Daar ben ik weer
Geschreven maandag 30 juni 2008 door Jitske.
Halooho daarben ik weer. Ik zit gewoon op de pjoeter van Ries te werken, tja onze verbinding is kapot, maar op die van Ries gaat het goed. We hopen op een snel herstel van onze eigen computer. Zo kan ik wel lekker thuis schrijven en lezen dat is wel zo fijn.
Dank voor jullie mailtjes weer allemaal. Het is zo leuk te lezen over herinneringen van dees en geen, die ik uiteraard ook ver weg heb gestopt, bijvoorbeeld die van Pien m'n zus die zomaar uit het niets met een reclamevoorbeeld kwam opzetten. Ze trok het gezicht er dan ook bij die je onmiddellijk aan die ene reclame deed denken. Nou ja, ik weet niet eens of ik dat nou zo goed wist, of dat dat van de vele filmpjes komt dat ik het me herinner, zo oud was tenminste ik nog niet. Of over de zeilvakantie met de familie van Barbara en onze roze rokjes...en dat we zijn weggelopen bij die pizaria omdat die ober veel te intiem deed naar ons, "Gatsie, wat een viezerik zeg was dat", maar er pas veel later achter komen, dat we niet betaald hadden. En Barbara vóelde zich schuldig.
Verder nieuws. Mijn Chemo van de komende 3 weken gaat niet door!. We stellen het zowiezo een week uit. Mijn koorts liep dit weekend weer teveel op en de arts vindt het te risicovol mij met Chemo in te spuiten. Deze week dus nog meer aansterken in de vorm van voeding, zon, man en mees. Ik ben niet heel erg teleurgesteld, ik had het ook zien aankomen. Koorts is nou eenmaal niet heel handig om te hebben zo vlak voor je Chemo. Het zit hem in de ontsteking in de longen, die zit er al een tijd en vindt het maar niks om te verdwijnen...helaas.
Aan de andere kant wil ik dat het wél doorgaat, dat mijn lichaam het wél aankan en dat ik er zo snel mogelijk van af ben. Maar als het risico op ernstiger toestanden groter wordt is mijn keuze snel gemaakt. Dus zo zit het. Ik kijk nu wel uit naar het warme weer en ga daar ook lekker van genieten. Jullie ook allemaal lekker naar het strand ofzo...
Dank voor jullie mailtjes weer allemaal. Het is zo leuk te lezen over herinneringen van dees en geen, die ik uiteraard ook ver weg heb gestopt, bijvoorbeeld die van Pien m'n zus die zomaar uit het niets met een reclamevoorbeeld kwam opzetten. Ze trok het gezicht er dan ook bij die je onmiddellijk aan die ene reclame deed denken. Nou ja, ik weet niet eens of ik dat nou zo goed wist, of dat dat van de vele filmpjes komt dat ik het me herinner, zo oud was tenminste ik nog niet. Of over de zeilvakantie met de familie van Barbara en onze roze rokjes...en dat we zijn weggelopen bij die pizaria omdat die ober veel te intiem deed naar ons, "Gatsie, wat een viezerik zeg was dat", maar er pas veel later achter komen, dat we niet betaald hadden. En Barbara vóelde zich schuldig.
Verder nieuws. Mijn Chemo van de komende 3 weken gaat niet door!. We stellen het zowiezo een week uit. Mijn koorts liep dit weekend weer teveel op en de arts vindt het te risicovol mij met Chemo in te spuiten. Deze week dus nog meer aansterken in de vorm van voeding, zon, man en mees. Ik ben niet heel erg teleurgesteld, ik had het ook zien aankomen. Koorts is nou eenmaal niet heel handig om te hebben zo vlak voor je Chemo. Het zit hem in de ontsteking in de longen, die zit er al een tijd en vindt het maar niks om te verdwijnen...helaas.
Aan de andere kant wil ik dat het wél doorgaat, dat mijn lichaam het wél aankan en dat ik er zo snel mogelijk van af ben. Maar als het risico op ernstiger toestanden groter wordt is mijn keuze snel gemaakt. Dus zo zit het. Ik kijk nu wel uit naar het warme weer en ga daar ook lekker van genieten. Jullie ook allemaal lekker naar het strand ofzo...
Ik ben weer thuis
Geschreven donderdag 26 juni 2008 door Jitske.
Tja, wat heb ik hier nog aan toe te voegen...
Nu twee volle dagen thuis. Twee nachten hier geslapen in mijn eigen bed. Dat is wel los van het feit dat ik niet fijn heb geslapen, veel fijner dan zo'n ziekenhuisbed hoor. Ik ben sinds zes dagen gekoppeld aan een slang door mijn neus waardoor ik mijn voeding krijg. Ik had voor het trouwen al drie dagen niet gegeten en dat wilde ook niet in het ziekenhuis. Dat had niets te maken met, al werkt het niet mee, dat het eten aldaar niet eens door honden (sorry Listo) gegeten zou worden, zo onsmakelijk is het daar. Maar ook thuis wil het niet lukken het heerlijk klaargemaakte kooksel van Ries of mijn moeder door de keel te krijgen. Met de reuk is niks mis wel met de smaak, alles wordt een zurig karton. Ik hoop stellig dat dit in de loop van de tijd beter zal worden.
Andere bijwerkingen waar ik wel last van heb zijn: doofheid, benauwdheid, soms nog wat misselijk, jeuk, overal jeuk een bijwerking van de morfinepleister, koortsvlagen en die stomme sondevoeding. Ik loop als een ghostbuster met die rugzak door het huis, maar als die gaat piepen en dat doet hij nogal vaak, moet ik weer aan het stopkontact om op te laden en dan kan ik geen kant op. Zowiezo zijn al die slangetjes een crime, even naar de wc, je hebt dan geen zin om die K-zak om te doen, dus hou je alles in je handen en sleuren al die slangen over de grond met het gevaar dat je dan de kans loopt er over, onder of zijdelings overheen te struikelen. Een ander hekelpunt is het gepiep van die zak en dan weet ik echt niet wat er aan de hand is, maar gelukkig heeft Richard goed opgelet en kan hij als geen ander ons uit de nood helpen.
Ik voel me wel stukken zieker dan voorheen. Door de bijwerkingen, de forse tegenslagen die ik te verduren heb vallen niet mee. Voorheen wist ik niet waar men het over had: Chemo? Bijwerkingen? Misselijk? Lage weerstand? Hoezo? ik voel me uitstekend wat kan mij nou gebeuren. Tja en áls je dan ziek wordt is de waarheid heel dichtbij en komt deze hard aan. De vraag of ik gereanimeerd wil worden is er zo een. Hoezo, natuurlijk wil ik dat, ik wil toch verder leven? Bij nadere uitleg hierover ligt de kwestie toch heel wat gevoeliger en is het antwoord niet een, twee, drie gemaakt. Reanimeren betekent in mijn geval dat ik aan de beademing kom te liggen op de IC. Ik zou er zieker uit komen dan dat ik erin ben gegaan. Het is niet een situatie waarbij je op straat een hartstilstand krijgt. Dan heeft reanimeren een ander resultaat, dan ga je als het goed is 'gewoon' weer door. Nou ja, dit zijn van die dingen waarbij je enorm geconfronteerd wordt met hoe ziek ik ben en hoe ongeneeslijk het is. Ik besef dan ook dat ik dit natuurlijk niet wil weten, dat ik hoe dan ook dat ellendige monstertje dat ongeneeslijk heet weg wil drukken geen ruimte wil geven. Ik zou het niet kunnen handelen als ik dat wel zou doen. Natuurlijk geef ik het monstertje zo nu en dan wel de ruimte en ben ik me bewust hoe ik ervoor sta. Dan voel ik me heel erg ellendig en ga vreselijk huilen en dat lucht vaak op. En toch hangt er een sluier omheen, het blijft niet echt grijpbaar.
Overigens is het vandaag de eerste dag sinds 12 dagen dat ik in staat ben weer wat te schrijven. Mijn energie is weer wat omhoog en heb ik zelfs hier en daar wat gesnoeid in de tuin en een bosje bloemetjes gemaakt. Het staat er verder echt prachtig bij. De artisjok,( zie recept voor Hollandaise saus bij de linken) jullie allen inmiddels bekend, wordt ook al heel groot en ben reuze benieuwd of er in ons klimaat wat uit gaat komen.
Even iets anders, namelijk: ik wil tot nu toe iedereen ontzettend bedanken voor de enorm lieve en intense berichten die ik bijna dagelijks mag ontvangen. Ik vind het zo heerlijk om te ervaren dat mensen zo open en eerlijk zijn of in de meeste gevallen nog meer worden dan dat ze al waren. Ik ervaar het bij mezelf ook. Een soort openheid die me in staat stelt te zeggen wat ik op mijn hart heb liggen. Ik voel me over het algemeen heel erg puur en eigen. Mooi om te zien, te horen dat dit ook rondom mij gebeurt.
Gegroet jullie allen.
Dikke knuffel van Jits
Nu twee volle dagen thuis. Twee nachten hier geslapen in mijn eigen bed. Dat is wel los van het feit dat ik niet fijn heb geslapen, veel fijner dan zo'n ziekenhuisbed hoor. Ik ben sinds zes dagen gekoppeld aan een slang door mijn neus waardoor ik mijn voeding krijg. Ik had voor het trouwen al drie dagen niet gegeten en dat wilde ook niet in het ziekenhuis. Dat had niets te maken met, al werkt het niet mee, dat het eten aldaar niet eens door honden (sorry Listo) gegeten zou worden, zo onsmakelijk is het daar. Maar ook thuis wil het niet lukken het heerlijk klaargemaakte kooksel van Ries of mijn moeder door de keel te krijgen. Met de reuk is niks mis wel met de smaak, alles wordt een zurig karton. Ik hoop stellig dat dit in de loop van de tijd beter zal worden.
Andere bijwerkingen waar ik wel last van heb zijn: doofheid, benauwdheid, soms nog wat misselijk, jeuk, overal jeuk een bijwerking van de morfinepleister, koortsvlagen en die stomme sondevoeding. Ik loop als een ghostbuster met die rugzak door het huis, maar als die gaat piepen en dat doet hij nogal vaak, moet ik weer aan het stopkontact om op te laden en dan kan ik geen kant op. Zowiezo zijn al die slangetjes een crime, even naar de wc, je hebt dan geen zin om die K-zak om te doen, dus hou je alles in je handen en sleuren al die slangen over de grond met het gevaar dat je dan de kans loopt er over, onder of zijdelings overheen te struikelen. Een ander hekelpunt is het gepiep van die zak en dan weet ik echt niet wat er aan de hand is, maar gelukkig heeft Richard goed opgelet en kan hij als geen ander ons uit de nood helpen.
Ik voel me wel stukken zieker dan voorheen. Door de bijwerkingen, de forse tegenslagen die ik te verduren heb vallen niet mee. Voorheen wist ik niet waar men het over had: Chemo? Bijwerkingen? Misselijk? Lage weerstand? Hoezo? ik voel me uitstekend wat kan mij nou gebeuren. Tja en áls je dan ziek wordt is de waarheid heel dichtbij en komt deze hard aan. De vraag of ik gereanimeerd wil worden is er zo een. Hoezo, natuurlijk wil ik dat, ik wil toch verder leven? Bij nadere uitleg hierover ligt de kwestie toch heel wat gevoeliger en is het antwoord niet een, twee, drie gemaakt. Reanimeren betekent in mijn geval dat ik aan de beademing kom te liggen op de IC. Ik zou er zieker uit komen dan dat ik erin ben gegaan. Het is niet een situatie waarbij je op straat een hartstilstand krijgt. Dan heeft reanimeren een ander resultaat, dan ga je als het goed is 'gewoon' weer door. Nou ja, dit zijn van die dingen waarbij je enorm geconfronteerd wordt met hoe ziek ik ben en hoe ongeneeslijk het is. Ik besef dan ook dat ik dit natuurlijk niet wil weten, dat ik hoe dan ook dat ellendige monstertje dat ongeneeslijk heet weg wil drukken geen ruimte wil geven. Ik zou het niet kunnen handelen als ik dat wel zou doen. Natuurlijk geef ik het monstertje zo nu en dan wel de ruimte en ben ik me bewust hoe ik ervoor sta. Dan voel ik me heel erg ellendig en ga vreselijk huilen en dat lucht vaak op. En toch hangt er een sluier omheen, het blijft niet echt grijpbaar.
Overigens is het vandaag de eerste dag sinds 12 dagen dat ik in staat ben weer wat te schrijven. Mijn energie is weer wat omhoog en heb ik zelfs hier en daar wat gesnoeid in de tuin en een bosje bloemetjes gemaakt. Het staat er verder echt prachtig bij. De artisjok,( zie recept voor Hollandaise saus bij de linken) jullie allen inmiddels bekend, wordt ook al heel groot en ben reuze benieuwd of er in ons klimaat wat uit gaat komen.
Even iets anders, namelijk: ik wil tot nu toe iedereen ontzettend bedanken voor de enorm lieve en intense berichten die ik bijna dagelijks mag ontvangen. Ik vind het zo heerlijk om te ervaren dat mensen zo open en eerlijk zijn of in de meeste gevallen nog meer worden dan dat ze al waren. Ik ervaar het bij mezelf ook. Een soort openheid die me in staat stelt te zeggen wat ik op mijn hart heb liggen. Ik voel me over het algemeen heel erg puur en eigen. Mooi om te zien, te horen dat dit ook rondom mij gebeurt.
Gegroet jullie allen.
Dikke knuffel van Jits
De trouwdag (door RT)
Geschreven dinsdag 24 juni 2008 door Jitske.
We hadden afgesproken dat we heel rustig aan zouden doen op onze trouwdag. Dat betekende wel vroeg opstaan, maar ach, dat ging eigenlijk helemaal vanzelf. We hadden er allebei reuzezin in, en kletsten wat over koetjes en kalfjes. Ook ging ik nog even achter de computer zitten om mijn speech aan te passen. Ik had 's nachts inspiratie ontvangen en wilde de speech wat aanpassen. "Moet je hem nu nog schrijven ?" vroeg Jitske enigszins zenuwachtig. "Nee hoor", zei ik geruststellend "alleen nog even een copytje maken". Daar zaten we in ons ondergoed. Jitske aan een kopje thee en ik met een glas Sanquinello. We keken naar elkaar. Woorden waren overbodig. Beiden voelden we de blijdschap dat deze dag mogelijk geworden was. Ik liet Jitske de muziek horen die ik voor de ceremonie in gedachten had. We hadden besloten dat we zouden openen met een nummer van Pink Floyd. Ik dacht aan 'Shine on you crazy diamond' of 'Wish you were here'. Voor de kenners onder ons: dit zijn fantastische nummers. Beide nummers werden door Jitske echter als depri-muziek betiteld. Daar moest dus snel iets anders voor gevonden worden. Snel liet ik andere nummers horen. One of these days? Neh, depri. Fearless? Mwah. Eclipse ? Njet.
The happiest days of our lives? Bull. Hey you. Hou maar op. Dat werd dus toch geen Pink Floyd song. Gelukkig had ik nog een klassiek cello-nummer achter de hand en die moest het dan maar worden. Daar werd niet in gezongen, dus kon het niet zo zijn dat de tekst niet van toepassing was. Daarna snel achter de computer om het draaiboekje voor de ceremonie in het gemeente tehuis in elkaar te zetten. Ik vroeg me net af hoe ik het draaiboekje nog tijdig kon aanleveren, toen de oplossing aanbelde aan de deur. Het was Ellen, onze ceremoniemeester met de vraag of ze nog iets voor ons kon betekenen. Nou dat kon ze zeker. Want naast het draaiboekje moesten we ook nog doorgeven hoe we voortaan geregistreerd wilden staan bij de burgerlijke stand. Ik heb lang nagedacht of ik Richard Voogd zou willen heten, maar de ambtenaar van de burgerlijke stand wist me te overtuigen dat dat een hoop problemen zou geven. Zo zou ik zoek kunnen raken in allerlei administraties. Dus voor de burgerlijke stand zijn wij gewoon Jitske Voogd en Richard Thoolen gebleven. Maar ik vind het nog steeds erg leuk om een pizza te bestellen als Richard Voogd. Jitske Thoolen-Voogd hebben we ook serieus overwogen. Maar na het duizend keer gezegd te hebben hebben we dit als optie laten varen. Probeer het maar eens, dan zul je het begrijpen.
Dus Ellen snel naar het gemeente tehuis met het draaiboekje en de naamspapieren, en later nog eens met de CD's met onze trouwmuziek. Jamie Cullum en Lenny Kravitz mochten bij gaan dragen aan de juiste sfeer.
We deden zo rustig aan dat we opeens toch niet meer zoveel tijd hadden om ons aan te kleden. Voor de deur stond de trouwauto reeds met draaiende motor te wachten, maar wij zaten nog steeds in ondergoed. Eerst Mees en Samuel maar aangekleed. Wat zagen de jongens er mooi uit. Daarna werd Jitske in haar jurk gehesen. Oh nee, zo zeg je dat natuurlijk niet. Daarna lieten haar vriendinnen de sprookjesjurk over haar bevallige schouders glijden. Ik deed snel mijn trouwpak aan en wilde naar Jitske toe. Halverwege de trap werd ik tegengehouden en gesommeerd boven te wachten totdat ik geroepen werd. Ik keek uit het raam en zag mijn broer onrustig ijsberen voor ons huis. "He Loek", riep ik. "Het loopt een beetje uit hier, maar dat geeft niet hoor. Ik denk dat ze zonder ons toch niet gaan beginnen". Het was inmiddels kwart voor elf, en om elf uur zou de ceremonie gaan beginnen. Toen werd geroepen:"Je mag komen !". Ik ging de trap af en liep de kamer in. En daar stond ze: mijn aanstaande vrouw, die mijn hart allang veroverd had, en die nu stond te stralen als de poolster aan een wolkeloze hemel. In films zie je dan vaak dat er dan tranen komen, maar bij ons was dat niet het geval. Zullen we gaan ?
Iets te laat in het stadhuis, maar dat gaf helemaal niet. Ook daar was ruim voldoende tijd uitgetrokken. De ambtenaar mevr Bot hield een passend praatje en toen mocht ik mij tot Jitske en de genodigden richten. Ik had erg mijn best gedaan om een leuke toespraak te houden en het licht te houden. Voor deze dag wilden we plezier en gezelligheid, en de ziekte even op de achtergrond plaatsen. Morgen zouden we wel weer verder zien. Er werd gelachen en er ontstond een ontspannen sfeer. Dit was zoals wij het graag wilden zien. Ook de toespraak van Jitskes vader (Jan Voogd) was zeer toepasselijk en voorzien van humor. Blij verlieten we het stadhuis: ten eerste omdat we getrouwd waren, maar zeker ook omdat het een mooie ceremonie was geweest.
Toen op naar de theetuin. Helaas ging het daar een beetje mis. Van de luxe-lunch die ik besteld had was niet veel terecht gekomen. De eigenaresse bleek net de dag en nacht voor ons feest te zijn bevallen en haar taken en verantwoordelijkheden waren niet goed overgenomen. Het aanwezige personeel had duidelijk geen ervaring met groepen en pas na drie kwartier hadden de eerste vijf mensen koffie met gebak. Maar dan blijkt dat er zich gelukkig hulpvaardige mensen tussen de genodigden bevonden. Opeens kon er champagne geserveerd worden en was er iets te eten. Flessen wijn werden op de tafels neergezet zodat men zichzelf kon bedienen. Het werd toch heel gezellig en aan het eind brak zelfs even de zon door. We konden nog snel wat fotoos laten nemen en toen werden we uitgeleide gedaan.
Thuis hebben we even nagezeten en toen is Jitske gaan slapen. 's avonds hebben we de cadeaumand uitgepakt en ons laten verrassen met de inhoud. Iedereen van harte bedankt voor de mooie woorden en de bijdrage aan een leuke ervaring. Welke dat wordt weten we nog niet precies, maar een romantische ballonvaart is een grote kanshebber.
Het is een prachtige, onvergetelijke dag geworden.
The happiest days of our lives? Bull. Hey you. Hou maar op. Dat werd dus toch geen Pink Floyd song. Gelukkig had ik nog een klassiek cello-nummer achter de hand en die moest het dan maar worden. Daar werd niet in gezongen, dus kon het niet zo zijn dat de tekst niet van toepassing was. Daarna snel achter de computer om het draaiboekje voor de ceremonie in het gemeente tehuis in elkaar te zetten. Ik vroeg me net af hoe ik het draaiboekje nog tijdig kon aanleveren, toen de oplossing aanbelde aan de deur. Het was Ellen, onze ceremoniemeester met de vraag of ze nog iets voor ons kon betekenen. Nou dat kon ze zeker. Want naast het draaiboekje moesten we ook nog doorgeven hoe we voortaan geregistreerd wilden staan bij de burgerlijke stand. Ik heb lang nagedacht of ik Richard Voogd zou willen heten, maar de ambtenaar van de burgerlijke stand wist me te overtuigen dat dat een hoop problemen zou geven. Zo zou ik zoek kunnen raken in allerlei administraties. Dus voor de burgerlijke stand zijn wij gewoon Jitske Voogd en Richard Thoolen gebleven. Maar ik vind het nog steeds erg leuk om een pizza te bestellen als Richard Voogd. Jitske Thoolen-Voogd hebben we ook serieus overwogen. Maar na het duizend keer gezegd te hebben hebben we dit als optie laten varen. Probeer het maar eens, dan zul je het begrijpen.
Dus Ellen snel naar het gemeente tehuis met het draaiboekje en de naamspapieren, en later nog eens met de CD's met onze trouwmuziek. Jamie Cullum en Lenny Kravitz mochten bij gaan dragen aan de juiste sfeer.
We deden zo rustig aan dat we opeens toch niet meer zoveel tijd hadden om ons aan te kleden. Voor de deur stond de trouwauto reeds met draaiende motor te wachten, maar wij zaten nog steeds in ondergoed. Eerst Mees en Samuel maar aangekleed. Wat zagen de jongens er mooi uit. Daarna werd Jitske in haar jurk gehesen. Oh nee, zo zeg je dat natuurlijk niet. Daarna lieten haar vriendinnen de sprookjesjurk over haar bevallige schouders glijden. Ik deed snel mijn trouwpak aan en wilde naar Jitske toe. Halverwege de trap werd ik tegengehouden en gesommeerd boven te wachten totdat ik geroepen werd. Ik keek uit het raam en zag mijn broer onrustig ijsberen voor ons huis. "He Loek", riep ik. "Het loopt een beetje uit hier, maar dat geeft niet hoor. Ik denk dat ze zonder ons toch niet gaan beginnen". Het was inmiddels kwart voor elf, en om elf uur zou de ceremonie gaan beginnen. Toen werd geroepen:"Je mag komen !". Ik ging de trap af en liep de kamer in. En daar stond ze: mijn aanstaande vrouw, die mijn hart allang veroverd had, en die nu stond te stralen als de poolster aan een wolkeloze hemel. In films zie je dan vaak dat er dan tranen komen, maar bij ons was dat niet het geval. Zullen we gaan ?
Iets te laat in het stadhuis, maar dat gaf helemaal niet. Ook daar was ruim voldoende tijd uitgetrokken. De ambtenaar mevr Bot hield een passend praatje en toen mocht ik mij tot Jitske en de genodigden richten. Ik had erg mijn best gedaan om een leuke toespraak te houden en het licht te houden. Voor deze dag wilden we plezier en gezelligheid, en de ziekte even op de achtergrond plaatsen. Morgen zouden we wel weer verder zien. Er werd gelachen en er ontstond een ontspannen sfeer. Dit was zoals wij het graag wilden zien. Ook de toespraak van Jitskes vader (Jan Voogd) was zeer toepasselijk en voorzien van humor. Blij verlieten we het stadhuis: ten eerste omdat we getrouwd waren, maar zeker ook omdat het een mooie ceremonie was geweest.
Toen op naar de theetuin. Helaas ging het daar een beetje mis. Van de luxe-lunch die ik besteld had was niet veel terecht gekomen. De eigenaresse bleek net de dag en nacht voor ons feest te zijn bevallen en haar taken en verantwoordelijkheden waren niet goed overgenomen. Het aanwezige personeel had duidelijk geen ervaring met groepen en pas na drie kwartier hadden de eerste vijf mensen koffie met gebak. Maar dan blijkt dat er zich gelukkig hulpvaardige mensen tussen de genodigden bevonden. Opeens kon er champagne geserveerd worden en was er iets te eten. Flessen wijn werden op de tafels neergezet zodat men zichzelf kon bedienen. Het werd toch heel gezellig en aan het eind brak zelfs even de zon door. We konden nog snel wat fotoos laten nemen en toen werden we uitgeleide gedaan.
Thuis hebben we even nagezeten en toen is Jitske gaan slapen. 's avonds hebben we de cadeaumand uitgepakt en ons laten verrassen met de inhoud. Iedereen van harte bedankt voor de mooie woorden en de bijdrage aan een leuke ervaring. Welke dat wordt weten we nog niet precies, maar een romantische ballonvaart is een grote kanshebber.
Het is een prachtige, onvergetelijke dag geworden.
Vroeger moet het chaos geweest zijn (door RT)
Geschreven door Jitske.
Wij zijn getrouwd, maar omdat we nog geen ringen hadden kunnen aanschaffen hebben we die tijdelijk geleend. Jitske de trouwring van haar moeder en ik de trouwring van mijn vader. Bijzonder hoe onze trouwerij gerelateerd was aan de bruiloft van onze ouders. Ten eerste middels de ringen, maar ook vanwege de woorden die Jan Voogd tot ons richtte. Dit bleken (deels) dezelfde woorden te zijn als gesproken waren bij zijn eigen bruiloft. De ring van mijn vader zat als gegoten en het voelde goed om hem op deze manier in gedachten er bij te laten zijn.
Wat betreft de ringen vroegen wij ons af waar deze symboliek vandaan komt. Verklaringen die we kregen varieerden sterk. Volgens de een was het niet meer als een merkteken, als van een postduif. Een teken dat je bezet bent en niet meer openstaat voor avances. Volgens een ander staat het voor een oneindig verbond: de ring is van goud en rond, kent geen begin en geen einde. Een derde zei dat het een oude-dags investering was. Je draagt het goud bij je, en als het nodig is kun je het verkopen. Dat kon je vroeger ook maar beter doen, want grafrovers op zoek naar goud gingen niet zachtzinneig te werk: zij namen vingers, vergulde tanden en kiezen mee. Maar ook werd ons verteld dat je middels de ring kon aflezen welk geloof iemand had. Droeg men de ring links, dan was men katholiek, droeg men hem rechts dan protestants, tenminste als men getrouwd was. Want in ondertrouw droegen de katholieken de ring rechts en de protestanten links.
Dat geeft natuurlijk verwarring. Want zie je b.v. iemand met een gouden ring om de linkervinger dan kan het een getrouwde katholiek zijn of een ongetrouwde protestant.
En als je als protestant ging trouwen, dan moest je de ring van je linkerringvinger verplaatsen naar je rechterringvinger. Ik heb eens naar mijn ringvingers gekeken, maar die zijn duidelijk van verschillende dikte. Ja, want als je rechtshandig bent gebruik je je rechterhand meer en zijn de vingerspieren meer ontwikkeld. Als oplossing had men bedacht dat je de ring nog wat liet oprekken of innemen. Als ik toen geleefd zou hebben zou ik overwegen of ik niet beter bij mijn trouwen ook van geloof zou kunnen veranderen, van katholiek naar protestant en dan de ring gewoon lekker laten zitten. Maar ook dat scheen niet zo gemakkelijk te kunnen.
Hoe dan ook: chaos moet het geweest zijn.
Jitske komt straks naar huis. We zijn er klaar voor. Uit voorzorg is er een extra bed in de kamer geplaatst en zijn er mogelijkheden voor sondevoeding aangebracht. Misschien heeft zij dit niet nodig, maar mocht het nodig zijn dan kan zij er gebruik van maken. Gebleken is dat Jitske in het ziekenhuis onvoldoende aansterkt.
Wij hopen dat dit thuis wel gaat lukken. Gevarieerd eten, lekker naar buiten, zon op haar gezicht en wind door haar haren, de wilde bloemenpracht van de tuin, warmte en gezelligheid van het dorp, familie en vrienden. Dat moet gaan lukken toch!
Wat betreft de ringen vroegen wij ons af waar deze symboliek vandaan komt. Verklaringen die we kregen varieerden sterk. Volgens de een was het niet meer als een merkteken, als van een postduif. Een teken dat je bezet bent en niet meer openstaat voor avances. Volgens een ander staat het voor een oneindig verbond: de ring is van goud en rond, kent geen begin en geen einde. Een derde zei dat het een oude-dags investering was. Je draagt het goud bij je, en als het nodig is kun je het verkopen. Dat kon je vroeger ook maar beter doen, want grafrovers op zoek naar goud gingen niet zachtzinneig te werk: zij namen vingers, vergulde tanden en kiezen mee. Maar ook werd ons verteld dat je middels de ring kon aflezen welk geloof iemand had. Droeg men de ring links, dan was men katholiek, droeg men hem rechts dan protestants, tenminste als men getrouwd was. Want in ondertrouw droegen de katholieken de ring rechts en de protestanten links.
Dat geeft natuurlijk verwarring. Want zie je b.v. iemand met een gouden ring om de linkervinger dan kan het een getrouwde katholiek zijn of een ongetrouwde protestant.
En als je als protestant ging trouwen, dan moest je de ring van je linkerringvinger verplaatsen naar je rechterringvinger. Ik heb eens naar mijn ringvingers gekeken, maar die zijn duidelijk van verschillende dikte. Ja, want als je rechtshandig bent gebruik je je rechterhand meer en zijn de vingerspieren meer ontwikkeld. Als oplossing had men bedacht dat je de ring nog wat liet oprekken of innemen. Als ik toen geleefd zou hebben zou ik overwegen of ik niet beter bij mijn trouwen ook van geloof zou kunnen veranderen, van katholiek naar protestant en dan de ring gewoon lekker laten zitten. Maar ook dat scheen niet zo gemakkelijk te kunnen.
Hoe dan ook: chaos moet het geweest zijn.
Jitske komt straks naar huis. We zijn er klaar voor. Uit voorzorg is er een extra bed in de kamer geplaatst en zijn er mogelijkheden voor sondevoeding aangebracht. Misschien heeft zij dit niet nodig, maar mocht het nodig zijn dan kan zij er gebruik van maken. Gebleken is dat Jitske in het ziekenhuis onvoldoende aansterkt.
Wij hopen dat dit thuis wel gaat lukken. Gevarieerd eten, lekker naar buiten, zon op haar gezicht en wind door haar haren, de wilde bloemenpracht van de tuin, warmte en gezelligheid van het dorp, familie en vrienden. Dat moet gaan lukken toch!
Effe snel een update (door RT)
Geschreven door Jitske.
De laatste dagen kom ik maar niet toe aan het bijwerken van de blog. Dat is ontzettend jammer, want dan weten jullie niet hoe het Jitske vergaat. Ik had toegezegd om te verhalen over onze trouwdag, maar schuif dat nog even door. Misschien wordt het daardoor wat lastiger om het geheel te kunnen volgen, want de belevenissen verschijnen dan niet meer in chronologische volgorde. Maar wat geeft het. Is tijd niet een illusie? Hebben we dat misschien alleen maar uitgevonden om controle over onze levens te krijgen? Zo zat ik vanavond ook filosofisch met Jitske te praten. We waren het er over eens dat bepaalde gebeurtenissen plaats gevonden hadden, maar niet of deze voor of na onze bruiloft vielen. Het gekke is dat je dan via logisch redeneren duidelijkheid wil verschaffen. Dat gaat dan ongeveer zo: ik herinner me nog dat ik mijn nieuwe suede schoenen droeg, en deze heb ik de dag voor de bruiloft pas gekocht. Je zoekt ankers om de gebeurtenis aan te koppelen.
Wat schrijf ik nou toch allemaal? De moeder van Jitske (Evelien) heeft vanavond opgepast terwijl ik naar het ziekenhuis was om in het gezelschap van Jitske te verkeren. Bij terugkomst werd ik onthaald op een glaasje whiskey (Famous Grouse). Omi kon de whiskey-glazen niet vinden (logisch: want die hebben we helemaal niet) en daarom het beroemde vocht in een bierglas uitgeschonken. Heerlijk, maar misschien iets te veel binnengekregen. En dan wordt ik filosofisch he. En dan moeten jullie dit geleuter lezen terwijl je eigenlijk alleen maar wilt weten hoe het met Jitske gaat. Sorry hoor. Maar jullie boffen nog hoor: als Omi nu achter de computer zou zitten zou je echt pagina's vol moederlijke wijsheid te verteren krijgen. Ik heb dat liefdevol voor jullie geabsorbeerd. OK, genoeg dronkemans gelal, hoe is het nu met Jitske?
Na de bruiloft was Jitske erg vermoeid. Ze mocht de huwelijksnacht nog thuis doorbrengen, maar werd daarna terug verwacht in het ziekenhuis. De dokters constateerden dat Jitske een te laag energieniveau had. Dit werd mede veroorzaakt omdat de haar maag overstuur was van de medicijnen en zij geen vast voedsel kon verdragen. Wel kon Jitske kleine hapjes verdragen. Het idee van de dokters was nu om Jitske op te nemen in het ziekenhuis en heel veel kleine hapjes te laten nemen. Hiervoor is een sonde geplaatst die 24 uur per dag kleine hapjes van een energie-rijke pap in Jitske haar maag plaatst. Dit wordt gedaan via een slangetje dat ingebracht is via het rechter-neusgat. Mees vond dit machtig interessant en vroeg de dokter of hij ook met zijn neus mocht eten. Dit mocht niet van de dokter, maar dat Mees zich hier niet zomaar bij neerlegde bleek 's avonds toen ik hem opeens hoorde proesten met zijn neusgat vol met Spaanse sinasappelkwark. Karakter he! Nou ja, hij mag ook wel wat van mij hebben toch...
Ondanks de sonde-voeding is Jitske onvoldoende aangesterkt om de tweede sessie van de chemo-kuur aan te kunnen gaan. De start van deze sessie is daarom in onderling overleg met een week uitgesteld. Omdat het niet noodzakelijk is om in het ziekenhuis te verblijven zal Jitske naar huis komen. Hiervoor zullen thuis wel een aantal faciliteiten geregeld moeten worden, waaronder de mogelijkheid om sonde-voeding te krijgen. De maag van Jitske herstelt zich gelukkig wel, en binnenkort zal zij weer volop kunnen genieten van mijn omelette-a-la-maison. Tot die tijd zal zij sonde-voeding ontvangen en een slangetje in haar neus dragen. Jitske komt dinsdagavond 24 juni thuis en ziet er naar uit om weer te genieten van de dorpse gezelligheid.
Maandag 30 juni zal opnieuw bekeken worden of het verantwoord is om te starten met de tweede sessie van de chemo-kuur. Tot die tijd rest het Jitske niets anders te doen dan aan te sterken middels rusten, goed eten en liefde, heel veel liefde. Oh, wat houd ik toch veel van haar (sterk spul hoor, dat famous grouse).
Wat schrijf ik nou toch allemaal? De moeder van Jitske (Evelien) heeft vanavond opgepast terwijl ik naar het ziekenhuis was om in het gezelschap van Jitske te verkeren. Bij terugkomst werd ik onthaald op een glaasje whiskey (Famous Grouse). Omi kon de whiskey-glazen niet vinden (logisch: want die hebben we helemaal niet) en daarom het beroemde vocht in een bierglas uitgeschonken. Heerlijk, maar misschien iets te veel binnengekregen. En dan wordt ik filosofisch he. En dan moeten jullie dit geleuter lezen terwijl je eigenlijk alleen maar wilt weten hoe het met Jitske gaat. Sorry hoor. Maar jullie boffen nog hoor: als Omi nu achter de computer zou zitten zou je echt pagina's vol moederlijke wijsheid te verteren krijgen. Ik heb dat liefdevol voor jullie geabsorbeerd. OK, genoeg dronkemans gelal, hoe is het nu met Jitske?
Na de bruiloft was Jitske erg vermoeid. Ze mocht de huwelijksnacht nog thuis doorbrengen, maar werd daarna terug verwacht in het ziekenhuis. De dokters constateerden dat Jitske een te laag energieniveau had. Dit werd mede veroorzaakt omdat de haar maag overstuur was van de medicijnen en zij geen vast voedsel kon verdragen. Wel kon Jitske kleine hapjes verdragen. Het idee van de dokters was nu om Jitske op te nemen in het ziekenhuis en heel veel kleine hapjes te laten nemen. Hiervoor is een sonde geplaatst die 24 uur per dag kleine hapjes van een energie-rijke pap in Jitske haar maag plaatst. Dit wordt gedaan via een slangetje dat ingebracht is via het rechter-neusgat. Mees vond dit machtig interessant en vroeg de dokter of hij ook met zijn neus mocht eten. Dit mocht niet van de dokter, maar dat Mees zich hier niet zomaar bij neerlegde bleek 's avonds toen ik hem opeens hoorde proesten met zijn neusgat vol met Spaanse sinasappelkwark. Karakter he! Nou ja, hij mag ook wel wat van mij hebben toch...
Ondanks de sonde-voeding is Jitske onvoldoende aangesterkt om de tweede sessie van de chemo-kuur aan te kunnen gaan. De start van deze sessie is daarom in onderling overleg met een week uitgesteld. Omdat het niet noodzakelijk is om in het ziekenhuis te verblijven zal Jitske naar huis komen. Hiervoor zullen thuis wel een aantal faciliteiten geregeld moeten worden, waaronder de mogelijkheid om sonde-voeding te krijgen. De maag van Jitske herstelt zich gelukkig wel, en binnenkort zal zij weer volop kunnen genieten van mijn omelette-a-la-maison. Tot die tijd zal zij sonde-voeding ontvangen en een slangetje in haar neus dragen. Jitske komt dinsdagavond 24 juni thuis en ziet er naar uit om weer te genieten van de dorpse gezelligheid.
Maandag 30 juni zal opnieuw bekeken worden of het verantwoord is om te starten met de tweede sessie van de chemo-kuur. Tot die tijd rest het Jitske niets anders te doen dan aan te sterken middels rusten, goed eten en liefde, heel veel liefde. Oh, wat houd ik toch veel van haar (sterk spul hoor, dat famous grouse).
Het was een bijzondere dag (door RT)
Geschreven zondag 22 juni 2008 door Jitske.
Donderdag 19 juni 2008: de dag van ons huwelijk. Tot het laatste moment was het spannend of het door kon gaan en of Jitske voldoende energie had om het vol te houden. Jitske zag er schitterend uit, maar voelde zich wel moe. Ze had al een aantal dagen niet meer kunnen eten als een aardbei en een bakje vanillevla (van de Albert Hein, want die van de Jumbo vindt ze niet te vreten). Mijn geliefde zus Ingeborg trad op als personal doctor en zorgde dat Jitske tijdig haar medicijnen innam en tussendoor voldoende rust nam. Hierdoor kon Jits het redelijk volhouden, maar om 15.00 uur gaf Ingeborg te kennen dat we beter toch konden vertrekken. En dat had ze goed gezien. Ons vertrek was daarom toch vrij plotseling en de speech die ik voorbereid had om een aantal mensen te bedanken die deze dag mogelijk gemaakt hadden schoot er bij in. Daarom nu even kort. Wij willen bedanken...
Toen we thuiskwamen ging Jitske direct slapen. Ten minste, dat dacht ik. Later bleek dat ze welliswaar de twee trappen naar onze slaapkamer was opgeklommen, maar onderweg ook nog even de was had opgehangen. Ik snap daar niets van, maar andere vrouwen lieten mij weten dat het verrichten van licht huishoudelijk werk heel ontspannend kan zijn. Dus lieve vrouwen, als jullie behoefte hebben aan ontspanning...
Ik ga nu even met Wypke naar Jitske toe om de foto's van onze trouwdag te bekijken. Vanavond volgt meer avontuur.
- Ellen Baarslag, onze ceremoniemeester die voortreffelijk wist om te gaan met de onzekerheden die onze trouwdag met zich meebracht en die voor ons op de achtergrond de dag in juiste banen wist te leiden.
- De ouders van Jitske, Jan en Evelien Voogd. Hun steun is hartverwarmend en hun auto weet de weg naar Werkhoven al uit zichzelf te vinden.
- De moeder van Richard, Ria Bulters, Dank je wel voor je steun.
- Ingeborg Thoolen, voor je goede zorgen en je vakkundigheid.
- Loek Thoolen, voor het regelen van de trouwauto en je fantastische stuurkunst. Mees dacht af en toe dat hij in een vliegtuig zat en had dikke pret.
- Aafke Osse, voor je gezelligheid en je adviezen bij het aanschaffen van de outfit van Jitske.
- Toos van de Pijl voor je adviezen bij het aanschaffen van de outfit van Richard en voor je hulp bij het tijdig het huis weer op orde krijgen.
Toen we thuiskwamen ging Jitske direct slapen. Ten minste, dat dacht ik. Later bleek dat ze welliswaar de twee trappen naar onze slaapkamer was opgeklommen, maar onderweg ook nog even de was had opgehangen. Ik snap daar niets van, maar andere vrouwen lieten mij weten dat het verrichten van licht huishoudelijk werk heel ontspannend kan zijn. Dus lieve vrouwen, als jullie behoefte hebben aan ontspanning...
Ik ga nu even met Wypke naar Jitske toe om de foto's van onze trouwdag te bekijken. Vanavond volgt meer avontuur.
Waar blijft nu toch een nieuw bericht ? (door RT)
Geschreven zaterdag 21 juni 2008 door Jitske.
Oh lieve vrienden, wat was het een mooie trouwdag. De ziekte van Jitske even op de achtergrond en er een echt feest van gemaakt. Heerlijk. Ik had een prachtige tekst geschreven voor de blog en was bijna klaar toen de telefoon ging. Jitske belde vanuit het ziekenhuis op om liefs uit te wisselen en ik ging daarvoor lekker op de bank zitten. Mees was heel lief met zijn nieuwe auto's aan het spelen (gesponsord door Ellen) en ik dacht dat hij dat wel zou blijven doen. Dat was echter een grove inschattingsfout. Ik ging helemaal op in het gesprek met Jitske en had niet door dat ons mannetje niet meer met de autootjes speelde. Een paar minuten later had ik dat wel. Vol trots riep Mees : "Pjoeter uitgezet!", en inderdaad viel het karakteristieke geluid van de computer-in-werking weg. Het was stil... erg stil. Al mijn tekst, mijn creatieve spinsels weg. Even voelde ik me boos worden, maar toen ik het triomfantelijke gezicht van Mees boven de tafel uit zag komen viel dat gelijk weer van me af. En Jitske merkte ook nog eens droogjes op dat het helemaal niet erg was. Ik wist toch wat ik geschreven had en kon het dus zo weer herhalen. Jaja, maar dat valt dan toch even tegen.
Daarom nu eerst maar even de verklaring waarom er nog geen nieuw bericht op de blog staat. En vanavond typ ik het verhaal van onze trouwdag en hoe het nu met Jitske gaat wel weer in.
En dat ga ik pas doen als ik zeker weet dat Mees slaapt, heel diep slaapt.
Daarom nu eerst maar even de verklaring waarom er nog geen nieuw bericht op de blog staat. En vanavond typ ik het verhaal van onze trouwdag en hoe het nu met Jitske gaat wel weer in.
En dat ga ik pas doen als ik zeker weet dat Mees slaapt, heel diep slaapt.
Het wordt een mooie dag !
Geschreven woensdag 18 juni 2008 door Jitske.
Lieve mensen, wat zijn de dokters en het verplegend personeel van de longafdeling van het Diakonessenhuis te Utrecht begaan met ons. Zij hebben er voor gezorgd dat Jitske een rustige nacht had zonder koorts en lekker kon doorslapen. Zij hebben alles in het werk gesteld om Jitske in staat te stellen om morgen in het huwelijk te treden. En dat is gelukt.
De dokters vinden het verantwoord dat Jitske het ziekenhuis voor gaat verlaten. Nog niet permanent, maar lang genoeg om zich op de bruiloft voor te bereiden, de bruiloft mee te maken en een lichte afterparty te beleven. Wat is dit verschrikkelijk fijn nieuws. Jullie moeten het me maar niet kwalijk nemen als ik wat chaotisch overkom, maar ik heb het nieuws net zelf gehoord en wil dat graag direct met de gehele wereld delen en ik zweef gewoon van blijdschap waardoor het lastiger is om de juiste toon en toetsen te vinden en misschien kennen jullie dat ook wel dat als je heel erg enthousiast bent dat je dan maar doorratelt totdat iemand je weer met bijde benen op de grond zet en die iemand die dat zou kunnen doen is mijn allerliefste Jitske met wie ik morgen kan gaan trouwen en dan nu toch maar even een nieuwe teug adem halen en even rustig worden want het lijkt me helemaal niet fijn om dit zo te lezen. Punt. Diep in....langzaam uit ppfffffffff. Diep in...... langzaam uit ppffffffff. Diep in....langzaaaaaaaammmmmmmm uit.
Zo, nu zal het wel beter gaan. Dan nu het informatieve gedeelte. Jitske mag vandaag, woensdag 18 juni naar huis. De artsen zorgen er voor dat zij haar medicaties op een alternatieve manier tot zich kan nemen. Zij mag slapen in haar eigen bed (voor de oplettende lezer: daar ontbreekt momenteel een eendendonsendekbed en een ergonomisch kussen aan, maar de matras is er nog wel). En morgen kan de dag gaan zoals gepland. Jitske is welliswaar moe, maar we gaan er van uit dat zij zoveel energie krijgt van de dag zelf en het geheime middeltje dat dokter Hartenbrijker heeft verstrekt dat ze volop kan genieten van deze dag. Voor de zekerheid bieden we Jitske hier en daar de mogelijkheid om even te rusten en op adem te komen. Effe lekker liggen op een stretcher of tuinstoel. Afhankelijk van hoe het gaat en hoe Jitske zich voelt mag zij donderdagavond of vrijdagmorgen terugkeren in paleis Diak. Dan is zij van prinses koningin geworden.
Morgen trouwen. Ik heb nog geen pak, nog geen schoenen en we hebben ook nog geen ringen.
Iemand zei dat dat er toch helemaal niet toe doet en dat ik ook in mijn versleten tuinbroek kan trouwen. Maar zeg nou zelf, trouwen met zo'n prachtige vrouw dient toch in stijl te gebeuren!
Ik ga dus maar snel naar de stad!
Oh lieve mensen, vroeger vond ik het nummer 'Life is a rollercoaster' een belachelijk en zwaar overdreven nummer, maar nu begint het mijn favoriet te worden. Heeft iemand het misschien op CD staan ?
De dokters vinden het verantwoord dat Jitske het ziekenhuis voor gaat verlaten. Nog niet permanent, maar lang genoeg om zich op de bruiloft voor te bereiden, de bruiloft mee te maken en een lichte afterparty te beleven. Wat is dit verschrikkelijk fijn nieuws. Jullie moeten het me maar niet kwalijk nemen als ik wat chaotisch overkom, maar ik heb het nieuws net zelf gehoord en wil dat graag direct met de gehele wereld delen en ik zweef gewoon van blijdschap waardoor het lastiger is om de juiste toon en toetsen te vinden en misschien kennen jullie dat ook wel dat als je heel erg enthousiast bent dat je dan maar doorratelt totdat iemand je weer met bijde benen op de grond zet en die iemand die dat zou kunnen doen is mijn allerliefste Jitske met wie ik morgen kan gaan trouwen en dan nu toch maar even een nieuwe teug adem halen en even rustig worden want het lijkt me helemaal niet fijn om dit zo te lezen. Punt. Diep in....langzaam uit ppfffffffff. Diep in...... langzaam uit ppffffffff. Diep in....langzaaaaaaaammmmmmmm uit.
Zo, nu zal het wel beter gaan. Dan nu het informatieve gedeelte. Jitske mag vandaag, woensdag 18 juni naar huis. De artsen zorgen er voor dat zij haar medicaties op een alternatieve manier tot zich kan nemen. Zij mag slapen in haar eigen bed (voor de oplettende lezer: daar ontbreekt momenteel een eendendonsendekbed en een ergonomisch kussen aan, maar de matras is er nog wel). En morgen kan de dag gaan zoals gepland. Jitske is welliswaar moe, maar we gaan er van uit dat zij zoveel energie krijgt van de dag zelf en het geheime middeltje dat dokter Hartenbrijker heeft verstrekt dat ze volop kan genieten van deze dag. Voor de zekerheid bieden we Jitske hier en daar de mogelijkheid om even te rusten en op adem te komen. Effe lekker liggen op een stretcher of tuinstoel. Afhankelijk van hoe het gaat en hoe Jitske zich voelt mag zij donderdagavond of vrijdagmorgen terugkeren in paleis Diak. Dan is zij van prinses koningin geworden.
Morgen trouwen. Ik heb nog geen pak, nog geen schoenen en we hebben ook nog geen ringen.
Iemand zei dat dat er toch helemaal niet toe doet en dat ik ook in mijn versleten tuinbroek kan trouwen. Maar zeg nou zelf, trouwen met zo'n prachtige vrouw dient toch in stijl te gebeuren!
Ik ga dus maar snel naar de stad!
Oh lieve mensen, vroeger vond ik het nummer 'Life is a rollercoaster' een belachelijk en zwaar overdreven nummer, maar nu begint het mijn favoriet te worden. Heeft iemand het misschien op CD staan ?
Die vervelende rotkoorts (door RT)
Geschreven door Jitske.
Men zegt dat je nergens zo lekker slaapt als in je eigen bed, en dat geldt zeker voor Jitske. Als je dan niet naar je eigen bed toe kan gaan, dan kan je bed nog wel naar jou toekomen. We hebben daarom haar echt eendendonsendekbed en haar ergodynamische hoofdkussen het ziekenhuis binnengesmokkeld. Daar slaapt Jitske beter op.
Wat ook fijn is is dat Jitske weer terug is op de afdeling Longgeneeskunde (was Oncologie). Het verplegend personeel is daar vertrouwd en doet meer dan alleen de verplichte zorg verlenen. Ook als partner wordt je daar meer gezien. We waren nog geen 10 minuten op de nieuwe eenpersoonskamer of ik kreeg al koffie aangeboden. Dat was op Oncologie wel anders. Daar hield men zich aan de regels en bood alleen de patienten iets aan. We hebben daar een creatieve oplossing voor gevonden, al vond men het wel heel vreemd dat Jitske 6 koppen koffie per dag bestelde en maar niets in haar maag kreeg. Hoe dan ook, op de Longafdeling werd Jitske ontvangen als een verloren zoon, of eigenlijk: dochter. "De prinses is weer thuis !" grapte ze naar de mensen.
De artsen hadden te kennen gegeven dat bij uitblijven van koorts Jitske het ziekenhuis zou mogen verlaten om te gaan trouwen. De eerste nacht op de longafdeling verliep voorspoedig. Jitske kreeg geen koorts en had een relatief rustige nacht. De dienstdoende zaalarts was tevreden en gaf te kennen dat ons huwelijk doorgang kon vinden. Jippie, dat was nog eens goed nieuws. De boodschap werd doorgegeven aan onze ceremoniemeester en de trouwtrein begon te rijden.
Mijn lieve schoonzus Toos was bereid om mij te komen helpen met het aanschaffen van een trouwpak. Toos kon vrij krijgen van haar werk en om 14.00 uur togen wij naar Zeist. Jitske had ter ondersteuning al een loopbriefje voor ons opgesteld. Eerst naar Hocus Pocus om de trouwjurk op te halen. Dan schuin aan de overkant bij de juwelier een armband en dan naar een winkel met mannenkledij op het pleintje in het centrum van Zeist. Hoe deze precies heette wist ze niet meer, maar hij was gemakkelijk te herkennen omdat er allemaal naaimachines in het midden waren opgesteld. Jitske had al een mooi pak gezien dat bij haar outfit paste en Toos hoefde in feite alleen nog maar te letten op de kleurstelling en de pasvorm.
Hocus Pocus was snel gevonden. In de etalage hingen heksenkostuums en glitterpakken. Ook lag er een hoge hoed in de etalage waar toen we even niet opletten een konijn uit sprong. We moesten het helaas doen met de etalage, want de winkel bleek dicht en alleen open te zijn van woensdag t/m zaterdag. Dan maar de armband ophalen. Ook de juwelier bleek dicht. Geen paniek, we konden in ieder geval het pak gaan ophalen. Nadat we per abuis een kwartier hadden rondgelopen in een naaimachinewinkel vonden we de bedoelde kledingzaak. Ook dicht. "Tja" zei Toos. "Misschien kunnen we beter naar Amsterdam gaan, want daar zijn de winkels wel op maandagmiddag open". In Zeist zijn de meeste winkels echter ook op maandagmiddag open. We konden nootjes halen bij Cest Bon, een leuk shirt en broekje voor Mees bij de Hema, deodorant bij DA, biefstuk bij de biologische slager, luiers bij het Kruidvat, sojamelk bij Albert Hein, etc. In feite waren alle winkels gewoon open, behalve de kledingzaken en juweliers. Maar ik geloof dat ik begin af te dwalen, want ik wilde vertellen over Jitske in het ziekenhuis. Het is tenslotte haar blog en niet die van mij. Maar nog even kort: uiteindelijk vonden we een klerewinkel die wel open was (Duetz) en daar heb ik een optie op een kostuum genomen. Nu terug naar Jits.
De zaalarts had echter nog niet alles verteld. Hij had gezegd dat er getrouwd kon worden als de koorts weg is, maar bedoelde als de koorts wegblijft. En dat mocht helaas niet het geval zijn.
Na een rustige nacht kwam de koorts weer terug. Niet constant, maar bij vlagen, als een herfststorm die dan weer gaat liggen en dan weer de pannen van het dak blaast.
Het evenwicht is een beetje zoek in het lichaam van Jitske. Het probeert antwoorden te vinden op een ontsteking en een infectie. Dat doet zij door op het ene moment ijskoud te worden en te gaan rillen en even later door te verhitten en te zweten. Bij het ijskoud worden wil Jitske graag warme rode skeelersokken en een grijze wollen suiter aan in bed en 5 dekens. Met sokken aan in bed: dat was altijd een reden om de verkering per direct te beeindigen, maar nu mag het met liefde. Maar net als Jitske al die extra kleding heeft aangetrokken en zich onder haar dekbed en dekens heeft genesteld, besluit haar lichaam om de kachel eens flink op te stoken. Gevolg is dat zij het zeer warm krijgt, zich rot begint te zweten en alle kleren weer wil uittrekken. Kleren Aan-Uit-Aan-uit- aan-uit, iets wat vrouwen vrijwillig doen als ze een avondje uit willen, maar dat nu gedwongen plaats vond. Het iedere keer opstoken van de kachel kost Jitske best veel energie en zij moet veel rusten en slapen om nieuwe energie op te doen.
De hoge koorts vinden de artsen niet zo fijn en zij doen er van alles aan om deze te verminderen. Met anti-biotica en andere medicijnen wordt het lichaam geholpen het evenwicht te herstellen. Dit leek te lukken, maar steeds als we dachten dat het onder controle was en dat Jitske snel naar huis zou kunnen komen brak de koorts weer door, die vervelende rotkoorts. Zo ging het ook weer deze avond. Tijdens de wedstrijd Nederland-Roemenie, die we in het ziekenhuis konden bekijken, begon de temperatuur weer op te lopen. Het was direct duidelijk dat dit niet veroorzaakt kon worden door het vertoonde spel. De dokter liet weten dat als Jitske koorts zou houden, het niet verantwoord is om het ziekenhuis te verlaten.
Dat kan dus betekenen dat we op 19 juni niet kunnen trouwen in het stadhuis van Odijk. Dit zou een verschrikkelijke teleurstelling zijn voor Jitske en mij, en natuurlijk voor een ieder die daarbij aanwezig zou zijn. Toch moeten we er rekening mee houden dat dit kan gebeuren. De artsen besluiten woensdagmiddag 18 juni of Jitske het ziekenhuis mag verlaten om donderdag in het huwelijksbootje te stappen. We kunnen voor nu niets anders doen dan afwachten wat hun beslissing zal worden en hopen op een verbetering. Bah, die vervelende rotkoorts !
Wat ook fijn is is dat Jitske weer terug is op de afdeling Longgeneeskunde (was Oncologie). Het verplegend personeel is daar vertrouwd en doet meer dan alleen de verplichte zorg verlenen. Ook als partner wordt je daar meer gezien. We waren nog geen 10 minuten op de nieuwe eenpersoonskamer of ik kreeg al koffie aangeboden. Dat was op Oncologie wel anders. Daar hield men zich aan de regels en bood alleen de patienten iets aan. We hebben daar een creatieve oplossing voor gevonden, al vond men het wel heel vreemd dat Jitske 6 koppen koffie per dag bestelde en maar niets in haar maag kreeg. Hoe dan ook, op de Longafdeling werd Jitske ontvangen als een verloren zoon, of eigenlijk: dochter. "De prinses is weer thuis !" grapte ze naar de mensen.
De artsen hadden te kennen gegeven dat bij uitblijven van koorts Jitske het ziekenhuis zou mogen verlaten om te gaan trouwen. De eerste nacht op de longafdeling verliep voorspoedig. Jitske kreeg geen koorts en had een relatief rustige nacht. De dienstdoende zaalarts was tevreden en gaf te kennen dat ons huwelijk doorgang kon vinden. Jippie, dat was nog eens goed nieuws. De boodschap werd doorgegeven aan onze ceremoniemeester en de trouwtrein begon te rijden.
Mijn lieve schoonzus Toos was bereid om mij te komen helpen met het aanschaffen van een trouwpak. Toos kon vrij krijgen van haar werk en om 14.00 uur togen wij naar Zeist. Jitske had ter ondersteuning al een loopbriefje voor ons opgesteld. Eerst naar Hocus Pocus om de trouwjurk op te halen. Dan schuin aan de overkant bij de juwelier een armband en dan naar een winkel met mannenkledij op het pleintje in het centrum van Zeist. Hoe deze precies heette wist ze niet meer, maar hij was gemakkelijk te herkennen omdat er allemaal naaimachines in het midden waren opgesteld. Jitske had al een mooi pak gezien dat bij haar outfit paste en Toos hoefde in feite alleen nog maar te letten op de kleurstelling en de pasvorm.
Hocus Pocus was snel gevonden. In de etalage hingen heksenkostuums en glitterpakken. Ook lag er een hoge hoed in de etalage waar toen we even niet opletten een konijn uit sprong. We moesten het helaas doen met de etalage, want de winkel bleek dicht en alleen open te zijn van woensdag t/m zaterdag. Dan maar de armband ophalen. Ook de juwelier bleek dicht. Geen paniek, we konden in ieder geval het pak gaan ophalen. Nadat we per abuis een kwartier hadden rondgelopen in een naaimachinewinkel vonden we de bedoelde kledingzaak. Ook dicht. "Tja" zei Toos. "Misschien kunnen we beter naar Amsterdam gaan, want daar zijn de winkels wel op maandagmiddag open". In Zeist zijn de meeste winkels echter ook op maandagmiddag open. We konden nootjes halen bij Cest Bon, een leuk shirt en broekje voor Mees bij de Hema, deodorant bij DA, biefstuk bij de biologische slager, luiers bij het Kruidvat, sojamelk bij Albert Hein, etc. In feite waren alle winkels gewoon open, behalve de kledingzaken en juweliers. Maar ik geloof dat ik begin af te dwalen, want ik wilde vertellen over Jitske in het ziekenhuis. Het is tenslotte haar blog en niet die van mij. Maar nog even kort: uiteindelijk vonden we een klerewinkel die wel open was (Duetz) en daar heb ik een optie op een kostuum genomen. Nu terug naar Jits.
De zaalarts had echter nog niet alles verteld. Hij had gezegd dat er getrouwd kon worden als de koorts weg is, maar bedoelde als de koorts wegblijft. En dat mocht helaas niet het geval zijn.
Na een rustige nacht kwam de koorts weer terug. Niet constant, maar bij vlagen, als een herfststorm die dan weer gaat liggen en dan weer de pannen van het dak blaast.
Het evenwicht is een beetje zoek in het lichaam van Jitske. Het probeert antwoorden te vinden op een ontsteking en een infectie. Dat doet zij door op het ene moment ijskoud te worden en te gaan rillen en even later door te verhitten en te zweten. Bij het ijskoud worden wil Jitske graag warme rode skeelersokken en een grijze wollen suiter aan in bed en 5 dekens. Met sokken aan in bed: dat was altijd een reden om de verkering per direct te beeindigen, maar nu mag het met liefde. Maar net als Jitske al die extra kleding heeft aangetrokken en zich onder haar dekbed en dekens heeft genesteld, besluit haar lichaam om de kachel eens flink op te stoken. Gevolg is dat zij het zeer warm krijgt, zich rot begint te zweten en alle kleren weer wil uittrekken. Kleren Aan-Uit-Aan-uit- aan-uit, iets wat vrouwen vrijwillig doen als ze een avondje uit willen, maar dat nu gedwongen plaats vond. Het iedere keer opstoken van de kachel kost Jitske best veel energie en zij moet veel rusten en slapen om nieuwe energie op te doen.
De hoge koorts vinden de artsen niet zo fijn en zij doen er van alles aan om deze te verminderen. Met anti-biotica en andere medicijnen wordt het lichaam geholpen het evenwicht te herstellen. Dit leek te lukken, maar steeds als we dachten dat het onder controle was en dat Jitske snel naar huis zou kunnen komen brak de koorts weer door, die vervelende rotkoorts. Zo ging het ook weer deze avond. Tijdens de wedstrijd Nederland-Roemenie, die we in het ziekenhuis konden bekijken, begon de temperatuur weer op te lopen. Het was direct duidelijk dat dit niet veroorzaakt kon worden door het vertoonde spel. De dokter liet weten dat als Jitske koorts zou houden, het niet verantwoord is om het ziekenhuis te verlaten.
Dat kan dus betekenen dat we op 19 juni niet kunnen trouwen in het stadhuis van Odijk. Dit zou een verschrikkelijke teleurstelling zijn voor Jitske en mij, en natuurlijk voor een ieder die daarbij aanwezig zou zijn. Toch moeten we er rekening mee houden dat dit kan gebeuren. De artsen besluiten woensdagmiddag 18 juni of Jitske het ziekenhuis mag verlaten om donderdag in het huwelijksbootje te stappen. We kunnen voor nu niets anders doen dan afwachten wat hun beslissing zal worden en hopen op een verbetering. Bah, die vervelende rotkoorts !
Waarom Jitske in het ziekenhuis is (door RT)
Geschreven maandag 16 juni 2008 door Jitske.
Tja beste mensen, Jitske moet nog wat langer in het ziekenhuis blijven. Daarom nogmaals een berichtje van mij. Ik hoop dat jullie dat niet erg vinden en je voor even tevreden kunnen stellen met surrogaat.
We merken dat er een hoop gespeculeerd wordt over de situatie waarin Jitske zich nu bevindt en dat dit aanleiding is tot Indianen en Broodje-aap verhalen. Daarom lijkt het mij goed om duidelijkheid te verschaffen. Jitske ligt momenteel in het ziekenhuis omdat er hoge koorts is opgetreden. Dit is een natuurlijke reactie van het lichaam om een overmaat aan virussen of bacterien te bestrijden. De vraag die men zich dan stelt is: hoe komen die daar dan? En die vraag is zonder onderzoek niet te beantwoorden. Wij komen allemaal in contact met virussen en bacterien. Deze bevinden zich gewoon in de lucht, in ons eten, en zijn ook in bepaalde mate aanwezig in ons lichaam. Een gezond lichaam heeft echter voldoende afweer om te voorkomen dat we er last van krijgen. Wat er nu met de chemo-kuur gebeurd is dat het evenwicht verstoord wordt. De afweer wordt drastisch verminderd en binnendringende of reeds aanwezige monsters krijgen min of meer vrij spel.
Het volgen van een chemo-kuur maakt je dus kwetsbaarder en levert een verhoogd risico. Het ziekenhuis levert richtlijnen hoe je dit risico enigszins kunt beperken, maar wegnemen kun je het niet. Plaatsen waar veel mensen komen kan men beter vermijden. Dus beter niet met de bus, geen bioscoopbezoek en niet naar het cafe. Voedsel waarin zich veel bacterieen bevinden kan men beter laten staan. Dus geen eten van de snackbar, de chinees of de barbecue. Rust is erg belangrijk om verminderde energie tijdig aan te vullen. Met mate bewegen is goed om het lichaam in conditie te houden. Genieten en plezier maken helpen de weerstand te verhogen, dus dat kan men beter wel doen.
Feit is dat Jitske nu in het ziekenhuis ligt met verminderde weerstand, een nog niet nader geduide ontsteking en mogelijk een bacterie- of virusinfectie. Er wordt verder onderzoek gedaan om de precieze kenmerken vast te kunnen stellen om daarna gericht te kunnen gaan behandelen. Tot dan wordt een anti-bioticum ingezet dat algemeen toepasbaar is (met een breed spectrum, zoals de artsen dat noemen). Dit anti-bioticum lijkt aan te slaan en de koorts is een stuk verminderd.
Jitske is echter wel vermoeid door de chemo-kuur en de onverwachte koorts die is opgetreden. Zij heeft momenteel veel rust nodig en heeft weiging energie om mensen te woord te staan of te reageren op telefoontjes of SMS'jes. Wel vindt zij het fijn om de steunbetuigingen te ontvangen via het gastenboek op haar weblog. Deze print ik dagelijks voor haar uit. Ook geniet zij van de ouderwetse papierenpost in de vorm van kaarten en brieven. Het ontvangen van SMS'jes vindt zij ook nog leuk, maar zij voelt dan ergens een verplichting om te reageren. Dus lieve mensen, als je Jitske een SMS'je stuurt, weet dan dat dit zeer gewaardeerd wordt, maar verwacht geen reactie terug. Zelfs ik moet haar dagelijkse "wake-up, love you" SMS ontberen.
Ik heb afgesproken dat als ik haar toch SMS ik dan als laatse tekst van de SMS de letters VGA plaats. Dit staat voor "Verwacht Geen Antwoord". Dan weet zij dat zij het gewoon kan ontvangen zonder dat ik daar iets voor terug verwacht. Misschien een idee om over te nemen ?
Wanneer mag Jitske weer naar huis en kan er nu wel getrouwd gaan worden ?
Dit zijn hele goede vragen waar we nog geen eenduidig antwoord op kunnen geven.
Zodra ik meer duidelijkheid heb zal ik dat hier kenbaar maken.
We merken dat er een hoop gespeculeerd wordt over de situatie waarin Jitske zich nu bevindt en dat dit aanleiding is tot Indianen en Broodje-aap verhalen. Daarom lijkt het mij goed om duidelijkheid te verschaffen. Jitske ligt momenteel in het ziekenhuis omdat er hoge koorts is opgetreden. Dit is een natuurlijke reactie van het lichaam om een overmaat aan virussen of bacterien te bestrijden. De vraag die men zich dan stelt is: hoe komen die daar dan? En die vraag is zonder onderzoek niet te beantwoorden. Wij komen allemaal in contact met virussen en bacterien. Deze bevinden zich gewoon in de lucht, in ons eten, en zijn ook in bepaalde mate aanwezig in ons lichaam. Een gezond lichaam heeft echter voldoende afweer om te voorkomen dat we er last van krijgen. Wat er nu met de chemo-kuur gebeurd is dat het evenwicht verstoord wordt. De afweer wordt drastisch verminderd en binnendringende of reeds aanwezige monsters krijgen min of meer vrij spel.
Het volgen van een chemo-kuur maakt je dus kwetsbaarder en levert een verhoogd risico. Het ziekenhuis levert richtlijnen hoe je dit risico enigszins kunt beperken, maar wegnemen kun je het niet. Plaatsen waar veel mensen komen kan men beter vermijden. Dus beter niet met de bus, geen bioscoopbezoek en niet naar het cafe. Voedsel waarin zich veel bacterieen bevinden kan men beter laten staan. Dus geen eten van de snackbar, de chinees of de barbecue. Rust is erg belangrijk om verminderde energie tijdig aan te vullen. Met mate bewegen is goed om het lichaam in conditie te houden. Genieten en plezier maken helpen de weerstand te verhogen, dus dat kan men beter wel doen.
Feit is dat Jitske nu in het ziekenhuis ligt met verminderde weerstand, een nog niet nader geduide ontsteking en mogelijk een bacterie- of virusinfectie. Er wordt verder onderzoek gedaan om de precieze kenmerken vast te kunnen stellen om daarna gericht te kunnen gaan behandelen. Tot dan wordt een anti-bioticum ingezet dat algemeen toepasbaar is (met een breed spectrum, zoals de artsen dat noemen). Dit anti-bioticum lijkt aan te slaan en de koorts is een stuk verminderd.
Jitske is echter wel vermoeid door de chemo-kuur en de onverwachte koorts die is opgetreden. Zij heeft momenteel veel rust nodig en heeft weiging energie om mensen te woord te staan of te reageren op telefoontjes of SMS'jes. Wel vindt zij het fijn om de steunbetuigingen te ontvangen via het gastenboek op haar weblog. Deze print ik dagelijks voor haar uit. Ook geniet zij van de ouderwetse papierenpost in de vorm van kaarten en brieven. Het ontvangen van SMS'jes vindt zij ook nog leuk, maar zij voelt dan ergens een verplichting om te reageren. Dus lieve mensen, als je Jitske een SMS'je stuurt, weet dan dat dit zeer gewaardeerd wordt, maar verwacht geen reactie terug. Zelfs ik moet haar dagelijkse "wake-up, love you" SMS ontberen.
Ik heb afgesproken dat als ik haar toch SMS ik dan als laatse tekst van de SMS de letters VGA plaats. Dit staat voor "Verwacht Geen Antwoord". Dan weet zij dat zij het gewoon kan ontvangen zonder dat ik daar iets voor terug verwacht. Misschien een idee om over te nemen ?
Wanneer mag Jitske weer naar huis en kan er nu wel getrouwd gaan worden ?
Dit zijn hele goede vragen waar we nog geen eenduidig antwoord op kunnen geven.
Zodra ik meer duidelijkheid heb zal ik dat hier kenbaar maken.
Vervolg op de vorige blog, door Richard weer
Geschreven zondag 15 juni 2008 door Jitske.
De situatie is nu als volgt: we zijn met spoed naar het ziekenhuis gegaan en wachten op de uitslag van de onderzoeken. Jitske moet huilen van blijdschap, maar de dokter neemt aan dat dit van de pijn komt. We lichten hem snel om te voorkomen dat hij de verkeerde diagnose stelt.
Dan stelt de goede man opeens de vraag:"Wilt u gereanimeerd worden bij een hartstilstand ?". Ik vloog tegen het plafond van schrik en voelde mijn hart twee slagen overslaan. Jitske zat echter rustig te kijken en zei: "Gut, nooit over nagedacht. Nou ja, doe maar dan".
Toen zei de arts: "Het is een standaard vraag die we aan iedereen stellen hoor die wordt opgenomen." Dat maakte me weer een beetje rustig, maar toch. Ik heb hem geadviseerd om die twee zinnen in het vervolg om te draaien.
De dokter laat weten dat hij de situatie enigszins zorgelijk vindt en dat hij Jitske daarom wil opnemen. De bloeddruk wil hij verhogen door het inbrengen van vocht en de ontsteking wil hij bestrijden met een anti-bioticum. Beiden dienen intravenues te gebeuren. (Dat is direct in de aderen d.m.v. een infuus). Jitske wil er eigenlijk niets van weten en gaat liever naar huis. Er moet immers nog zoveel gebeuren voor onze trouwdag aanstaande donderdag. Zo moet er nog een pak voor mij aangeschaft worden passend bij haar trouwjurk. En aangezien ik haar trouwjurk voor de grote dag niet mag zien is het een schier onmogelijke opgave om dat pak zelfstandig aan te gaan schaffen. Ik heb welliswaar een lapje stof van 2 bij 3 centimeter gekregen in de kleur van de rok van haar trouwjurk, maar tevens het verzoek om iets aan te schaffen dat past bij haar topje, dat van een geheel andere kleur is. Maar dit probleem is natuurlijk oplosbaar. Vriendinnen Aafke en Ellen gaan ons helpen een pak aan te schaffen dat aan alle criteria voldoet.
Aafke weet hoe de trouwjurk er uit komt te zien en geeft advies over kleurstelling. Ellen zorgt dat het pak mij als gegoten komt te zitten en niet bij de eerste keer dat ik mijn veters strik uitscheurt, zoals met mijn vorige italian-design pak is gebeurd.
Nu deze zorg is weggenomen kan Jitske toegeven en schikt zich in de situatie. Zij nestelt zich in een ziekenhuisbed en schrijft een verlanglijstje. Terwijl ik de spulletjes ga halen gaat zij lekker slapen. Als ik drie uur later terugkom gaat het al een stuk beter met Jitske. Ze zit gezellig te praten met vriendinnen Sandra en Ellen. Ik laat haar de film zien die ik in de haast geschoten heb van Nienke en haar ouders Yvonnen en Martijn. Ze geniet van de aanblik van dit gelukkige gezinnetje en zegt dat ze snel op bezoek komt om Nienke te bewonderen en vast te houden.
Meer goed nieuws volgt als blijkt dat haar dementerende buurman die constant ligt te kreunen en te roepen omgewisseld gaat worden met een vrouwelijke patient. De nieuwe buurvrouw komt en blijkt haar slaappilletje al ingenomen te hebben. Ik wens mijn aanstaande een goede nacht, geef haar een dikke knuffel en een lekker zoen (niet zo lekker als onze eerste zoen onder de Vrouwenpoort in Utrecht, maar iets bescheidener).
De ogen van Jitske staan weer helder en ze heeft kleur op haar wangen. Ze heeft zin om te douchen en daarna alle post te gaan lezen die ik voor haar heb meegenomen. Nog meer goed nieuws volgt als de dokter me laat weten dat ze er voor zullen zorgen dat Jitske donderdag in optimale conditie zal verkeren en dat onze bruiloft zeker door zal kunnen gaan.
Met een gerust hart laat ik Jitske achter in het ziekenhuis. Wat een dag.
Dan stelt de goede man opeens de vraag:"Wilt u gereanimeerd worden bij een hartstilstand ?". Ik vloog tegen het plafond van schrik en voelde mijn hart twee slagen overslaan. Jitske zat echter rustig te kijken en zei: "Gut, nooit over nagedacht. Nou ja, doe maar dan".
Toen zei de arts: "Het is een standaard vraag die we aan iedereen stellen hoor die wordt opgenomen." Dat maakte me weer een beetje rustig, maar toch. Ik heb hem geadviseerd om die twee zinnen in het vervolg om te draaien.
De dokter laat weten dat hij de situatie enigszins zorgelijk vindt en dat hij Jitske daarom wil opnemen. De bloeddruk wil hij verhogen door het inbrengen van vocht en de ontsteking wil hij bestrijden met een anti-bioticum. Beiden dienen intravenues te gebeuren. (Dat is direct in de aderen d.m.v. een infuus). Jitske wil er eigenlijk niets van weten en gaat liever naar huis. Er moet immers nog zoveel gebeuren voor onze trouwdag aanstaande donderdag. Zo moet er nog een pak voor mij aangeschaft worden passend bij haar trouwjurk. En aangezien ik haar trouwjurk voor de grote dag niet mag zien is het een schier onmogelijke opgave om dat pak zelfstandig aan te gaan schaffen. Ik heb welliswaar een lapje stof van 2 bij 3 centimeter gekregen in de kleur van de rok van haar trouwjurk, maar tevens het verzoek om iets aan te schaffen dat past bij haar topje, dat van een geheel andere kleur is. Maar dit probleem is natuurlijk oplosbaar. Vriendinnen Aafke en Ellen gaan ons helpen een pak aan te schaffen dat aan alle criteria voldoet.
Aafke weet hoe de trouwjurk er uit komt te zien en geeft advies over kleurstelling. Ellen zorgt dat het pak mij als gegoten komt te zitten en niet bij de eerste keer dat ik mijn veters strik uitscheurt, zoals met mijn vorige italian-design pak is gebeurd.
Nu deze zorg is weggenomen kan Jitske toegeven en schikt zich in de situatie. Zij nestelt zich in een ziekenhuisbed en schrijft een verlanglijstje. Terwijl ik de spulletjes ga halen gaat zij lekker slapen. Als ik drie uur later terugkom gaat het al een stuk beter met Jitske. Ze zit gezellig te praten met vriendinnen Sandra en Ellen. Ik laat haar de film zien die ik in de haast geschoten heb van Nienke en haar ouders Yvonnen en Martijn. Ze geniet van de aanblik van dit gelukkige gezinnetje en zegt dat ze snel op bezoek komt om Nienke te bewonderen en vast te houden.
Meer goed nieuws volgt als blijkt dat haar dementerende buurman die constant ligt te kreunen en te roepen omgewisseld gaat worden met een vrouwelijke patient. De nieuwe buurvrouw komt en blijkt haar slaappilletje al ingenomen te hebben. Ik wens mijn aanstaande een goede nacht, geef haar een dikke knuffel en een lekker zoen (niet zo lekker als onze eerste zoen onder de Vrouwenpoort in Utrecht, maar iets bescheidener).
De ogen van Jitske staan weer helder en ze heeft kleur op haar wangen. Ze heeft zin om te douchen en daarna alle post te gaan lezen die ik voor haar heb meegenomen. Nog meer goed nieuws volgt als de dokter me laat weten dat ze er voor zullen zorgen dat Jitske donderdag in optimale conditie zal verkeren en dat onze bruiloft zeker door zal kunnen gaan.
Met een gerust hart laat ik Jitske achter in het ziekenhuis. Wat een dag.
Daar is Richard weer even
Geschreven zaterdag 14 juni 2008 door Jitske.
Dag beste bloglezers, hier weer even een berichtje van Richard. Dit omdat Jitske zich weer in het ziekenhuis bevindt. Ik zal jullie vertellen wat er is gebeurd. Zaterdagmorgen 14 juni is een zeer vreemde dag geworden, bijna te gek voor woorden.
Jitske was lekker aan het uitslapen. Toen zij uit bed kwam voelde zij zich een beetje misselijk en koortsig. De thermometer werd erbij gehaald en in een ouderwets gaatje gestopt. (Tegenwoordig stopt men liever een staafje in het oor of onder de oksel). De thermometer gaf een belletje ten teken dat ie klaar was en dat we de score konden aflezen. Dat was wel even schrikken : 39,6 ! Oei, dat was ver boven de 38,5 die nog als veilig beschouwd werd. Dat betekende een onverwacht bezoek brengen aan het ziekenhuis.
Terwijl we de benodigde spullen bij elkaar zochten zagen we Martijn voorbij hollen die zijn vingers kruiste. Wat dat precies betekent weet ik niet, maar aan zijn gezicht konden we aflezen dat er iets spannends ging gebeuren. Aangezien zijn vrouw Yvonne er bijna 9 maanden op had zitten vermoedden we dat de baby zich aankondigde. Ik deed snel de deur open en Martijn snelde op ons af. "Het gaat gebeuren" riep hij zenuwachtig. "Ze heeft al 4 centimeter !".
Wij wensten hem en Yvonne geluk en vertelden dat wij naar het zoekenhuis zouden gaan.
In het ziekenhuis werd weer de temperatuur opgemeten (nu in het oor) en de bloeddruk. Jitske had nog flinke koorts en een veel te lage bloeddruk. Er werden bloedmonsters afgenomen en een foto gemaakt van de thorax. (Dat is gewoon de borst hoor, maar het klinkt vaak interessanter als je dure woorden gebruikt.) In het bloed was te zien dat er zich ergens een ontsteking bevond.
Na 3 uur onderzoeken en wachten op de eerste-hulp-post besloot ik het gezin dat zich over Mees had ontfermd in te gaan lichten. Dat betrof Chris en Ria. Ik kreeg een blijde Chris aan de lijn die vertelde dat hij beschuit met muisjes zat te eten, roze muisjes. Die werden daar net uitgedeeld door Martijn. Ik kreeg Martijn 'Live' aan de lijn en hij vertelde vol trots dat er een prachtige dochter geboren was en dat zij haar de naam Nienke hadden gegeven. Ik liet Martijn het grote nieuws ook zelf aan Jitske vertellen. Jitske huilde van ontroering en blijdschap, zo fijn vond ze het. Nadat we de verbinding verbroken hadden en ik de nu natte mobiel in mijn zak had laten glijden kwam er een dokter binnen. Deze trof Jitske in tranen aan en dacht dat ze in pijn verkeerde.
(wordt vervolgd)
Jitske was lekker aan het uitslapen. Toen zij uit bed kwam voelde zij zich een beetje misselijk en koortsig. De thermometer werd erbij gehaald en in een ouderwets gaatje gestopt. (Tegenwoordig stopt men liever een staafje in het oor of onder de oksel). De thermometer gaf een belletje ten teken dat ie klaar was en dat we de score konden aflezen. Dat was wel even schrikken : 39,6 ! Oei, dat was ver boven de 38,5 die nog als veilig beschouwd werd. Dat betekende een onverwacht bezoek brengen aan het ziekenhuis.
Terwijl we de benodigde spullen bij elkaar zochten zagen we Martijn voorbij hollen die zijn vingers kruiste. Wat dat precies betekent weet ik niet, maar aan zijn gezicht konden we aflezen dat er iets spannends ging gebeuren. Aangezien zijn vrouw Yvonne er bijna 9 maanden op had zitten vermoedden we dat de baby zich aankondigde. Ik deed snel de deur open en Martijn snelde op ons af. "Het gaat gebeuren" riep hij zenuwachtig. "Ze heeft al 4 centimeter !".
Wij wensten hem en Yvonne geluk en vertelden dat wij naar het zoekenhuis zouden gaan.
In het ziekenhuis werd weer de temperatuur opgemeten (nu in het oor) en de bloeddruk. Jitske had nog flinke koorts en een veel te lage bloeddruk. Er werden bloedmonsters afgenomen en een foto gemaakt van de thorax. (Dat is gewoon de borst hoor, maar het klinkt vaak interessanter als je dure woorden gebruikt.) In het bloed was te zien dat er zich ergens een ontsteking bevond.
Na 3 uur onderzoeken en wachten op de eerste-hulp-post besloot ik het gezin dat zich over Mees had ontfermd in te gaan lichten. Dat betrof Chris en Ria. Ik kreeg een blijde Chris aan de lijn die vertelde dat hij beschuit met muisjes zat te eten, roze muisjes. Die werden daar net uitgedeeld door Martijn. Ik kreeg Martijn 'Live' aan de lijn en hij vertelde vol trots dat er een prachtige dochter geboren was en dat zij haar de naam Nienke hadden gegeven. Ik liet Martijn het grote nieuws ook zelf aan Jitske vertellen. Jitske huilde van ontroering en blijdschap, zo fijn vond ze het. Nadat we de verbinding verbroken hadden en ik de nu natte mobiel in mijn zak had laten glijden kwam er een dokter binnen. Deze trof Jitske in tranen aan en dacht dat ze in pijn verkeerde.
(wordt vervolgd)
Shoppen op de tiende dag!
Geschreven donderdag 12 juni 2008 door Jitske.
Nou, dag tien! De gevreesde dag. Alles op z’n laagst: rode bloedcellen, dus weinig energie, weinig bloedplaatjes, dus kans op bloeduitstortingen en weinig witte bloedplaatjes, dus heel kwetsbaar voor ziekte en ontstekingen. Uitkijken dus voor ALLES! Aaaargh!
Dus ging ik vandaag met Aafke shoppen voor de trouwerij! We zouden niet teveel winkels afstruinen en hebben het inderdaad bij één winkel gelaten. Bij Hokus Pokus zijn we geslaagd. Een hele mooie rok met topje. Toen ik na ongeveer 2 uur bijna van mijn stokje ging zijn we ergens een lekkere tosti gaan halen en die ging er goed in. Ik kreeg er zowaar ook wat energie bij, dus zijn we nog wat schoenenwinkels afgegaan. Nadat we ongeveer 10 paar schoenen hebben gepast, Aafke kwam telkens weer andere leukere tegen en die moesten dan weer gehaald van boven, die mensen werden gek van ons… zijn we ook hier geslaagd! Ja, ik ben helemaal het bruidje hoor aanstaande donderdag.
Gisteren zijn Richard, Yvonne en ik met de trouwkaart aan de slag geweest. Ook deze is heel erg mooi geworden. In korte tijd staat er dan toch echt iets waar je dan trots op bent. Absoluut met hulp van de juiste vakkundige mensen, heerlijk hoe alles zo op rolletjes loopt.
Marie Louise had het al over dat het haar gelukkigste tijd was in haar leven, ik kan dat helemaal beamen, idioot eigenlijk maar wel waar voor mij.
Verder staat nog op het programma: ringen uitzoeken, pak Richard halen, schoenen Ries en dan maar gewoon gaan trouwen. Heb er helemaal zin in. Ik heb zo’n lieve man, dat moet gezegd worden!
Nou ik laat later weer van me horen.
Liefs Jits
Dus ging ik vandaag met Aafke shoppen voor de trouwerij! We zouden niet teveel winkels afstruinen en hebben het inderdaad bij één winkel gelaten. Bij Hokus Pokus zijn we geslaagd. Een hele mooie rok met topje. Toen ik na ongeveer 2 uur bijna van mijn stokje ging zijn we ergens een lekkere tosti gaan halen en die ging er goed in. Ik kreeg er zowaar ook wat energie bij, dus zijn we nog wat schoenenwinkels afgegaan. Nadat we ongeveer 10 paar schoenen hebben gepast, Aafke kwam telkens weer andere leukere tegen en die moesten dan weer gehaald van boven, die mensen werden gek van ons… zijn we ook hier geslaagd! Ja, ik ben helemaal het bruidje hoor aanstaande donderdag.
Gisteren zijn Richard, Yvonne en ik met de trouwkaart aan de slag geweest. Ook deze is heel erg mooi geworden. In korte tijd staat er dan toch echt iets waar je dan trots op bent. Absoluut met hulp van de juiste vakkundige mensen, heerlijk hoe alles zo op rolletjes loopt.
Marie Louise had het al over dat het haar gelukkigste tijd was in haar leven, ik kan dat helemaal beamen, idioot eigenlijk maar wel waar voor mij.
Verder staat nog op het programma: ringen uitzoeken, pak Richard halen, schoenen Ries en dan maar gewoon gaan trouwen. Heb er helemaal zin in. Ik heb zo’n lieve man, dat moet gezegd worden!
Nou ik laat later weer van me horen.
Liefs Jits
Eventjes gevloerd
Geschreven dinsdag 10 juni 2008 door Jitske.
Hai lieve mensen,
Een drukke dag en drukke dagen beleefd. We zitten nu op dag 8 van de Chemo. Het energiepeil gaat naar beneden dat voel ik wel. Een veel te lage bloeddruk resulteerde afgelopen zondag in twee keer flauwvallen bij mijn familie thuis. Een rit naar Oegstgeest, weinig gegeten, al stukke minder energie liet het niet toe mij overeind te houden. Iedereen was erg geschrokken. In het ziekenhuis bleek mijn bloeddruk dan ook niet hoger dan 100/58 te zijn en dat is laag. Dat istie nog steeds en dus moet ik het heel rustig aan doen.
Die dag verder voelde ik me weer beter. Met een beschuit met kaas en even liggen werd ik weer prinsheerlijk wakker en zat met mijn zusjes lekker te beppen op ons ouders bed. Die middag hebben we de zussen door Frits van den Assem op een mooie zomerse plaat laten zetten. Het was weer leuk om te doen.
Vandaag had ik de tweede shot Chemo. Het viel mee qua bijwerkingen gelukkig, niet extra misselijk. Ook mijn gehoor is achteruit gegaan en daarvoor had ik een gehoortest vandaag. Om 13.00 uur was ik hier dan klaar mee en ook klaar mee. Opgebrand was ik en heb thuis lekker tot 18.30 geslapen. Wat kan een mens moe zijn!
Overigens is voor de trouwdag besloten samen met Ellen de ceremoniemeesteres dat ik we het laten bij het trouwen. De poort vanaf drie uur open zetten voor anderen voor het vieren van mijn verjaardag wordt teveel en gaat dus niet door. Sorry voor diegenen die graag langs zouden komen, maar er zullen zat momenten zijn dat we nog gezellig waar dan ook elkaar zien.
Morgen staat nog een bestraling op het programma. Hierbij worden mijn heup en bekken vooral bestraald en zal dit zorgen voor pijnvermindering. Dan heb ik een poosje vrij….Geen ziekenhuisbezoeken tot 23 juni. Genieten van thuis en Mees.
Liefs Jits
Een drukke dag en drukke dagen beleefd. We zitten nu op dag 8 van de Chemo. Het energiepeil gaat naar beneden dat voel ik wel. Een veel te lage bloeddruk resulteerde afgelopen zondag in twee keer flauwvallen bij mijn familie thuis. Een rit naar Oegstgeest, weinig gegeten, al stukke minder energie liet het niet toe mij overeind te houden. Iedereen was erg geschrokken. In het ziekenhuis bleek mijn bloeddruk dan ook niet hoger dan 100/58 te zijn en dat is laag. Dat istie nog steeds en dus moet ik het heel rustig aan doen.
Die dag verder voelde ik me weer beter. Met een beschuit met kaas en even liggen werd ik weer prinsheerlijk wakker en zat met mijn zusjes lekker te beppen op ons ouders bed. Die middag hebben we de zussen door Frits van den Assem op een mooie zomerse plaat laten zetten. Het was weer leuk om te doen.
Vandaag had ik de tweede shot Chemo. Het viel mee qua bijwerkingen gelukkig, niet extra misselijk. Ook mijn gehoor is achteruit gegaan en daarvoor had ik een gehoortest vandaag. Om 13.00 uur was ik hier dan klaar mee en ook klaar mee. Opgebrand was ik en heb thuis lekker tot 18.30 geslapen. Wat kan een mens moe zijn!
Overigens is voor de trouwdag besloten samen met Ellen de ceremoniemeesteres dat ik we het laten bij het trouwen. De poort vanaf drie uur open zetten voor anderen voor het vieren van mijn verjaardag wordt teveel en gaat dus niet door. Sorry voor diegenen die graag langs zouden komen, maar er zullen zat momenten zijn dat we nog gezellig waar dan ook elkaar zien.
Morgen staat nog een bestraling op het programma. Hierbij worden mijn heup en bekken vooral bestraald en zal dit zorgen voor pijnvermindering. Dan heb ik een poosje vrij….Geen ziekenhuisbezoeken tot 23 juni. Genieten van thuis en Mees.
Liefs Jits
Fotootjes feest
Geschreven zaterdag 7 juni 2008 door Jitske.
Hai lieve allen,
Op de fotopagina heb ik alvast wat foto's geplaatsts van het feest. Het zijn ze nog lang niet allemaal, want iedereen staat er op! Maar wel een voorlopige versie en indruk van het fest.
Nu ga ik toch echt naar bed, ben best moe...
Op de fotopagina heb ik alvast wat foto's geplaatsts van het feest. Het zijn ze nog lang niet allemaal, want iedereen staat er op! Maar wel een voorlopige versie en indruk van het fest.
Nu ga ik toch echt naar bed, ben best moe...
Echte tatoes
Geschreven door Jitske.
Hai lieve mensen,
Wat is de weblog toch een fantastisch medium. Wat heb ik genoten van jullie berichten tot nu toe. Wat een warme en bijzonder eerlijke reacties komen hieruit voort. Ik heb zo gelachen om de mail van Tineke over mw. O die grote roddelaarster. Ik wist dat helemaal niet natuurlijk dat zij dat over ons dacht, schitterend! Ik weet nog goed dat ik hun post uit hun brievenbus haalde en ze dan persoonlijk naar ze toebracht. Hier kreeg ik dan ge heit een snoepje voor, dus dat heb ik redelijk vaak herhaald. Ik weet niet, ik vond het best een slimme actie van mijzelf...
Gehuild om de reactie van Huub en anderen die zo emotioneel zijn. Herkenning gezien in de reactie van Marie Louise, die haar chemo tijd ervaren heeft als haar gelukkigste. Ik kan daar wel inkomen. Wat een warmte en liefde ik krijg nu en een medeleven en een openheid van anderen en van mijzelf, het is eigenlijk ongekend. Ik voel me riant verwend!
Het gaat goed met mij. De eerste chemo achter de rug en de misselijkheid is redelijk hanteerbaar. Ik ben dus vrijdag thuisgekomen. Stralende zon, tuin vol in de bloei. Mijn ouders kwamen later erbij en hebben tijdens mijn bezoek aan het UMC nog boodschappen gedaan en een veluxdakgordijn laten ophangen in onze slaapkamer, heerlijk! Wat zijn het schatten! In het UMC heb ik dan eindelijk 4 echte tatoes gekregen. Ik weet eigenlijk niet meer of ik ze vroeger nou wilde, volgens mij niet echt. Nu echter leek het me wel leuk als ze er wat mooiers van hadden kunnen maken, maar ach. Nee, het zijn kleine puntjes om te zien waar ze me woensdag kunnen gaan bestralen. Dit is tegen de pijn in het bekkenbot. Geen lastige klus, 10 minuten en klaar dan mag ik weer naar huis. Beetje misselijkheid en diaree, nou daar heb ik wel wat voor in mijn apotheek.
Mees was ook heel blij dat ik weer thuis was, liep als een poesje voortdurend achter mij aan en wilde alles met mij doen en delen. Heel lief en fijn voor mij. Vandaag is hij echter erg van slag. We kiezen voor een rustige dag zonder al te veel prikkels, maar blijkbaar is hij dat intussen zo gewend dat hij daar dan weer op reageert. We zullen zien.
Lieve mensen, meer nieuws volgt.
Wat is de weblog toch een fantastisch medium. Wat heb ik genoten van jullie berichten tot nu toe. Wat een warme en bijzonder eerlijke reacties komen hieruit voort. Ik heb zo gelachen om de mail van Tineke over mw. O die grote roddelaarster. Ik wist dat helemaal niet natuurlijk dat zij dat over ons dacht, schitterend! Ik weet nog goed dat ik hun post uit hun brievenbus haalde en ze dan persoonlijk naar ze toebracht. Hier kreeg ik dan ge heit een snoepje voor, dus dat heb ik redelijk vaak herhaald. Ik weet niet, ik vond het best een slimme actie van mijzelf...
Gehuild om de reactie van Huub en anderen die zo emotioneel zijn. Herkenning gezien in de reactie van Marie Louise, die haar chemo tijd ervaren heeft als haar gelukkigste. Ik kan daar wel inkomen. Wat een warmte en liefde ik krijg nu en een medeleven en een openheid van anderen en van mijzelf, het is eigenlijk ongekend. Ik voel me riant verwend!
Het gaat goed met mij. De eerste chemo achter de rug en de misselijkheid is redelijk hanteerbaar. Ik ben dus vrijdag thuisgekomen. Stralende zon, tuin vol in de bloei. Mijn ouders kwamen later erbij en hebben tijdens mijn bezoek aan het UMC nog boodschappen gedaan en een veluxdakgordijn laten ophangen in onze slaapkamer, heerlijk! Wat zijn het schatten! In het UMC heb ik dan eindelijk 4 echte tatoes gekregen. Ik weet eigenlijk niet meer of ik ze vroeger nou wilde, volgens mij niet echt. Nu echter leek het me wel leuk als ze er wat mooiers van hadden kunnen maken, maar ach. Nee, het zijn kleine puntjes om te zien waar ze me woensdag kunnen gaan bestralen. Dit is tegen de pijn in het bekkenbot. Geen lastige klus, 10 minuten en klaar dan mag ik weer naar huis. Beetje misselijkheid en diaree, nou daar heb ik wel wat voor in mijn apotheek.
Mees was ook heel blij dat ik weer thuis was, liep als een poesje voortdurend achter mij aan en wilde alles met mij doen en delen. Heel lief en fijn voor mij. Vandaag is hij echter erg van slag. We kiezen voor een rustige dag zonder al te veel prikkels, maar blijkbaar is hij dat intussen zo gewend dat hij daar dan weer op reageert. We zullen zien.
Lieve mensen, meer nieuws volgt.
Jitske is weer thuis
Geschreven vrijdag 6 juni 2008 door Jitske.
Vrijdag 6 juni is Jitske weer huiswaards gegaan. Ze is dankbaar voor de goede zorgen en het persoonlijk contact dat ze gekregen heeft van het verplegend personeel van het Diakonessenhuis.
De chemo-kuur gaat vandaag zijn 4e dag in, en de bijwerkingen vallen vooralsnog mee. Aandachtspunten zijn voldoende eten, voldoende rust nemen en voldoende bewegen. Wat eten betreft moet Jitske goed luisteren naar haar lijf, en zodra zij trek heeft zoveel mogelijk calorie-rijk voedsel naar binnen stouwen. Slaatjes, gevulde koeken, slagroom, roomboter, kaas, worst, frikadellen, alles mag. Door de chemo worden ook haar rode bloedlichaampjes gereduceerd, en kan daardoor minder zuurstof opnemen. Hierdoor zal zij zich eerder moe voelen en tussendoor ook rust moeten nemen. Helemaal op bed gaan liggen is echter niet de bedoeling. Een bijwerking waar Jitske wel enige last van heeft is misselijkheid. Hier helpen drie dingen tegen: medicijnen, bewegen en flink boeren. Om het boeren te vergemakkelijken wordt coca-cola aanbevolen. Daar heb ik dan maar gelijk een pallet van in huis gehaald. Ontspannen bewegen is leuk en heilzaam voor Jitske. Tuinieren, wandelen, bootje varen, dat soort dingen.
Jitske kan de rest van de chemo-kuur thuis doormaken. Daarnaast zal zij op de meest pijnlijke plaatsen radiotherapie ontvangen (bestraling). Vanmiddag wordt zij in het UMC verwacht voor een eerste onderzoek waarna zij a.s. woensdag bestraald zal worden. Bestralen doet niet zeer en geeft nauwelijks bijwerkingen. Beetje diarree en misselijkheid wordt voorzien.
Jits vindt het fijn om weer thuis te zijn. Zij geniet volop van de tuin en Mees en heeft er zin in. Ze heeft het nu even weer zo druk dat ze nog niet toekomt aan het bijwerken van haar blog. Dus mensen, nog even geduld om weer de proza van Jits herself te kunnen lezen.
Liefs van Richard
De chemo-kuur gaat vandaag zijn 4e dag in, en de bijwerkingen vallen vooralsnog mee. Aandachtspunten zijn voldoende eten, voldoende rust nemen en voldoende bewegen. Wat eten betreft moet Jitske goed luisteren naar haar lijf, en zodra zij trek heeft zoveel mogelijk calorie-rijk voedsel naar binnen stouwen. Slaatjes, gevulde koeken, slagroom, roomboter, kaas, worst, frikadellen, alles mag. Door de chemo worden ook haar rode bloedlichaampjes gereduceerd, en kan daardoor minder zuurstof opnemen. Hierdoor zal zij zich eerder moe voelen en tussendoor ook rust moeten nemen. Helemaal op bed gaan liggen is echter niet de bedoeling. Een bijwerking waar Jitske wel enige last van heeft is misselijkheid. Hier helpen drie dingen tegen: medicijnen, bewegen en flink boeren. Om het boeren te vergemakkelijken wordt coca-cola aanbevolen. Daar heb ik dan maar gelijk een pallet van in huis gehaald. Ontspannen bewegen is leuk en heilzaam voor Jitske. Tuinieren, wandelen, bootje varen, dat soort dingen.
Jitske kan de rest van de chemo-kuur thuis doormaken. Daarnaast zal zij op de meest pijnlijke plaatsen radiotherapie ontvangen (bestraling). Vanmiddag wordt zij in het UMC verwacht voor een eerste onderzoek waarna zij a.s. woensdag bestraald zal worden. Bestralen doet niet zeer en geeft nauwelijks bijwerkingen. Beetje diarree en misselijkheid wordt voorzien.
Jits vindt het fijn om weer thuis te zijn. Zij geniet volop van de tuin en Mees en heeft er zin in. Ze heeft het nu even weer zo druk dat ze nog niet toekomt aan het bijwerken van haar blog. Dus mensen, nog even geduld om weer de proza van Jits herself te kunnen lezen.
Liefs van Richard
Bericht van Jits volgt spoedig
Geschreven woensdag 4 juni 2008 door Jitske.
Even een berichtje van Richard tussen door. Jitske is afgelopen maandag in het ziekenhuis opgenomen en kan haar blog niet direct zelf bijwerken. Zij zal de tekst opschrijven op papier of aan mij dicteren, zodat zij jullie toch persoonlijk verslag kan doen. Om jullie geduld niet te lang op de proef te hoeven stellen geef ik julie alvast de status door.
Maandag is bij Jitske een drain geplaats om het vocht uit haar longen te kunnen verwijderen. Er is inmiddels 1,5 liter uitgelopen. Hierdoor heeft Jitske het niet meer zo benauwd en hoeft zij niet meer zo veel te hoesten. Mees is op het middagbezoekuur gekomen en heeft alle mogelijkheden van haar bed onderzocht en getest. Ik stond versteld van de yoga-standjes die Jits hierdoor aan moest nemen en het gemak waarmee ze dat deed. Deed me denken aan een van onze eerste afspraakjes waarbij ze me wist te imponeren met een eenhandige radslag.
Dinsdag is Jitske gestart met de eerste ronde van de chemo-kuur.
Het inbrengen ging via een infuus en verliep soepel. We waren geinformeerd over mogelijke bijwerkingen, maar deze bleven vooralsnog uit. Jits zat er vrolijk bij en voerde geanimeerde gesprekken met het verplegend personeel en haar bezoek.
Woensdag. Jits geeft aan dat er nu toch misselijkheid is opgetreden. Zij kan het echter goed verdragen en de ze krijgt er een middeltje voor (of eigenlijk: tegen). Jits heeft met broeder Patrick een warm gesprek over kunst gevoerd. Hij ging zo op in het gesprek dat hij prompt zijn andere patienten vergeten was.
Er is positief nieuws te melden: er is ruim 2 liter vocht verwijderd uit haar longen en de drain kan er nu uit. Waar eerst een grauwe sluier te zien was laat de controle-foto nu een helder beeld zien. Maar ook de tumor, die gehate tumor, is duidelijk te zien.
We beseffen heel goed dat het nu pas echt gaat beginnen. Alles is gedaan om Jitske voor te bereiden op het gevecht dat nu gestart is. Een gevecht dat zij grootendeels alleen zal moeten voeren. Tijdens dit gevecht zal zij offers moeten brengen. Haar uiterlijk zal veranderen en zij zal beperkt worden in haar mogelijkheden. Tussen 9 en 14 juni zal ze daar het meeste last van ondervinden. Daarna zal het langzaamaan weer wat beter moeten worden waarbij ze naar verwachting op 19 juni voldoende hersteld zal zijn om onze trouwdag te kunnen gaan vieren. Op 23 juni krijgt ze de uitslag van deze eerste kuur. Bij een positief effect zal daarna gestart worden met de tweede cyclus van de chemo-kuur, die in totaal uit vier cycli bestaat. Na 12 weken (begin september) is de kuur afgerond en zullen we weten of deze het gewenste effect heeft gehad.
dhukdhajd;slgd (sorry, poes Bo ging op het toetsenbord zitten).
Maandag is bij Jitske een drain geplaats om het vocht uit haar longen te kunnen verwijderen. Er is inmiddels 1,5 liter uitgelopen. Hierdoor heeft Jitske het niet meer zo benauwd en hoeft zij niet meer zo veel te hoesten. Mees is op het middagbezoekuur gekomen en heeft alle mogelijkheden van haar bed onderzocht en getest. Ik stond versteld van de yoga-standjes die Jits hierdoor aan moest nemen en het gemak waarmee ze dat deed. Deed me denken aan een van onze eerste afspraakjes waarbij ze me wist te imponeren met een eenhandige radslag.
Dinsdag is Jitske gestart met de eerste ronde van de chemo-kuur.
Het inbrengen ging via een infuus en verliep soepel. We waren geinformeerd over mogelijke bijwerkingen, maar deze bleven vooralsnog uit. Jits zat er vrolijk bij en voerde geanimeerde gesprekken met het verplegend personeel en haar bezoek.
Woensdag. Jits geeft aan dat er nu toch misselijkheid is opgetreden. Zij kan het echter goed verdragen en de ze krijgt er een middeltje voor (of eigenlijk: tegen). Jits heeft met broeder Patrick een warm gesprek over kunst gevoerd. Hij ging zo op in het gesprek dat hij prompt zijn andere patienten vergeten was.
Er is positief nieuws te melden: er is ruim 2 liter vocht verwijderd uit haar longen en de drain kan er nu uit. Waar eerst een grauwe sluier te zien was laat de controle-foto nu een helder beeld zien. Maar ook de tumor, die gehate tumor, is duidelijk te zien.
We beseffen heel goed dat het nu pas echt gaat beginnen. Alles is gedaan om Jitske voor te bereiden op het gevecht dat nu gestart is. Een gevecht dat zij grootendeels alleen zal moeten voeren. Tijdens dit gevecht zal zij offers moeten brengen. Haar uiterlijk zal veranderen en zij zal beperkt worden in haar mogelijkheden. Tussen 9 en 14 juni zal ze daar het meeste last van ondervinden. Daarna zal het langzaamaan weer wat beter moeten worden waarbij ze naar verwachting op 19 juni voldoende hersteld zal zijn om onze trouwdag te kunnen gaan vieren. Op 23 juni krijgt ze de uitslag van deze eerste kuur. Bij een positief effect zal daarna gestart worden met de tweede cyclus van de chemo-kuur, die in totaal uit vier cycli bestaat. Na 12 weken (begin september) is de kuur afgerond en zullen we weten of deze het gewenste effect heeft gehad.
dhukdhajd;slgd (sorry, poes Bo ging op het toetsenbord zitten).
Jitske heeft besloten om de tekst voor haar blog toch niet te dicteren of op papier te schrijven, maar in te typen op een laptop. Dan kan zij de tekst herlezen en net zovaak aanpassen totdat deze naar wens is. Dus voor de mensen die zitten te smachten naar een blogje van Jitske zelf, heb nog even geduld.
Het feest, het was zo mooi!
Geschreven zondag 1 juni 2008 door Jitske.
Het is al 22.30 uur, ik hoor al lang op bed te liggen! Het is gisteravond 03.30 uur geworden. Eigenlijk als vanouds! Nog even doorzakken met de laatste gasten. Wat was het een geweldige avond gisteren. Ik heb zo genoten van jullie allemaal, het was ook precies zoals ik me had voorgesteld. Daarvoor wil ik jullie zowiezo via deze weg ontzettend bedanken. Wat was het fijn iedereen te zien en veel ook te spreken. Geweldig was de come back van "John and the Gellers" , de jamsessie met Hans, John, Frits, Chris en Huub was ook een treffer en genoten en gehuild van van de heerlijke muziek van Huub en Chris. Dank jullie!
Toen ik dan toch eindelijk mijn bed ging opzoeken, kreeg ik het toch ook wel even moeilijk. Het feit dat nu het feest is afgelopen de volgende reële fase aanbreekt maakt me ook somber en zet me weer met beide benen op de grond. Morgen gaat het dan toch echt beginnen, ik vind het doodeng. Door aan gisteravond te denken en dus jullie allemaal word ik toch weer gesteund en zet ik hem op, reken maar!
Toen ik dan toch eindelijk mijn bed ging opzoeken, kreeg ik het toch ook wel even moeilijk. Het feit dat nu het feest is afgelopen de volgende reële fase aanbreekt maakt me ook somber en zet me weer met beide benen op de grond. Morgen gaat het dan toch echt beginnen, ik vind het doodeng. Door aan gisteravond te denken en dus jullie allemaal word ik toch weer gesteund en zet ik hem op, reken maar!
Jitske
- Een blog, eentje van mijzelf daar had ik nooit eerder aan gedacht. Dat is voor andere mensen. Ik ben niet zo van de computers, nooit geweest ook. Ben het snel zat op de een of andere manier, heb er geen geduld voor. Maar dit is dan nu toch anders. Graag wil ik mijn liefsten op de hoogte brengen van hoe het met mij gaat. Ik zal jullie proberen zo goed en zo kwaad in te lichten over wat er met en in mij gebeurt. Ook omdat het misschien voor jullie lastig is om altijd maar te moeten bellen. Je hebt ook niet altijd even veel zin om mij aan de lijn te krijgen, maar bent wel oprecht geïnteresseerd naar hoe het met me gaat. Hier heb ik respect voor en daar is dan ook deze blog voor bedoeld.
