, maar het idee dat deze liefdevol bedoelde woorden ontkleed zouden worden en voorgelezen als Philip Freriks (nieuwslezer met enigszins monotone stem en versprekingen) gaf mij voldoende kracht om het zelf te doen.

Na mijn toespraak was de bedoeling dat 'Shine on you crazy diamond' van Pink Floyd gedraaid zou worden. Maar er ging iets mis. Door een speling van het lot werd 'Wish you were here' opgezet. Ook een toepasselijk nummer, maar niet wat we hadden afgesproken. Aanvankelijk voelde ik me boos worden en wilde de koster terechtwijzen. Maar toen ik naar de pastorie beende realiseerde ik me voor wie we daar waren en hoe Jitske het graag gezien zou hebben. De vorige dag had de beste man me in de gelegenheid gesteld om een aantal nummers van Pink Floyd in de kerk te beluisteren en had ik genoten van de ruimte en de akoestiek. Het volume mocht toen zo hoog dat de kostbare glas-in-lood ramen trilden in hun sponningen. En nu beende ik, 1.96 meter en 96 kilogram met een boos gezicht op deze beste man af. Bij het afleggen van de 20 meter die ons scheidden kwam er echter een rust over me. "Het is het verkeerde nummer" zei ik tegen hem,"maar dat geeft niet, laat maar op staan. Mag ie misschien alleen wat harder ?". Bijna niemand had gemerkt dat het niet het goede nummer was, en zij die het wel hadden gemerkt kennen ongetwijfeld het oorspronkelijk bedoelde nummer en de toepasselijkheid daar van.

Vriendin Karin las een verhaal voor over een zwaan als leraar voor andere dieren waarna vriendin Aafke vertelde over haar Jitske.
Muziek was er daarna van Jamie Cullum, Everlasting Love.
Vriendin Sandra haalde herinneringen op van haar tijd met Jitske en had aansluitend voor muziek van Mercedes Sosa gekozen: Todo Cambia. Deze muziek had Jitske de laatste maanden veel gedraaid op haar Ipod in het ziekenhuis en, zoals ze in haar logboekje schijft, werd er vaak koud van.

De zusters Voogd, Karin en Wendelien spraken over hun ervaringen met Jitske en wat zij voor hen betekend heeft. Zij kozen voor het Largo uit het concert nr 5 van Bach door Murray Perahia. Hun toespraak werd even onderbroken door een gillende Mees, die het niet leuk vond dat hij in zijn spel onderbroken werd: rondkruipen en de kaarsenstandaards lichtjes aantikken.

Na een bedankwoord naar een ieder die ons in deze moeilijke periode bijzondere steun heeft verleend was het tijd om de laatste etappe te gaan afleggen. De kist met daarin het stoffelijk overschot werd op muziek van Saint-Saens, The Swan uit het Carnaval des Animaux weggedragen.


Jitske

  • Een blog, eentje van mijzelf daar had ik nooit eerder aan gedacht. Dat is voor andere mensen. Ik ben niet zo van de computers, nooit geweest ook. Ben het snel zat op de een of andere manier, heb er geen geduld voor. Maar dit is dan nu toch anders. Graag wil ik mijn liefsten op de hoogte brengen van hoe het met mij gaat. Ik zal jullie proberen zo goed en zo kwaad in te lichten over wat er met en in mij gebeurt. Ook omdat het misschien voor jullie lastig is om altijd maar te moeten bellen. Je hebt ook niet altijd even veel zin om mij aan de lijn te krijgen, maar bent wel oprecht geïnteresseerd naar hoe het met me gaat. Hier heb ik respect voor en daar is dan ook deze blog voor bedoeld.

Gastenboek

Vorige berichten

Archief

Mijn foto's

Mijn filmpjes

Mijn links