Oproepje voor Mees
Geschreven zaterdag 23 augustus 2008 door Jitske.
Een van de laatste wensen van Jitske was dat Mees zijn moeder zou kennen. Niet als een foto in een vergeeld album, maar als levend persoon. Wie was Jitske ? Hoe heeft zij geleefd ? Wat heeft zij betekend voor haar medemens ?
Om deze wens in vervulling te kunnen laten gaan wil ik een ieder die Jitske en Mees een warm hart toedraagt vragen om ervaringen, herinneringen, fotoos, creaties aangaande Jitske te sturen aan:
Mees Voogd
de Stalen Boog 3
3985 PM Werkhoven
of email : mees.voogd@gmail.com
En dat hoeven echt geen engelen-verhalen te zijn. Ook wat vriendin Ellen zei ("soms kon ik haar wel achter het behang plakken") spreekt tot de verbeelding en draagt bij aan een volledig beeld.
Ik wil bij voorbaat een ieder bedanken die de moeite neemt om dit voor Jitske en Mees te doen, en weet dat iedere bijdrage zeer op prijs gesteld wordt.
Dit was het laatste bericht in deze blog die nog enkele maanden actief zal blijven, maar daarna van het web verwijderd zal gaan worden.
Om deze wens in vervulling te kunnen laten gaan wil ik een ieder die Jitske en Mees een warm hart toedraagt vragen om ervaringen, herinneringen, fotoos, creaties aangaande Jitske te sturen aan:
Mees Voogd
de Stalen Boog 3
3985 PM Werkhoven
of email : mees.voogd@gmail.com
En dat hoeven echt geen engelen-verhalen te zijn. Ook wat vriendin Ellen zei ("soms kon ik haar wel achter het behang plakken") spreekt tot de verbeelding en draagt bij aan een volledig beeld.
Ik wil bij voorbaat een ieder bedanken die de moeite neemt om dit voor Jitske en Mees te doen, en weet dat iedere bijdrage zeer op prijs gesteld wordt.
Dit was het laatste bericht in deze blog die nog enkele maanden actief zal blijven, maar daarna van het web verwijderd zal gaan worden.
Mooi afscheid III (door RT)
Geschreven door Jitske.
De kist met het stoffelijk overschot werd gedragen door 12 sterke mannen-armen. Radboud, Bram, Wilco, Piet, Loek en John droegen zorg voor een passend transport:"op handen gedragen".
Voor de laatse rit had ik een speciale route gekozen. Zittend in de witte wagen reden we eerst door de Zwaanweg, toen langs ons huis en vervolgens naar het Paradijs. Daar ben ik uitgestapt en heb gezegd dat Jitske is waar ze thuis hoort en dat we niet verder mee konden. Mees en ik zijn overgestapt in een zwarte volgwagen die ons naar het kerkhof heeft vervoerd.
Bij het kerkhof verkeerde Mees in een speelse bui. Vele kiezelsteentjes wist hij in het open graf te mikken alvorens de kist werd neergelaten. Mees mocht als eerste een schepje zand op de kist gooien. Dat vond hij zo leuk om te doen dat hij ook het tweede schepje, het derde, het vierde en het vijfde voor zijn rekening nam. Pas toen ik hem zei dat andere mensen ook het schepje even wilden vasthouden gaf hij het terug. De onbevangenheid van Mees zorgde er aanvankelijk voor dat de sfeer minder zwaar en beladen werd. Maar toen we wilden vertrekken en hij op een moment van stilte opeens uitriep : "DAG MAMMA!!" was de ernst van de situatie weer volledig voelbaar.
's Middags was er de gelegenheid tot condoleren in het Wapen van Werkhoven. Vele mensen hadden de moeite genomen om daar naar toe te komen en steun te betuigen. Het was fijn om al die steun te ontvangen, maar ik had de mensen het lang moeten wachten in de rij graag willen besparen.
Al met al is het een mooi afscheid geweest en vond ik het recht doen aan Jitske: een prachtige vrouw, van binnen en van buiten, met het talent om mensen te raken.
Voor de laatse rit had ik een speciale route gekozen. Zittend in de witte wagen reden we eerst door de Zwaanweg, toen langs ons huis en vervolgens naar het Paradijs. Daar ben ik uitgestapt en heb gezegd dat Jitske is waar ze thuis hoort en dat we niet verder mee konden. Mees en ik zijn overgestapt in een zwarte volgwagen die ons naar het kerkhof heeft vervoerd.
Bij het kerkhof verkeerde Mees in een speelse bui. Vele kiezelsteentjes wist hij in het open graf te mikken alvorens de kist werd neergelaten. Mees mocht als eerste een schepje zand op de kist gooien. Dat vond hij zo leuk om te doen dat hij ook het tweede schepje, het derde, het vierde en het vijfde voor zijn rekening nam. Pas toen ik hem zei dat andere mensen ook het schepje even wilden vasthouden gaf hij het terug. De onbevangenheid van Mees zorgde er aanvankelijk voor dat de sfeer minder zwaar en beladen werd. Maar toen we wilden vertrekken en hij op een moment van stilte opeens uitriep : "DAG MAMMA!!" was de ernst van de situatie weer volledig voelbaar.
's Middags was er de gelegenheid tot condoleren in het Wapen van Werkhoven. Vele mensen hadden de moeite genomen om daar naar toe te komen en steun te betuigen. Het was fijn om al die steun te ontvangen, maar ik had de mensen het lang moeten wachten in de rij graag willen besparen.
Al met al is het een mooi afscheid geweest en vond ik het recht doen aan Jitske: een prachtige vrouw, van binnen en van buiten, met het talent om mensen te raken.
Mooi afscheid II (door RT)
Geschreven door Jitske.
Het deed mij goed om al die mensen te zien die gekomen waren om Jitske met ons eer te bewijzen. Samen met familie en vrienden hadden we een ceremonie voorbereid. Deze bestond uit toespraakjes door geliefden afgewisseld met bijpassende muziek.
Bij binnenkomst werd een hobo-concert van Alessandro Marcello gedraaid, het Adagio. Een bijzonder mooi stuk dat op het laatste moment door Jan (vader) bij een muziekwinkel in het centrum van Utrecht was bemachtigd. Hierbij geldt nog dank aan de taxi-chauffeur die verkeersregels (voor even ?) aan zijn laars lapte en Jan tot vlak bij de beoogde winkel wist te brengen.
Daarna spraken Jan en Evelien (vader en moeder) mooie woorden over hun jongste dochter.
Toen werd muziek gedraaid van Suzanne Danco, 'Au rossignol'.
Vervolgens werd het woord gegeven aan Ria (mijn moeder), die ook een liefdevol betoog hield.
Ik had zelf ook een hymne voorbereid en wilde deze graag uitspreken. Ik vond het ontzettend moeilijk om mijn verdriet niet de overhand te laten krijgen. Dat het toch lukte kwam mede omdat anders de begrafenisondernemer mijn papiertje overgenomen zou hebben en het verder voorgelezen zou hebben. Niets ten kwade van deze man, maar het idee dat deze liefdevol bedoelde woorden ontkleed zouden worden en voorgelezen als Philip Freriks (nieuwslezer met enigszins monotone stem en versprekingen) gaf mij voldoende kracht om het zelf te doen.
Na mijn toespraak was de bedoeling dat 'Shine on you crazy diamond' van Pink Floyd gedraaid zou worden. Maar er ging iets mis. Door een speling van het lot werd 'Wish you were here' opgezet. Ook een toepasselijk nummer, maar niet wat we hadden afgesproken. Aanvankelijk voelde ik me boos worden en wilde de koster terechtwijzen. Maar toen ik naar de pastorie beende realiseerde ik me voor wie we daar waren en hoe Jitske het graag gezien zou hebben. De vorige dag had de beste man me in de gelegenheid gesteld om een aantal nummers van Pink Floyd in de kerk te beluisteren en had ik genoten van de ruimte en de akoestiek. Het volume mocht toen zo hoog dat de kostbare glas-in-lood ramen trilden in hun sponningen. En nu beende ik, 1.96 meter en 96 kilogram met een boos gezicht op deze beste man af. Bij het afleggen van de 20 meter die ons scheidden kwam er echter een rust over me. "Het is het verkeerde nummer" zei ik tegen hem,"maar dat geeft niet, laat maar op staan. Mag ie misschien alleen wat harder ?". Bijna niemand had gemerkt dat het niet het goede nummer was, en zij die het wel hadden gemerkt kennen ongetwijfeld het oorspronkelijk bedoelde nummer en de toepasselijkheid daar van.
Vriendin Karin las een verhaal voor over een zwaan als leraar voor andere dieren waarna vriendin Aafke vertelde over haar Jitske.
Muziek was er daarna van Jamie Cullum, Everlasting Love.
Vriendin Sandra haalde herinneringen op van haar tijd met Jitske en had aansluitend voor muziek van Mercedes Sosa gekozen: Todo Cambia. Deze muziek had Jitske de laatste maanden veel gedraaid op haar Ipod in het ziekenhuis en, zoals ze in haar logboekje schijft, werd er vaak koud van.
De zusters Voogd, Karin en Wendelien spraken over hun ervaringen met Jitske en wat zij voor hen betekend heeft. Zij kozen voor het Largo uit het concert nr 5 van Bach door Murray Perahia. Hun toespraak werd even onderbroken door een gillende Mees, die het niet leuk vond dat hij in zijn spel onderbroken werd: rondkruipen en de kaarsenstandaards lichtjes aantikken.
Na een bedankwoord naar een ieder die ons in deze moeilijke periode bijzondere steun heeft verleend was het tijd om de laatste etappe te gaan afleggen. De kist met daarin het stoffelijk overschot werd op muziek van Saint-Saens, The Swan uit het Carnaval des Animaux weggedragen.
Bij binnenkomst werd een hobo-concert van Alessandro Marcello gedraaid, het Adagio. Een bijzonder mooi stuk dat op het laatste moment door Jan (vader) bij een muziekwinkel in het centrum van Utrecht was bemachtigd. Hierbij geldt nog dank aan de taxi-chauffeur die verkeersregels (voor even ?) aan zijn laars lapte en Jan tot vlak bij de beoogde winkel wist te brengen.
Daarna spraken Jan en Evelien (vader en moeder) mooie woorden over hun jongste dochter.
Toen werd muziek gedraaid van Suzanne Danco, 'Au rossignol'.
Vervolgens werd het woord gegeven aan Ria (mijn moeder), die ook een liefdevol betoog hield.
Ik had zelf ook een hymne voorbereid en wilde deze graag uitspreken. Ik vond het ontzettend moeilijk om mijn verdriet niet de overhand te laten krijgen. Dat het toch lukte kwam mede omdat anders de begrafenisondernemer mijn papiertje overgenomen zou hebben en het verder voorgelezen zou hebben. Niets ten kwade van deze man, maar het idee dat deze liefdevol bedoelde woorden ontkleed zouden worden en voorgelezen als Philip Freriks (nieuwslezer met enigszins monotone stem en versprekingen) gaf mij voldoende kracht om het zelf te doen.
Na mijn toespraak was de bedoeling dat 'Shine on you crazy diamond' van Pink Floyd gedraaid zou worden. Maar er ging iets mis. Door een speling van het lot werd 'Wish you were here' opgezet. Ook een toepasselijk nummer, maar niet wat we hadden afgesproken. Aanvankelijk voelde ik me boos worden en wilde de koster terechtwijzen. Maar toen ik naar de pastorie beende realiseerde ik me voor wie we daar waren en hoe Jitske het graag gezien zou hebben. De vorige dag had de beste man me in de gelegenheid gesteld om een aantal nummers van Pink Floyd in de kerk te beluisteren en had ik genoten van de ruimte en de akoestiek. Het volume mocht toen zo hoog dat de kostbare glas-in-lood ramen trilden in hun sponningen. En nu beende ik, 1.96 meter en 96 kilogram met een boos gezicht op deze beste man af. Bij het afleggen van de 20 meter die ons scheidden kwam er echter een rust over me. "Het is het verkeerde nummer" zei ik tegen hem,"maar dat geeft niet, laat maar op staan. Mag ie misschien alleen wat harder ?". Bijna niemand had gemerkt dat het niet het goede nummer was, en zij die het wel hadden gemerkt kennen ongetwijfeld het oorspronkelijk bedoelde nummer en de toepasselijkheid daar van.
Vriendin Karin las een verhaal voor over een zwaan als leraar voor andere dieren waarna vriendin Aafke vertelde over haar Jitske.
Muziek was er daarna van Jamie Cullum, Everlasting Love.
Vriendin Sandra haalde herinneringen op van haar tijd met Jitske en had aansluitend voor muziek van Mercedes Sosa gekozen: Todo Cambia. Deze muziek had Jitske de laatste maanden veel gedraaid op haar Ipod in het ziekenhuis en, zoals ze in haar logboekje schijft, werd er vaak koud van.
De zusters Voogd, Karin en Wendelien spraken over hun ervaringen met Jitske en wat zij voor hen betekend heeft. Zij kozen voor het Largo uit het concert nr 5 van Bach door Murray Perahia. Hun toespraak werd even onderbroken door een gillende Mees, die het niet leuk vond dat hij in zijn spel onderbroken werd: rondkruipen en de kaarsenstandaards lichtjes aantikken.
Na een bedankwoord naar een ieder die ons in deze moeilijke periode bijzondere steun heeft verleend was het tijd om de laatste etappe te gaan afleggen. De kist met daarin het stoffelijk overschot werd op muziek van Saint-Saens, The Swan uit het Carnaval des Animaux weggedragen.
Mooi afscheid I (door RT)
Geschreven door Jitske.
Alhoewel het zeer droevig is dat Jitske is overleden ben ik blij met de wijze waarop we afscheid van haar hebben kunnen nemen. Het voelde goed om Jitske thuis in haar eigen omgeving opgebaard te hebben. Alle mensen die haar daar een laatste groet kwamen brengen brachten ook mooie herinneringen aan haar mee. Deze werden gedeeld vergezeld van een kopje koffie of thee en door Jan (Jitskes vader) gebakken taart. Ik vond het heel fijn om die persoonlijke herinneringen te horen en ik weet zeker dat Jitske tevreden zou zijn met de gezellige maar ook ingetogen sfeer die ontstond.
's Avonds als de mensen naar huis waren en Mees in zijn bedje lag te slapen ging ik steevast nog even naast Jitske zitten en vertelde ik haar hoeveel ik van haar houd en hoe dankbaar ik ben voor de tijd die we samen gehad hebben. Mijn logisch verstand zei welliswaar dat dat Jitske niet was, doch slechts haar stoffelijk overschot, maar het voelde alsof ze er nog was en me kon horen. Met de herinneringen stroomden de tranen rijkelijk en kon ik mijn verdriet de ruimte geven.
Woensdagmorgen 13 augustus was de dag waarop we Jitske zouden gaan begraven.
Samen met Mees, de ouders en zussen van Jitske werd de deksel op haar kist vastgeschroefd. De kist met daarin haar stoffelijk overschot werd uit huis gedragen en geschoven in een witte Mercedes. Alhoewel er voor ons (Mees en ik) een plekje in een volgauto gereserveerd was voelde dat niet goed. Na overleg met de begrafenisondernemer mochten Mees en ik in de Zwanenwagen meerijden en ging de beste man lopen naar de kerk. Gelukkig voor hem werkte het weer mee en liep hij lekker in het zonnetje. Mees vond het allemaal prachtig in die 'grooote witte ootoo' en vroeg de chauffeur of er 'een leuk muziekie' aan mocht. De beste man deed zijn best om zijn gelaat in de plooi te houden, maar toen ik zelf om ons mooie mannetje moest lachen hield hij het ook niet meer. Het was een korte rit naar de kerk en binnen 5 minuten kwamen we daar aan. De dragers stonden al klaar en brachten de kist met Jitske tot voor in de kerk.
's Avonds als de mensen naar huis waren en Mees in zijn bedje lag te slapen ging ik steevast nog even naast Jitske zitten en vertelde ik haar hoeveel ik van haar houd en hoe dankbaar ik ben voor de tijd die we samen gehad hebben. Mijn logisch verstand zei welliswaar dat dat Jitske niet was, doch slechts haar stoffelijk overschot, maar het voelde alsof ze er nog was en me kon horen. Met de herinneringen stroomden de tranen rijkelijk en kon ik mijn verdriet de ruimte geven.
Woensdagmorgen 13 augustus was de dag waarop we Jitske zouden gaan begraven.
Samen met Mees, de ouders en zussen van Jitske werd de deksel op haar kist vastgeschroefd. De kist met daarin haar stoffelijk overschot werd uit huis gedragen en geschoven in een witte Mercedes. Alhoewel er voor ons (Mees en ik) een plekje in een volgauto gereserveerd was voelde dat niet goed. Na overleg met de begrafenisondernemer mochten Mees en ik in de Zwanenwagen meerijden en ging de beste man lopen naar de kerk. Gelukkig voor hem werkte het weer mee en liep hij lekker in het zonnetje. Mees vond het allemaal prachtig in die 'grooote witte ootoo' en vroeg de chauffeur of er 'een leuk muziekie' aan mocht. De beste man deed zijn best om zijn gelaat in de plooi te houden, maar toen ik zelf om ons mooie mannetje moest lachen hield hij het ook niet meer. Het was een korte rit naar de kerk en binnen 5 minuten kwamen we daar aan. De dragers stonden al klaar en brachten de kist met Jitske tot voor in de kerk.
Is Jitske soms katholiek geworden ?
Geschreven zaterdag 9 augustus 2008 door Jitske.
Deze vraag kreeg ik van een vriendin. "Nee hoor, hoezo ?" vroeg ik haar. "Nou, omdat jullie de uitvaartdienst in een rooms-katholieke kerk houden". Om misverstanden te voorkomen en mensen die weerstand voelen om een kerk binnen te gaan niet te ontmoedigen de volgende toelichting:
Het kerkhof waar Jitske begraven zal gaan worden beschikt niet over een aula, waardoor we daar geen ceremonie kunnen houden. Hiervoor zijn we dus op zoek gegaan naar een geschikte lokatie. De kerken van Werkhoven (de een katholiek, de ander protestant) stellen beide ruimte ter beschikking waar ook niet of anders-gelovigen gebruik van kunnen maken. De protestante kerk had aanvankelijk onze voorkeur omdat dit een prachtig momumentaal gebouw is. (er wordt gezegd dat dit het oudste kerkje van Nederland is). Maar deze kerk is kleiner dan de katholieke kerk en kan naar verwachting het aantal genodigden niet herbergen. De keuze is daarom gevallen op de katholieke kerk. Ook een sfeervol gebouw met goede akoestiek.
Wie Jitske kent weet dat voor haar alle mensen gelijk waren. Christen, protestant, moslim, boedist, gestudeerd, afvallig, arabier, belg, verpleegster, dokter, schoonmaakster, professor, vuilnisman, etcetera etcetera. Zij droeg een ieder een warm hart toe en maakte daar geen onderscheid in.
Iedereen is dan ook welkom bij de ceremonie die door ons zelf georganiseerd zal worden. Er zullen geen speciaal rooms-katholieke gebruiken toegepast worden. Mogelijk dat er wel klokgelui te horen zal zijn, maar dat is dan omdat Mees het zo leuk vindt om op de knopjes te drukken.
Dus mensen, weest welkom en zet de verschillen die er tussen mensen bestaan voor even aan de kant.
Het kerkhof waar Jitske begraven zal gaan worden beschikt niet over een aula, waardoor we daar geen ceremonie kunnen houden. Hiervoor zijn we dus op zoek gegaan naar een geschikte lokatie. De kerken van Werkhoven (de een katholiek, de ander protestant) stellen beide ruimte ter beschikking waar ook niet of anders-gelovigen gebruik van kunnen maken. De protestante kerk had aanvankelijk onze voorkeur omdat dit een prachtig momumentaal gebouw is. (er wordt gezegd dat dit het oudste kerkje van Nederland is). Maar deze kerk is kleiner dan de katholieke kerk en kan naar verwachting het aantal genodigden niet herbergen. De keuze is daarom gevallen op de katholieke kerk. Ook een sfeervol gebouw met goede akoestiek.
Wie Jitske kent weet dat voor haar alle mensen gelijk waren. Christen, protestant, moslim, boedist, gestudeerd, afvallig, arabier, belg, verpleegster, dokter, schoonmaakster, professor, vuilnisman, etcetera etcetera. Zij droeg een ieder een warm hart toe en maakte daar geen onderscheid in.
Iedereen is dan ook welkom bij de ceremonie die door ons zelf georganiseerd zal worden. Er zullen geen speciaal rooms-katholieke gebruiken toegepast worden. Mogelijk dat er wel klokgelui te horen zal zijn, maar dat is dan omdat Mees het zo leuk vindt om op de knopjes te drukken.
Dus mensen, weest welkom en zet de verschillen die er tussen mensen bestaan voor even aan de kant.
Hectiek
Geschreven door Jitske.
De rust die Jitske uitstraalt vanuit haar ligplaats stond in schril contrast tot de activiteiten die ik moest ontplooien. Ik wilde Jitske laten opbaren in kleding die zij graag droeg. Maar toen ik naar haar kledingkast ging om iets uit te zoeken merkte ik dat dat best een moeilijke opgave is. Wat een keuze ! En je kunt dan ook nog eens alles met alles combineren. Toen viel mijn oog op haar zwarte bolletjesjurk. Daar voelde zij zich altijd fijn in en droeg hem met plezier.
Ik heb Jitske helpen aankleden en er voor gezorgd dat haar haar een tikkeltje wild over haar voorhoofd valt. Zij ligt er mooi en ontspannen bij.
Hoe natuurlijk Jitske er bij lag merkten we aan het einde van de ochtend. Iedere vrijdag komt er een verpleegster langs om haar te voorzien van het bloedversterkende middel EPO. De verpleegster had de injectiespuit klaargemaakt en wilde het middel daadwerkelijk in gaan brengen. Zij keek ons ongelovig aan toen we zeiden dat ze overleden was. Het is net of ze slaapt, zei ze nog voor ze weer weg ging.
Dat is ook wat Mees steeds zegt:"Mamma slaapt"."Mamma slaapt"."Mamma slaapt nog". Voorzichtig vertel ik Mees dat mamma niet slaapt, maar dat mamma niet meer in haar lichaam woont. Dat haar lichaam het niet meer doet. Daarom voelt het lichaam ook zo koud aan. Mamma kan hem niet meer aaien of kusjes geven, maar mamma houdt wel verschrikkelijk veel van hem en zal hem altijd beschermen. Dan knikt hij begrijpend. Dan geeft hij mamma kusjes op haar arm en gaat weer spelen.
Dan komt de begrafenisondernemer. Veel moet snel geregeld gaan worden. Uitvaart moet worden geregeld. Advertenties voor in de krant, rouwkaarten maken, enveloppen voorzien van adressen. En dat allemaal tegelijk. Ik heb een aantal laatste wensen met Jitske kunnen bespreken, maar wat zij het allerbelangrijkst vond was dat haar familie en ik in goede harmonie alles zouden regelen. Dat haar geliefden hun eigen inbreng zouden kunnen hebben en datgene konden doen waar zij troost uit zouden halen. Op papier lijkt dat eenvoudig, maar lieve mensen, wat vond ik dat moeilijk. Iedereen van de familie Voogd houdt er zo'n beetje een eigen mening op na, en is bereid deze zelf krachtig in te brengen en te verdedigen.
De begrafenisondernemer had een boekje met standaard teksten achtergelaten waar we ook uit mochten kiezen. Dit past echter helemaal niet bij Jitske. Jitske houdt van echtheid en originaliteit. Daarom wilde ik graag dat we zelf met een passende tekst zouden komen. Maar was de tekst met de een doorgenomen en accoord bevonden, dan ging een ander er later naar kijken en wilde dat er aanpassingen gedaan werden. Allemaal met de beste bedoelingen, maar daardoor schoot het niet echt op. De begrafenisondernemer raakte er enigszins gestressed door. Hij moest de tekst voor 16.00 uur bij de kranten hebben aangeleverd, anders zouden ze pas na het weekend gepubliceerd kunnen worden.
Uiteindelijk is het allemaal gelukt en zijn we er met zijn allen uitgekomen. Advertenties en rouwkaarten zijn tijdig klaar gekomen en aangeleverd. Het was echter ondoenlijk om alle benodigde adressen bij elkaar te krijgen. Jitskes vrienden- en kennissenkring is nogal uitgebreid, en van veel mensen hadden we alleen een naam, soms alleen een voornaam of telefoonnummer. We hebben onze uiterste best gedaan om aan al deze mensen een kennisgeving en uitnodiging te versturen, maar het is heel goed mogelijk dat er toch dierbaren tussendoor geglipt zijn.
Voor die mensen die Jitske een warm hart toedragen en toch geen brief mogen ontvangen, weet dat je van harte welkom bent om afscheid van Jitske te nemen en de ceremonie bij te wonen.
Ik heb Jitske helpen aankleden en er voor gezorgd dat haar haar een tikkeltje wild over haar voorhoofd valt. Zij ligt er mooi en ontspannen bij.
Hoe natuurlijk Jitske er bij lag merkten we aan het einde van de ochtend. Iedere vrijdag komt er een verpleegster langs om haar te voorzien van het bloedversterkende middel EPO. De verpleegster had de injectiespuit klaargemaakt en wilde het middel daadwerkelijk in gaan brengen. Zij keek ons ongelovig aan toen we zeiden dat ze overleden was. Het is net of ze slaapt, zei ze nog voor ze weer weg ging.
Dat is ook wat Mees steeds zegt:"Mamma slaapt"."Mamma slaapt"."Mamma slaapt nog". Voorzichtig vertel ik Mees dat mamma niet slaapt, maar dat mamma niet meer in haar lichaam woont. Dat haar lichaam het niet meer doet. Daarom voelt het lichaam ook zo koud aan. Mamma kan hem niet meer aaien of kusjes geven, maar mamma houdt wel verschrikkelijk veel van hem en zal hem altijd beschermen. Dan knikt hij begrijpend. Dan geeft hij mamma kusjes op haar arm en gaat weer spelen.
Dan komt de begrafenisondernemer. Veel moet snel geregeld gaan worden. Uitvaart moet worden geregeld. Advertenties voor in de krant, rouwkaarten maken, enveloppen voorzien van adressen. En dat allemaal tegelijk. Ik heb een aantal laatste wensen met Jitske kunnen bespreken, maar wat zij het allerbelangrijkst vond was dat haar familie en ik in goede harmonie alles zouden regelen. Dat haar geliefden hun eigen inbreng zouden kunnen hebben en datgene konden doen waar zij troost uit zouden halen. Op papier lijkt dat eenvoudig, maar lieve mensen, wat vond ik dat moeilijk. Iedereen van de familie Voogd houdt er zo'n beetje een eigen mening op na, en is bereid deze zelf krachtig in te brengen en te verdedigen.
De begrafenisondernemer had een boekje met standaard teksten achtergelaten waar we ook uit mochten kiezen. Dit past echter helemaal niet bij Jitske. Jitske houdt van echtheid en originaliteit. Daarom wilde ik graag dat we zelf met een passende tekst zouden komen. Maar was de tekst met de een doorgenomen en accoord bevonden, dan ging een ander er later naar kijken en wilde dat er aanpassingen gedaan werden. Allemaal met de beste bedoelingen, maar daardoor schoot het niet echt op. De begrafenisondernemer raakte er enigszins gestressed door. Hij moest de tekst voor 16.00 uur bij de kranten hebben aangeleverd, anders zouden ze pas na het weekend gepubliceerd kunnen worden.
Uiteindelijk is het allemaal gelukt en zijn we er met zijn allen uitgekomen. Advertenties en rouwkaarten zijn tijdig klaar gekomen en aangeleverd. Het was echter ondoenlijk om alle benodigde adressen bij elkaar te krijgen. Jitskes vrienden- en kennissenkring is nogal uitgebreid, en van veel mensen hadden we alleen een naam, soms alleen een voornaam of telefoonnummer. We hebben onze uiterste best gedaan om aan al deze mensen een kennisgeving en uitnodiging te versturen, maar het is heel goed mogelijk dat er toch dierbaren tussendoor geglipt zijn.
Voor die mensen die Jitske een warm hart toedragen en toch geen brief mogen ontvangen, weet dat je van harte welkom bent om afscheid van Jitske te nemen en de ceremonie bij te wonen.
Jitske is niet meer bij ons
Geschreven vrijdag 8 augustus 2008 door Jitske.
Het onvermijdelijke is in de nacht van 08-08-08 gebeurd. Om 4.15 heeft Jitske in het bijzijn van haar man en haar moeder haar laatste adem uitgeblazen. De laatste dagen waren erg zwaar geweest, maar het overlijden heeft rustig plaats mogen vinden.
Jitske is thuis. Gelegenheid tot afscheid nemen wordt geboden van zondag t/m dinsdag van 15.00 tot 20.00 uur. Adres: De Stalen Boog 3 te Werkhoven.
Woensdag 13 augustus is er om 11.00 uur een afscheidsbijeenkomst in de RK kerk aan de Herenstraat 9 te Werkhoven. Aansluitend zal Jitske worden begraven op de Algemene Begraafplaats aan de Provincialeweg 69 te Bunnik.
Na afloop is er de mogelijkheid voor condoleance in Het Wapen van Werkhoven, Herenstraat 31 te Werkhoven.
Met Jitske heeft een zeer mooi mens deze aarde verlaten. Haar warmte, humor en mensenliefde zullen altijd in mijn herinnering blijven. Een nieuwe vriendin, die Jitske recentelijk in het ziekenhuis ontmoet had, wist ook heel kenmerkend te verwoorden:
"Jitske is oprecht in je geinteresseerd en heeft het vermogen om jou een goed gevoel te geven".
Ik wil deze prachtige vrouw de komende dagen met heel veel liefde en respect herdenken en nodig een ieder die dat ook zo voelt uit om dit te komen delen.
Jitske
- Een blog, eentje van mijzelf daar had ik nooit eerder aan gedacht. Dat is voor andere mensen. Ik ben niet zo van de computers, nooit geweest ook. Ben het snel zat op de een of andere manier, heb er geen geduld voor. Maar dit is dan nu toch anders. Graag wil ik mijn liefsten op de hoogte brengen van hoe het met mij gaat. Ik zal jullie proberen zo goed en zo kwaad in te lichten over wat er met en in mij gebeurt. Ook omdat het misschien voor jullie lastig is om altijd maar te moeten bellen. Je hebt ook niet altijd even veel zin om mij aan de lijn te krijgen, maar bent wel oprecht geïnteresseerd naar hoe het met me gaat. Hier heb ik respect voor en daar is dan ook deze blog voor bedoeld.
