Oproepje voor Mees
Geschreven zaterdag 23 augustus 2008 door Jitske.
Een van de laatste wensen van Jitske was dat Mees zijn moeder zou kennen. Niet als een foto in een vergeeld album, maar als levend persoon. Wie was Jitske ? Hoe heeft zij geleefd ? Wat heeft zij betekend voor haar medemens ?
Om deze wens in vervulling te kunnen laten gaan wil ik een ieder die Jitske en Mees een warm hart toedraagt vragen om ervaringen, herinneringen, fotoos, creaties aangaande Jitske te sturen aan:
Mees Voogd
de Stalen Boog 3
3985 PM Werkhoven
of email : mees.voogd@gmail.com
En dat hoeven echt geen engelen-verhalen te zijn. Ook wat vriendin Ellen zei ("soms kon ik haar wel achter het behang plakken") spreekt tot de verbeelding en draagt bij aan een volledig beeld.
Ik wil bij voorbaat een ieder bedanken die de moeite neemt om dit voor Jitske en Mees te doen, en weet dat iedere bijdrage zeer op prijs gesteld wordt.
Dit was het laatste bericht in deze blog die nog enkele maanden actief zal blijven, maar daarna van het web verwijderd zal gaan worden.
Om deze wens in vervulling te kunnen laten gaan wil ik een ieder die Jitske en Mees een warm hart toedraagt vragen om ervaringen, herinneringen, fotoos, creaties aangaande Jitske te sturen aan:
Mees Voogd
de Stalen Boog 3
3985 PM Werkhoven
of email : mees.voogd@gmail.com
En dat hoeven echt geen engelen-verhalen te zijn. Ook wat vriendin Ellen zei ("soms kon ik haar wel achter het behang plakken") spreekt tot de verbeelding en draagt bij aan een volledig beeld.
Ik wil bij voorbaat een ieder bedanken die de moeite neemt om dit voor Jitske en Mees te doen, en weet dat iedere bijdrage zeer op prijs gesteld wordt.
Dit was het laatste bericht in deze blog die nog enkele maanden actief zal blijven, maar daarna van het web verwijderd zal gaan worden.
Mooi afscheid III (door RT)
Geschreven door Jitske.
De kist met het stoffelijk overschot werd gedragen door 12 sterke mannen-armen. Radboud, Bram, Wilco, Piet, Loek en John droegen zorg voor een passend transport:"op handen gedragen".
Voor de laatse rit had ik een speciale route gekozen. Zittend in de witte wagen reden we eerst door de Zwaanweg, toen langs ons huis en vervolgens naar het Paradijs. Daar ben ik uitgestapt en heb gezegd dat Jitske is waar ze thuis hoort en dat we niet verder mee konden. Mees en ik zijn overgestapt in een zwarte volgwagen die ons naar het kerkhof heeft vervoerd.
Bij het kerkhof verkeerde Mees in een speelse bui. Vele kiezelsteentjes wist hij in het open graf te mikken alvorens de kist werd neergelaten. Mees mocht als eerste een schepje zand op de kist gooien. Dat vond hij zo leuk om te doen dat hij ook het tweede schepje, het derde, het vierde en het vijfde voor zijn rekening nam. Pas toen ik hem zei dat andere mensen ook het schepje even wilden vasthouden gaf hij het terug. De onbevangenheid van Mees zorgde er aanvankelijk voor dat de sfeer minder zwaar en beladen werd. Maar toen we wilden vertrekken en hij op een moment van stilte opeens uitriep : "DAG MAMMA!!" was de ernst van de situatie weer volledig voelbaar.
's Middags was er de gelegenheid tot condoleren in het Wapen van Werkhoven. Vele mensen hadden de moeite genomen om daar naar toe te komen en steun te betuigen. Het was fijn om al die steun te ontvangen, maar ik had de mensen het lang moeten wachten in de rij graag willen besparen.
Al met al is het een mooi afscheid geweest en vond ik het recht doen aan Jitske: een prachtige vrouw, van binnen en van buiten, met het talent om mensen te raken.
Voor de laatse rit had ik een speciale route gekozen. Zittend in de witte wagen reden we eerst door de Zwaanweg, toen langs ons huis en vervolgens naar het Paradijs. Daar ben ik uitgestapt en heb gezegd dat Jitske is waar ze thuis hoort en dat we niet verder mee konden. Mees en ik zijn overgestapt in een zwarte volgwagen die ons naar het kerkhof heeft vervoerd.
Bij het kerkhof verkeerde Mees in een speelse bui. Vele kiezelsteentjes wist hij in het open graf te mikken alvorens de kist werd neergelaten. Mees mocht als eerste een schepje zand op de kist gooien. Dat vond hij zo leuk om te doen dat hij ook het tweede schepje, het derde, het vierde en het vijfde voor zijn rekening nam. Pas toen ik hem zei dat andere mensen ook het schepje even wilden vasthouden gaf hij het terug. De onbevangenheid van Mees zorgde er aanvankelijk voor dat de sfeer minder zwaar en beladen werd. Maar toen we wilden vertrekken en hij op een moment van stilte opeens uitriep : "DAG MAMMA!!" was de ernst van de situatie weer volledig voelbaar.
's Middags was er de gelegenheid tot condoleren in het Wapen van Werkhoven. Vele mensen hadden de moeite genomen om daar naar toe te komen en steun te betuigen. Het was fijn om al die steun te ontvangen, maar ik had de mensen het lang moeten wachten in de rij graag willen besparen.
Al met al is het een mooi afscheid geweest en vond ik het recht doen aan Jitske: een prachtige vrouw, van binnen en van buiten, met het talent om mensen te raken.
Mooi afscheid II (door RT)
Geschreven door Jitske.
Het deed mij goed om al die mensen te zien die gekomen waren om Jitske met ons eer te bewijzen. Samen met familie en vrienden hadden we een ceremonie voorbereid. Deze bestond uit toespraakjes door geliefden afgewisseld met bijpassende muziek.
Bij binnenkomst werd een hobo-concert van Alessandro Marcello gedraaid, het Adagio. Een bijzonder mooi stuk dat op het laatste moment door Jan (vader) bij een muziekwinkel in het centrum van Utrecht was bemachtigd. Hierbij geldt nog dank aan de taxi-chauffeur die verkeersregels (voor even ?) aan zijn laars lapte en Jan tot vlak bij de beoogde winkel wist te brengen.
Daarna spraken Jan en Evelien (vader en moeder) mooie woorden over hun jongste dochter.
Toen werd muziek gedraaid van Suzanne Danco, 'Au rossignol'.
Vervolgens werd het woord gegeven aan Ria (mijn moeder), die ook een liefdevol betoog hield.
Ik had zelf ook een hymne voorbereid en wilde deze graag uitspreken. Ik vond het ontzettend moeilijk om mijn verdriet niet de overhand te laten krijgen. Dat het toch lukte kwam mede omdat anders de begrafenisondernemer mijn papiertje overgenomen zou hebben en het verder voorgelezen zou hebben. Niets ten kwade van deze man, maar het idee dat deze liefdevol bedoelde woorden ontkleed zouden worden en voorgelezen als Philip Freriks (nieuwslezer met enigszins monotone stem en versprekingen) gaf mij voldoende kracht om het zelf te doen.
Na mijn toespraak was de bedoeling dat 'Shine on you crazy diamond' van Pink Floyd gedraaid zou worden. Maar er ging iets mis. Door een speling van het lot werd 'Wish you were here' opgezet. Ook een toepasselijk nummer, maar niet wat we hadden afgesproken. Aanvankelijk voelde ik me boos worden en wilde de koster terechtwijzen. Maar toen ik naar de pastorie beende realiseerde ik me voor wie we daar waren en hoe Jitske het graag gezien zou hebben. De vorige dag had de beste man me in de gelegenheid gesteld om een aantal nummers van Pink Floyd in de kerk te beluisteren en had ik genoten van de ruimte en de akoestiek. Het volume mocht toen zo hoog dat de kostbare glas-in-lood ramen trilden in hun sponningen. En nu beende ik, 1.96 meter en 96 kilogram met een boos gezicht op deze beste man af. Bij het afleggen van de 20 meter die ons scheidden kwam er echter een rust over me. "Het is het verkeerde nummer" zei ik tegen hem,"maar dat geeft niet, laat maar op staan. Mag ie misschien alleen wat harder ?". Bijna niemand had gemerkt dat het niet het goede nummer was, en zij die het wel hadden gemerkt kennen ongetwijfeld het oorspronkelijk bedoelde nummer en de toepasselijkheid daar van.
Vriendin Karin las een verhaal voor over een zwaan als leraar voor andere dieren waarna vriendin Aafke vertelde over haar Jitske.
Muziek was er daarna van Jamie Cullum, Everlasting Love.
Vriendin Sandra haalde herinneringen op van haar tijd met Jitske en had aansluitend voor muziek van Mercedes Sosa gekozen: Todo Cambia. Deze muziek had Jitske de laatste maanden veel gedraaid op haar Ipod in het ziekenhuis en, zoals ze in haar logboekje schijft, werd er vaak koud van.
De zusters Voogd, Karin en Wendelien spraken over hun ervaringen met Jitske en wat zij voor hen betekend heeft. Zij kozen voor het Largo uit het concert nr 5 van Bach door Murray Perahia. Hun toespraak werd even onderbroken door een gillende Mees, die het niet leuk vond dat hij in zijn spel onderbroken werd: rondkruipen en de kaarsenstandaards lichtjes aantikken.
Na een bedankwoord naar een ieder die ons in deze moeilijke periode bijzondere steun heeft verleend was het tijd om de laatste etappe te gaan afleggen. De kist met daarin het stoffelijk overschot werd op muziek van Saint-Saens, The Swan uit het Carnaval des Animaux weggedragen.
Bij binnenkomst werd een hobo-concert van Alessandro Marcello gedraaid, het Adagio. Een bijzonder mooi stuk dat op het laatste moment door Jan (vader) bij een muziekwinkel in het centrum van Utrecht was bemachtigd. Hierbij geldt nog dank aan de taxi-chauffeur die verkeersregels (voor even ?) aan zijn laars lapte en Jan tot vlak bij de beoogde winkel wist te brengen.
Daarna spraken Jan en Evelien (vader en moeder) mooie woorden over hun jongste dochter.
Toen werd muziek gedraaid van Suzanne Danco, 'Au rossignol'.
Vervolgens werd het woord gegeven aan Ria (mijn moeder), die ook een liefdevol betoog hield.
Ik had zelf ook een hymne voorbereid en wilde deze graag uitspreken. Ik vond het ontzettend moeilijk om mijn verdriet niet de overhand te laten krijgen. Dat het toch lukte kwam mede omdat anders de begrafenisondernemer mijn papiertje overgenomen zou hebben en het verder voorgelezen zou hebben. Niets ten kwade van deze man, maar het idee dat deze liefdevol bedoelde woorden ontkleed zouden worden en voorgelezen als Philip Freriks (nieuwslezer met enigszins monotone stem en versprekingen) gaf mij voldoende kracht om het zelf te doen.
Na mijn toespraak was de bedoeling dat 'Shine on you crazy diamond' van Pink Floyd gedraaid zou worden. Maar er ging iets mis. Door een speling van het lot werd 'Wish you were here' opgezet. Ook een toepasselijk nummer, maar niet wat we hadden afgesproken. Aanvankelijk voelde ik me boos worden en wilde de koster terechtwijzen. Maar toen ik naar de pastorie beende realiseerde ik me voor wie we daar waren en hoe Jitske het graag gezien zou hebben. De vorige dag had de beste man me in de gelegenheid gesteld om een aantal nummers van Pink Floyd in de kerk te beluisteren en had ik genoten van de ruimte en de akoestiek. Het volume mocht toen zo hoog dat de kostbare glas-in-lood ramen trilden in hun sponningen. En nu beende ik, 1.96 meter en 96 kilogram met een boos gezicht op deze beste man af. Bij het afleggen van de 20 meter die ons scheidden kwam er echter een rust over me. "Het is het verkeerde nummer" zei ik tegen hem,"maar dat geeft niet, laat maar op staan. Mag ie misschien alleen wat harder ?". Bijna niemand had gemerkt dat het niet het goede nummer was, en zij die het wel hadden gemerkt kennen ongetwijfeld het oorspronkelijk bedoelde nummer en de toepasselijkheid daar van.
Vriendin Karin las een verhaal voor over een zwaan als leraar voor andere dieren waarna vriendin Aafke vertelde over haar Jitske.
Muziek was er daarna van Jamie Cullum, Everlasting Love.
Vriendin Sandra haalde herinneringen op van haar tijd met Jitske en had aansluitend voor muziek van Mercedes Sosa gekozen: Todo Cambia. Deze muziek had Jitske de laatste maanden veel gedraaid op haar Ipod in het ziekenhuis en, zoals ze in haar logboekje schijft, werd er vaak koud van.
De zusters Voogd, Karin en Wendelien spraken over hun ervaringen met Jitske en wat zij voor hen betekend heeft. Zij kozen voor het Largo uit het concert nr 5 van Bach door Murray Perahia. Hun toespraak werd even onderbroken door een gillende Mees, die het niet leuk vond dat hij in zijn spel onderbroken werd: rondkruipen en de kaarsenstandaards lichtjes aantikken.
Na een bedankwoord naar een ieder die ons in deze moeilijke periode bijzondere steun heeft verleend was het tijd om de laatste etappe te gaan afleggen. De kist met daarin het stoffelijk overschot werd op muziek van Saint-Saens, The Swan uit het Carnaval des Animaux weggedragen.
Mooi afscheid I (door RT)
Geschreven door Jitske.
Alhoewel het zeer droevig is dat Jitske is overleden ben ik blij met de wijze waarop we afscheid van haar hebben kunnen nemen. Het voelde goed om Jitske thuis in haar eigen omgeving opgebaard te hebben. Alle mensen die haar daar een laatste groet kwamen brengen brachten ook mooie herinneringen aan haar mee. Deze werden gedeeld vergezeld van een kopje koffie of thee en door Jan (Jitskes vader) gebakken taart. Ik vond het heel fijn om die persoonlijke herinneringen te horen en ik weet zeker dat Jitske tevreden zou zijn met de gezellige maar ook ingetogen sfeer die ontstond.
's Avonds als de mensen naar huis waren en Mees in zijn bedje lag te slapen ging ik steevast nog even naast Jitske zitten en vertelde ik haar hoeveel ik van haar houd en hoe dankbaar ik ben voor de tijd die we samen gehad hebben. Mijn logisch verstand zei welliswaar dat dat Jitske niet was, doch slechts haar stoffelijk overschot, maar het voelde alsof ze er nog was en me kon horen. Met de herinneringen stroomden de tranen rijkelijk en kon ik mijn verdriet de ruimte geven.
Woensdagmorgen 13 augustus was de dag waarop we Jitske zouden gaan begraven.
Samen met Mees, de ouders en zussen van Jitske werd de deksel op haar kist vastgeschroefd. De kist met daarin haar stoffelijk overschot werd uit huis gedragen en geschoven in een witte Mercedes. Alhoewel er voor ons (Mees en ik) een plekje in een volgauto gereserveerd was voelde dat niet goed. Na overleg met de begrafenisondernemer mochten Mees en ik in de Zwanenwagen meerijden en ging de beste man lopen naar de kerk. Gelukkig voor hem werkte het weer mee en liep hij lekker in het zonnetje. Mees vond het allemaal prachtig in die 'grooote witte ootoo' en vroeg de chauffeur of er 'een leuk muziekie' aan mocht. De beste man deed zijn best om zijn gelaat in de plooi te houden, maar toen ik zelf om ons mooie mannetje moest lachen hield hij het ook niet meer. Het was een korte rit naar de kerk en binnen 5 minuten kwamen we daar aan. De dragers stonden al klaar en brachten de kist met Jitske tot voor in de kerk.
's Avonds als de mensen naar huis waren en Mees in zijn bedje lag te slapen ging ik steevast nog even naast Jitske zitten en vertelde ik haar hoeveel ik van haar houd en hoe dankbaar ik ben voor de tijd die we samen gehad hebben. Mijn logisch verstand zei welliswaar dat dat Jitske niet was, doch slechts haar stoffelijk overschot, maar het voelde alsof ze er nog was en me kon horen. Met de herinneringen stroomden de tranen rijkelijk en kon ik mijn verdriet de ruimte geven.
Woensdagmorgen 13 augustus was de dag waarop we Jitske zouden gaan begraven.
Samen met Mees, de ouders en zussen van Jitske werd de deksel op haar kist vastgeschroefd. De kist met daarin haar stoffelijk overschot werd uit huis gedragen en geschoven in een witte Mercedes. Alhoewel er voor ons (Mees en ik) een plekje in een volgauto gereserveerd was voelde dat niet goed. Na overleg met de begrafenisondernemer mochten Mees en ik in de Zwanenwagen meerijden en ging de beste man lopen naar de kerk. Gelukkig voor hem werkte het weer mee en liep hij lekker in het zonnetje. Mees vond het allemaal prachtig in die 'grooote witte ootoo' en vroeg de chauffeur of er 'een leuk muziekie' aan mocht. De beste man deed zijn best om zijn gelaat in de plooi te houden, maar toen ik zelf om ons mooie mannetje moest lachen hield hij het ook niet meer. Het was een korte rit naar de kerk en binnen 5 minuten kwamen we daar aan. De dragers stonden al klaar en brachten de kist met Jitske tot voor in de kerk.
Is Jitske soms katholiek geworden ?
Geschreven zaterdag 9 augustus 2008 door Jitske.
Deze vraag kreeg ik van een vriendin. "Nee hoor, hoezo ?" vroeg ik haar. "Nou, omdat jullie de uitvaartdienst in een rooms-katholieke kerk houden". Om misverstanden te voorkomen en mensen die weerstand voelen om een kerk binnen te gaan niet te ontmoedigen de volgende toelichting:
Het kerkhof waar Jitske begraven zal gaan worden beschikt niet over een aula, waardoor we daar geen ceremonie kunnen houden. Hiervoor zijn we dus op zoek gegaan naar een geschikte lokatie. De kerken van Werkhoven (de een katholiek, de ander protestant) stellen beide ruimte ter beschikking waar ook niet of anders-gelovigen gebruik van kunnen maken. De protestante kerk had aanvankelijk onze voorkeur omdat dit een prachtig momumentaal gebouw is. (er wordt gezegd dat dit het oudste kerkje van Nederland is). Maar deze kerk is kleiner dan de katholieke kerk en kan naar verwachting het aantal genodigden niet herbergen. De keuze is daarom gevallen op de katholieke kerk. Ook een sfeervol gebouw met goede akoestiek.
Wie Jitske kent weet dat voor haar alle mensen gelijk waren. Christen, protestant, moslim, boedist, gestudeerd, afvallig, arabier, belg, verpleegster, dokter, schoonmaakster, professor, vuilnisman, etcetera etcetera. Zij droeg een ieder een warm hart toe en maakte daar geen onderscheid in.
Iedereen is dan ook welkom bij de ceremonie die door ons zelf georganiseerd zal worden. Er zullen geen speciaal rooms-katholieke gebruiken toegepast worden. Mogelijk dat er wel klokgelui te horen zal zijn, maar dat is dan omdat Mees het zo leuk vindt om op de knopjes te drukken.
Dus mensen, weest welkom en zet de verschillen die er tussen mensen bestaan voor even aan de kant.
Het kerkhof waar Jitske begraven zal gaan worden beschikt niet over een aula, waardoor we daar geen ceremonie kunnen houden. Hiervoor zijn we dus op zoek gegaan naar een geschikte lokatie. De kerken van Werkhoven (de een katholiek, de ander protestant) stellen beide ruimte ter beschikking waar ook niet of anders-gelovigen gebruik van kunnen maken. De protestante kerk had aanvankelijk onze voorkeur omdat dit een prachtig momumentaal gebouw is. (er wordt gezegd dat dit het oudste kerkje van Nederland is). Maar deze kerk is kleiner dan de katholieke kerk en kan naar verwachting het aantal genodigden niet herbergen. De keuze is daarom gevallen op de katholieke kerk. Ook een sfeervol gebouw met goede akoestiek.
Wie Jitske kent weet dat voor haar alle mensen gelijk waren. Christen, protestant, moslim, boedist, gestudeerd, afvallig, arabier, belg, verpleegster, dokter, schoonmaakster, professor, vuilnisman, etcetera etcetera. Zij droeg een ieder een warm hart toe en maakte daar geen onderscheid in.
Iedereen is dan ook welkom bij de ceremonie die door ons zelf georganiseerd zal worden. Er zullen geen speciaal rooms-katholieke gebruiken toegepast worden. Mogelijk dat er wel klokgelui te horen zal zijn, maar dat is dan omdat Mees het zo leuk vindt om op de knopjes te drukken.
Dus mensen, weest welkom en zet de verschillen die er tussen mensen bestaan voor even aan de kant.
Hectiek
Geschreven door Jitske.
De rust die Jitske uitstraalt vanuit haar ligplaats stond in schril contrast tot de activiteiten die ik moest ontplooien. Ik wilde Jitske laten opbaren in kleding die zij graag droeg. Maar toen ik naar haar kledingkast ging om iets uit te zoeken merkte ik dat dat best een moeilijke opgave is. Wat een keuze ! En je kunt dan ook nog eens alles met alles combineren. Toen viel mijn oog op haar zwarte bolletjesjurk. Daar voelde zij zich altijd fijn in en droeg hem met plezier.
Ik heb Jitske helpen aankleden en er voor gezorgd dat haar haar een tikkeltje wild over haar voorhoofd valt. Zij ligt er mooi en ontspannen bij.
Hoe natuurlijk Jitske er bij lag merkten we aan het einde van de ochtend. Iedere vrijdag komt er een verpleegster langs om haar te voorzien van het bloedversterkende middel EPO. De verpleegster had de injectiespuit klaargemaakt en wilde het middel daadwerkelijk in gaan brengen. Zij keek ons ongelovig aan toen we zeiden dat ze overleden was. Het is net of ze slaapt, zei ze nog voor ze weer weg ging.
Dat is ook wat Mees steeds zegt:"Mamma slaapt"."Mamma slaapt"."Mamma slaapt nog". Voorzichtig vertel ik Mees dat mamma niet slaapt, maar dat mamma niet meer in haar lichaam woont. Dat haar lichaam het niet meer doet. Daarom voelt het lichaam ook zo koud aan. Mamma kan hem niet meer aaien of kusjes geven, maar mamma houdt wel verschrikkelijk veel van hem en zal hem altijd beschermen. Dan knikt hij begrijpend. Dan geeft hij mamma kusjes op haar arm en gaat weer spelen.
Dan komt de begrafenisondernemer. Veel moet snel geregeld gaan worden. Uitvaart moet worden geregeld. Advertenties voor in de krant, rouwkaarten maken, enveloppen voorzien van adressen. En dat allemaal tegelijk. Ik heb een aantal laatste wensen met Jitske kunnen bespreken, maar wat zij het allerbelangrijkst vond was dat haar familie en ik in goede harmonie alles zouden regelen. Dat haar geliefden hun eigen inbreng zouden kunnen hebben en datgene konden doen waar zij troost uit zouden halen. Op papier lijkt dat eenvoudig, maar lieve mensen, wat vond ik dat moeilijk. Iedereen van de familie Voogd houdt er zo'n beetje een eigen mening op na, en is bereid deze zelf krachtig in te brengen en te verdedigen.
De begrafenisondernemer had een boekje met standaard teksten achtergelaten waar we ook uit mochten kiezen. Dit past echter helemaal niet bij Jitske. Jitske houdt van echtheid en originaliteit. Daarom wilde ik graag dat we zelf met een passende tekst zouden komen. Maar was de tekst met de een doorgenomen en accoord bevonden, dan ging een ander er later naar kijken en wilde dat er aanpassingen gedaan werden. Allemaal met de beste bedoelingen, maar daardoor schoot het niet echt op. De begrafenisondernemer raakte er enigszins gestressed door. Hij moest de tekst voor 16.00 uur bij de kranten hebben aangeleverd, anders zouden ze pas na het weekend gepubliceerd kunnen worden.
Uiteindelijk is het allemaal gelukt en zijn we er met zijn allen uitgekomen. Advertenties en rouwkaarten zijn tijdig klaar gekomen en aangeleverd. Het was echter ondoenlijk om alle benodigde adressen bij elkaar te krijgen. Jitskes vrienden- en kennissenkring is nogal uitgebreid, en van veel mensen hadden we alleen een naam, soms alleen een voornaam of telefoonnummer. We hebben onze uiterste best gedaan om aan al deze mensen een kennisgeving en uitnodiging te versturen, maar het is heel goed mogelijk dat er toch dierbaren tussendoor geglipt zijn.
Voor die mensen die Jitske een warm hart toedragen en toch geen brief mogen ontvangen, weet dat je van harte welkom bent om afscheid van Jitske te nemen en de ceremonie bij te wonen.
Ik heb Jitske helpen aankleden en er voor gezorgd dat haar haar een tikkeltje wild over haar voorhoofd valt. Zij ligt er mooi en ontspannen bij.
Hoe natuurlijk Jitske er bij lag merkten we aan het einde van de ochtend. Iedere vrijdag komt er een verpleegster langs om haar te voorzien van het bloedversterkende middel EPO. De verpleegster had de injectiespuit klaargemaakt en wilde het middel daadwerkelijk in gaan brengen. Zij keek ons ongelovig aan toen we zeiden dat ze overleden was. Het is net of ze slaapt, zei ze nog voor ze weer weg ging.
Dat is ook wat Mees steeds zegt:"Mamma slaapt"."Mamma slaapt"."Mamma slaapt nog". Voorzichtig vertel ik Mees dat mamma niet slaapt, maar dat mamma niet meer in haar lichaam woont. Dat haar lichaam het niet meer doet. Daarom voelt het lichaam ook zo koud aan. Mamma kan hem niet meer aaien of kusjes geven, maar mamma houdt wel verschrikkelijk veel van hem en zal hem altijd beschermen. Dan knikt hij begrijpend. Dan geeft hij mamma kusjes op haar arm en gaat weer spelen.
Dan komt de begrafenisondernemer. Veel moet snel geregeld gaan worden. Uitvaart moet worden geregeld. Advertenties voor in de krant, rouwkaarten maken, enveloppen voorzien van adressen. En dat allemaal tegelijk. Ik heb een aantal laatste wensen met Jitske kunnen bespreken, maar wat zij het allerbelangrijkst vond was dat haar familie en ik in goede harmonie alles zouden regelen. Dat haar geliefden hun eigen inbreng zouden kunnen hebben en datgene konden doen waar zij troost uit zouden halen. Op papier lijkt dat eenvoudig, maar lieve mensen, wat vond ik dat moeilijk. Iedereen van de familie Voogd houdt er zo'n beetje een eigen mening op na, en is bereid deze zelf krachtig in te brengen en te verdedigen.
De begrafenisondernemer had een boekje met standaard teksten achtergelaten waar we ook uit mochten kiezen. Dit past echter helemaal niet bij Jitske. Jitske houdt van echtheid en originaliteit. Daarom wilde ik graag dat we zelf met een passende tekst zouden komen. Maar was de tekst met de een doorgenomen en accoord bevonden, dan ging een ander er later naar kijken en wilde dat er aanpassingen gedaan werden. Allemaal met de beste bedoelingen, maar daardoor schoot het niet echt op. De begrafenisondernemer raakte er enigszins gestressed door. Hij moest de tekst voor 16.00 uur bij de kranten hebben aangeleverd, anders zouden ze pas na het weekend gepubliceerd kunnen worden.
Uiteindelijk is het allemaal gelukt en zijn we er met zijn allen uitgekomen. Advertenties en rouwkaarten zijn tijdig klaar gekomen en aangeleverd. Het was echter ondoenlijk om alle benodigde adressen bij elkaar te krijgen. Jitskes vrienden- en kennissenkring is nogal uitgebreid, en van veel mensen hadden we alleen een naam, soms alleen een voornaam of telefoonnummer. We hebben onze uiterste best gedaan om aan al deze mensen een kennisgeving en uitnodiging te versturen, maar het is heel goed mogelijk dat er toch dierbaren tussendoor geglipt zijn.
Voor die mensen die Jitske een warm hart toedragen en toch geen brief mogen ontvangen, weet dat je van harte welkom bent om afscheid van Jitske te nemen en de ceremonie bij te wonen.
Jitske is niet meer bij ons
Geschreven vrijdag 8 augustus 2008 door Jitske.
Het onvermijdelijke is in de nacht van 08-08-08 gebeurd. Om 4.15 heeft Jitske in het bijzijn van haar man en haar moeder haar laatste adem uitgeblazen. De laatste dagen waren erg zwaar geweest, maar het overlijden heeft rustig plaats mogen vinden.
Jitske is thuis. Gelegenheid tot afscheid nemen wordt geboden van zondag t/m dinsdag van 15.00 tot 20.00 uur. Adres: De Stalen Boog 3 te Werkhoven.
Woensdag 13 augustus is er om 11.00 uur een afscheidsbijeenkomst in de RK kerk aan de Herenstraat 9 te Werkhoven. Aansluitend zal Jitske worden begraven op de Algemene Begraafplaats aan de Provincialeweg 69 te Bunnik.
Na afloop is er de mogelijkheid voor condoleance in Het Wapen van Werkhoven, Herenstraat 31 te Werkhoven.
Met Jitske heeft een zeer mooi mens deze aarde verlaten. Haar warmte, humor en mensenliefde zullen altijd in mijn herinnering blijven. Een nieuwe vriendin, die Jitske recentelijk in het ziekenhuis ontmoet had, wist ook heel kenmerkend te verwoorden:
"Jitske is oprecht in je geinteresseerd en heeft het vermogen om jou een goed gevoel te geven".
Ik wil deze prachtige vrouw de komende dagen met heel veel liefde en respect herdenken en nodig een ieder die dat ook zo voelt uit om dit te komen delen.
Jitske is weer thuis
Geschreven donderdag 7 augustus 2008 door Jitske.
Donderdagmorgen 7 augustus is Jitske met de ziekenwagen naar huis vervoerd om thuis de laatste fase van haar ziekte door te maken. We zien de conditie van Jitske met de dag verslechteren en vrezen dat haar niet veel tijd op deze aarde meer gegund zal worden.
De ziekte bezorgt haar zoveel pijn dat er grote doses pijnstillers benodigd zijn om het enigszins dragelijk te houden. Keerzijde hiervan is dat Jitske zich constant in een soort halfslaap bevindt en niet of nauwelijks aanspreekbaar is.
De ziekte bezorgt haar zoveel pijn dat er grote doses pijnstillers benodigd zijn om het enigszins dragelijk te houden. Keerzijde hiervan is dat Jitske zich constant in een soort halfslaap bevindt en niet of nauwelijks aanspreekbaar is.
Heel slecht nieuws
Geschreven woensdag 6 augustus 2008 door Jitske.
Lieve mensen, het volgende bericht valt me erg zwaar, en ik wil dat jullie ook voorbereid zijn op het krijgen van slecht nieuws.
Deze woensdag 6 augustus zijn de artsen aan het bed van Jitske gekomen met de mededeling dat de ziekte zich zeer snel ontwikkeld heeft. De symptomen waar Jitske de laatste tijd mee te kampen heeft duiden er op dat de tumor en de uitzaaiingen beslag genomen hebben van vitale organen en lichaamsfuncties hebben aangetast. Dit proces is niet meer onder controle te krijgen en zal zich onverminderd voortzetten. De boodschap is gegeven dat het team van medisch specialisten in feite niets meer voor Jitske kunnen doen en dat zij zich voor moet bereiden op de eindfase. Tijdens deze fase zal er alleen nog aan pijnbestrijding worden gedaan.
Deze boodschap is keihard aangekomen en we kunnen het zelf nog maar nauwelijks beseffen.
Het voelt heel onwerkelijk, en toch is het realiteit. We zien dat Jitske met de dag achter uitgaat, meer pijn ervaart en steeds zwakker wordt. Het is helaas onontkoombaar: Jitske zal binnen afzienbare tijd het leven gaan verlaten.
Wij willen er voor zorgen dat Jitske zo spoedig mogelijk naar huis kan komen om daar de laatste fase van haar ziekte door te maken. We zijn momenteel voorbereidingen aan het treffen om thuis de benodigde zorg te kunnen verlenen.
Contact met Jitske is momenteel niet of nauwelijks mogelijk. Wil je (later) op bezoek komen of haar telefonisch even spreken, stem dit dan van te voren even af met Evelien of mij of dit mogelijk is. (Je krijgt sowieso toch met 1 van ons te maken omdat Jitske haar telefoon bij ons in beheer heeft gegeven).
Deze woensdag 6 augustus zijn de artsen aan het bed van Jitske gekomen met de mededeling dat de ziekte zich zeer snel ontwikkeld heeft. De symptomen waar Jitske de laatste tijd mee te kampen heeft duiden er op dat de tumor en de uitzaaiingen beslag genomen hebben van vitale organen en lichaamsfuncties hebben aangetast. Dit proces is niet meer onder controle te krijgen en zal zich onverminderd voortzetten. De boodschap is gegeven dat het team van medisch specialisten in feite niets meer voor Jitske kunnen doen en dat zij zich voor moet bereiden op de eindfase. Tijdens deze fase zal er alleen nog aan pijnbestrijding worden gedaan.
Deze boodschap is keihard aangekomen en we kunnen het zelf nog maar nauwelijks beseffen.
Het voelt heel onwerkelijk, en toch is het realiteit. We zien dat Jitske met de dag achter uitgaat, meer pijn ervaart en steeds zwakker wordt. Het is helaas onontkoombaar: Jitske zal binnen afzienbare tijd het leven gaan verlaten.
Wij willen er voor zorgen dat Jitske zo spoedig mogelijk naar huis kan komen om daar de laatste fase van haar ziekte door te maken. We zijn momenteel voorbereidingen aan het treffen om thuis de benodigde zorg te kunnen verlenen.
Contact met Jitske is momenteel niet of nauwelijks mogelijk. Wil je (later) op bezoek komen of haar telefonisch even spreken, stem dit dan van te voren even af met Evelien of mij of dit mogelijk is. (Je krijgt sowieso toch met 1 van ons te maken omdat Jitske haar telefoon bij ons in beheer heeft gegeven).
Stapjes in de goede richting
Geschreven maandag 4 augustus 2008 door Jitske.
Het is bijna niet te geloven, maar er is meer dan 4 liter vocht uit de buik van Jitske gekomen!
Dit lucht op zich natuurlijk al erg op, maar heeft ook als voordeel dat Jitske nu mag stoppen met het nemen van laxeermiddel. En dus hoeft ze dan niet meer om de haverklap op die po-stoel te gaan zitten om met heel veel kracht kleine beetjes door haar verdoofde darmen te persen.
En dat betekent dat ze ook minder haar bed uit hoeft en langer en dieper kan slapen.
Eindelijk stapjes in de goede richting.
Dit lucht op zich natuurlijk al erg op, maar heeft ook als voordeel dat Jitske nu mag stoppen met het nemen van laxeermiddel. En dus hoeft ze dan niet meer om de haverklap op die po-stoel te gaan zitten om met heel veel kracht kleine beetjes door haar verdoofde darmen te persen.
En dat betekent dat ze ook minder haar bed uit hoeft en langer en dieper kan slapen.
Eindelijk stapjes in de goede richting.
Spanning op buik verminderd
Geschreven door Jitske.
Na een echo gemaakt te hebben van haar buik werd er geconstateerd dat er zich ook veel vocht had opgehoopt. Hier is gelukkig wel iets aan te doen. Door op de juiste plaatsen een drain te bevestigen kan het overtollige vocht afgevoerd worden. Daar is men nu mee begonnen waardoor de spanning op de buik wat verminderd.
Tweede actie is om toch te proberen wat meer in beweging te komen. Het valt niet mee om als je je ziek, zwak en misselijk voelt om dan je bed te verlaten en te gaan lopen. Maar van alleen maar liggen krijg je ook vervelende complicaties. Zo houd Jitske nu ook vocht vast in haar benen die daardoor wat dikker en zwaarder zijn geworden. Spieren die niet gebruikt worden hebben de neiging om zichzelf op te heffen. Langdurig liggen verzwakt de spieren, waardoor lopen lastiger gaat en je de neiging hebt om dan maar te blijven liggen of een rolstoel te gebruiken. Daarom heb ik gevraagd of Jitske fysiotherapie kan krijgen. De fysiotherapeute komt vandaag bij haar langs om te kijken wat er georganiseerd kan worden. Wij dachten dat lekker zwemmen in warm water een goed idee zou kunnen zijn, maar we weten niet of dat tot de mogelijkheden behoort.
Van lang moeten liggen gaan de plekken die het meeste lichaamsgewicht moeten dragen beurs worden. Dit worden dan doorligplekken, die zeer pijnlijk kunnen worden. Dit kan voorkomen worden door te bewegen , de weefsels goed te laten doorbloeden en geregeld van houding te wisselen. En juist dat laatste is moeilijk met zo'n dikke buik. De bewegingsruimte van Jitske is al beperkt door het infuus en de sondevoeding, maar door de buik kan zij in feite alleen nog maar op haar rug liggen.
Dus met het nieuwe medicijn, de behandeling van haar buik en fysiotherapie hopen we het voor Jitske weer wat aangenamer te kunnen maken. De laatste nachten heeft Klaas Vaak haar steeds overgeslagen waardoor zij steeds vermoeider wordt. Vandaag of vanavond hopen we echter dat Klaas wel komt en zij langdurig en rustig zal kunnen slapen. Wat zou dat heerlijk voor haar zijn.
Tweede actie is om toch te proberen wat meer in beweging te komen. Het valt niet mee om als je je ziek, zwak en misselijk voelt om dan je bed te verlaten en te gaan lopen. Maar van alleen maar liggen krijg je ook vervelende complicaties. Zo houd Jitske nu ook vocht vast in haar benen die daardoor wat dikker en zwaarder zijn geworden. Spieren die niet gebruikt worden hebben de neiging om zichzelf op te heffen. Langdurig liggen verzwakt de spieren, waardoor lopen lastiger gaat en je de neiging hebt om dan maar te blijven liggen of een rolstoel te gebruiken. Daarom heb ik gevraagd of Jitske fysiotherapie kan krijgen. De fysiotherapeute komt vandaag bij haar langs om te kijken wat er georganiseerd kan worden. Wij dachten dat lekker zwemmen in warm water een goed idee zou kunnen zijn, maar we weten niet of dat tot de mogelijkheden behoort.
Van lang moeten liggen gaan de plekken die het meeste lichaamsgewicht moeten dragen beurs worden. Dit worden dan doorligplekken, die zeer pijnlijk kunnen worden. Dit kan voorkomen worden door te bewegen , de weefsels goed te laten doorbloeden en geregeld van houding te wisselen. En juist dat laatste is moeilijk met zo'n dikke buik. De bewegingsruimte van Jitske is al beperkt door het infuus en de sondevoeding, maar door de buik kan zij in feite alleen nog maar op haar rug liggen.
Dus met het nieuwe medicijn, de behandeling van haar buik en fysiotherapie hopen we het voor Jitske weer wat aangenamer te kunnen maken. De laatste nachten heeft Klaas Vaak haar steeds overgeslagen waardoor zij steeds vermoeider wordt. Vandaag of vanavond hopen we echter dat Klaas wel komt en zij langdurig en rustig zal kunnen slapen. Wat zou dat heerlijk voor haar zijn.
Even geen bezoek (door RT)
Geschreven zondag 3 augustus 2008 door Jitske.
Jitske ligt nu een week in het ziekenhuis en het wil maar niet verbeteren. Jitske voelt zich hondsberoerd en heeft momenteel genoeg aan zichzelf en het proces dat zij door moet maken.
Bezoek dat anders meer dan welkom is, heeft ze nu even liever niet. Ze heeft pijn en kan maar geen houding vinden waar ze zich enigszins comfortabel in voelt. Slapen lukt slecht en met grote regelmatig moet ze het bed verlaten om naar de toilet te gaan. Dit is zeer vermoeiend en Jitske voelt zich dan ook uitgeput. Soms lukt het haar om tussendoor even de ogen dicht te doen en valt dan direct in een diepe maar onrustige slaap.
Ook praten valt Jitske zwaar en ze probeert dat zoveel mogelijk te vermijden. Ze laat de telefoon veelal rinkelen zonder hem op te nemen of vraagt Evelien of mij om hem op te nemen en te reageren. Het gaat duidelijk niet goed met Jitske en er is op korte termijn nog geen verbetering te verwachten. Het nieuwe medicijn komt (waarschijnlijk) na het weekend binnen, en dit biedt kans op herstel. Van 'naar huis gaan' kan in deze toestand nog geen sprake zijn.
De moeder van Jitske (Evelien) verblijft vrijwel continu in het ziekenhuis om haar jongste dochter bij te staan. Zij doet er alles aan om het voor Jitske enigszins dragelijk te houden. Overal worden koude washandjes neergelegd en kussentjes geplaatst ter ondersteuning. De po-stoel wordt direct na gebruik geleegd en vervangen door een schoon exemplaar. Tussendoor probeert ze nog Sudoku's te maken en een boek te lezen over hoe om te gaan met sleur in je leven. Jitske vindt het heel fijn omringd te worden met zoveel moederliefde. Voor wie Evelien ondersteuning zou willen bieden: een goede maaltijd (ter lokatie van het ziekenhuis) zou welkom zijn. Ze mag welliswaar de ziekenhuismaaltijden die voor Jitske gereserveerd zijn nuttigen, maar vindt deze zo ongelooflijk smerig dat ze liever niet eet of iets dat de snoepautomaat te bieden heeft.
Bezoek dat anders meer dan welkom is, heeft ze nu even liever niet. Ze heeft pijn en kan maar geen houding vinden waar ze zich enigszins comfortabel in voelt. Slapen lukt slecht en met grote regelmatig moet ze het bed verlaten om naar de toilet te gaan. Dit is zeer vermoeiend en Jitske voelt zich dan ook uitgeput. Soms lukt het haar om tussendoor even de ogen dicht te doen en valt dan direct in een diepe maar onrustige slaap.
Ook praten valt Jitske zwaar en ze probeert dat zoveel mogelijk te vermijden. Ze laat de telefoon veelal rinkelen zonder hem op te nemen of vraagt Evelien of mij om hem op te nemen en te reageren. Het gaat duidelijk niet goed met Jitske en er is op korte termijn nog geen verbetering te verwachten. Het nieuwe medicijn komt (waarschijnlijk) na het weekend binnen, en dit biedt kans op herstel. Van 'naar huis gaan' kan in deze toestand nog geen sprake zijn.
De moeder van Jitske (Evelien) verblijft vrijwel continu in het ziekenhuis om haar jongste dochter bij te staan. Zij doet er alles aan om het voor Jitske enigszins dragelijk te houden. Overal worden koude washandjes neergelegd en kussentjes geplaatst ter ondersteuning. De po-stoel wordt direct na gebruik geleegd en vervangen door een schoon exemplaar. Tussendoor probeert ze nog Sudoku's te maken en een boek te lezen over hoe om te gaan met sleur in je leven. Jitske vindt het heel fijn omringd te worden met zoveel moederliefde. Voor wie Evelien ondersteuning zou willen bieden: een goede maaltijd (ter lokatie van het ziekenhuis) zou welkom zijn. Ze mag welliswaar de ziekenhuismaaltijden die voor Jitske gereserveerd zijn nuttigen, maar vindt deze zo ongelooflijk smerig dat ze liever niet eet of iets dat de snoepautomaat te bieden heeft.
Toeval bestaat niet ... (door RT)
Geschreven vrijdag 1 augustus 2008 door Jitske.
Dat de darmen van Jitske door de morfine zijn stil gelegd is een groot probleem waar men geen oplossing voor kon vinden. Maar dan wordt ik opgebeld door mijn zus Ingeborg, kinderarts te Hardenberg met een tip: zij heeft in een vakblad gelezen over een nieuw middel, dat de darmfunctie stimuleert tijdens morfine-gebruik. Dit middel, RELISTOR genaamd, is in Amerika en Canada reeds enige jaren in gebruik en blijkt begin juli 2008 beschikbaar te zijn gekomen voor de Nederlandse markt. Nou ja, het is nog niet verkrijgbaar via de reguliere kanalen, maar wel direct te betrekken van de leverancier.
Ik heb haar tip kenbaar gemaakt bij het pijnteam van het Diakonessenhuis en gevraagd of zij eens wilden kijken of het inzetbaar zou zijn. Het zijn vakbekwame mensen en zij kunnen als geen ander inschatten of het middel past binnen de toegepaste strategie. Nu blijkt de tip van Ingeborg heel serieus opgepakt te zijn en heeft het ziekenhuis bereidheid getoond om het middel aan te gaan schaffen en toe te gaan passen. En dat binnen 24 uur. Grote klasse ! Fijn dat het serieus genomen is en er direct actie op ondernomen is.
Voorzichtigheidshalve is er wel opgemerkt dat er geen garantie gegeven kan worden dat het werkt en dat er binnen Nederland nauwelijks of geen ervaring mee is opgedaan. Maar de onderzoeksresultaten uit Amerika tonen een hoopvol beeld: bij het grootste deel van de patienten waarbij het middel is ingezet heeft het de darmfunctie verbeterd. Ik vind het bijzonder hoe onze aandacht op dit middel Relistor is gevestigd, en zou bijna denken:
Toeval ? Bestaat niet...
En hoe gaat het nu verder met Jitske ? Er is welliswaar veel ontlasting uitgekomen, maar er blijft een overmaat aan lucht in haar dunnen darm aanwezig waardoor haar buik pijnlijk en opgezet blijft. Er is helaas geen eenvoudige methode om deze lucht te verwijderen. Jitske kende vanuit haar ervaring iemand bij wie de buik open gemaakt was, de darmen er uit waren gelicht en geledigd en daarna weer terug gelegd. Het klinkt simpel, maar in de praktijk is het onmogelijk om de darmen op precies dezelfde manier terug te leggen dat zij het gelijk weer goed doen. Deze onfortuinlijke patient heeft grote pijnen moeten doorstaan en het heeft lange tijd geduurd voor zijn darmen weer ontspannen functioneerden.
Nee, het beste is als het lichaam zelf in staat is om de lucht in de darmen te verwijderen. Wij zouden verheugd zijn als Jitske eens flink scheten zou gaan laten of onbedaarlijk boeren. Maar het mag ook met de weg der geleidelijkheid: dat haar darmen weer actief worden en de lucht stukje bij beetje wordt geabsorbeerd.
Door de darmproblemen kan Jitske het ziekenhuis nog niet verlaten en zal in ieder geval het weekend over moeten blijven. Zij is daar enigszins somber over en zou het liefst wel naar huis komen. Maar zij begrijpt dat zij in het ziekenhuis in goede handen is en dat er alles aan gedaan wordt om haar straks in goede conditie huiswaards te laten gaan. Daarvoor moet ze nog enkele dagen geduld op kunnen brengen, en dat is beremoeilijk!
Ik heb haar tip kenbaar gemaakt bij het pijnteam van het Diakonessenhuis en gevraagd of zij eens wilden kijken of het inzetbaar zou zijn. Het zijn vakbekwame mensen en zij kunnen als geen ander inschatten of het middel past binnen de toegepaste strategie. Nu blijkt de tip van Ingeborg heel serieus opgepakt te zijn en heeft het ziekenhuis bereidheid getoond om het middel aan te gaan schaffen en toe te gaan passen. En dat binnen 24 uur. Grote klasse ! Fijn dat het serieus genomen is en er direct actie op ondernomen is.
Voorzichtigheidshalve is er wel opgemerkt dat er geen garantie gegeven kan worden dat het werkt en dat er binnen Nederland nauwelijks of geen ervaring mee is opgedaan. Maar de onderzoeksresultaten uit Amerika tonen een hoopvol beeld: bij het grootste deel van de patienten waarbij het middel is ingezet heeft het de darmfunctie verbeterd. Ik vind het bijzonder hoe onze aandacht op dit middel Relistor is gevestigd, en zou bijna denken:
Toeval ? Bestaat niet...
En hoe gaat het nu verder met Jitske ? Er is welliswaar veel ontlasting uitgekomen, maar er blijft een overmaat aan lucht in haar dunnen darm aanwezig waardoor haar buik pijnlijk en opgezet blijft. Er is helaas geen eenvoudige methode om deze lucht te verwijderen. Jitske kende vanuit haar ervaring iemand bij wie de buik open gemaakt was, de darmen er uit waren gelicht en geledigd en daarna weer terug gelegd. Het klinkt simpel, maar in de praktijk is het onmogelijk om de darmen op precies dezelfde manier terug te leggen dat zij het gelijk weer goed doen. Deze onfortuinlijke patient heeft grote pijnen moeten doorstaan en het heeft lange tijd geduurd voor zijn darmen weer ontspannen functioneerden.
Nee, het beste is als het lichaam zelf in staat is om de lucht in de darmen te verwijderen. Wij zouden verheugd zijn als Jitske eens flink scheten zou gaan laten of onbedaarlijk boeren. Maar het mag ook met de weg der geleidelijkheid: dat haar darmen weer actief worden en de lucht stukje bij beetje wordt geabsorbeerd.
Door de darmproblemen kan Jitske het ziekenhuis nog niet verlaten en zal in ieder geval het weekend over moeten blijven. Zij is daar enigszins somber over en zou het liefst wel naar huis komen. Maar zij begrijpt dat zij in het ziekenhuis in goede handen is en dat er alles aan gedaan wordt om haar straks in goede conditie huiswaards te laten gaan. Daarvoor moet ze nog enkele dagen geduld op kunnen brengen, en dat is beremoeilijk!
Jitske
- Een blog, eentje van mijzelf daar had ik nooit eerder aan gedacht. Dat is voor andere mensen. Ik ben niet zo van de computers, nooit geweest ook. Ben het snel zat op de een of andere manier, heb er geen geduld voor. Maar dit is dan nu toch anders. Graag wil ik mijn liefsten op de hoogte brengen van hoe het met mij gaat. Ik zal jullie proberen zo goed en zo kwaad in te lichten over wat er met en in mij gebeurt. Ook omdat het misschien voor jullie lastig is om altijd maar te moeten bellen. Je hebt ook niet altijd even veel zin om mij aan de lijn te krijgen, maar bent wel oprecht geïnteresseerd naar hoe het met me gaat. Hier heb ik respect voor en daar is dan ook deze blog voor bedoeld.
